Prawda i Serce

SERCE

Serce ma swą głowę we własnych dłoniach,

Twarz Serca jest zasłonięta;

Dłonie Serca są skute stalowymi łańcuchami,

Stopy Serca są przygwożdżone.

Oczy Serca nigdy nie są osuszone,

Serce mówi tylko poprzez łzy.

Uszy Serca są tak przenikliwe

Aby głos z daleka płynący posłyszeć.

Jak rozpoznać prawdziwego nauczyciela sufizmu?

Istnieje bardzo wiele oznak po których można poznać autentyczność Sufich, niejako z zewnątrz poprzez uważną obserwację tego jak funkcjonuje ktoś, kto podaje się za mistrza. Powinna być zdecydowana przewaga cech prawdziwego mistrza sufi, a generalny brak oznak nauczyciela fałszywego!

• autentyczny sufi posiada czystą i nieprzerwaną linię przekazu (silsila), oraz pozwolenie, autoryzacje od swojego mistrza szaikha (idżaza). Jeśli sufi nie jest w stanie wykazać się takim przekazem, nie będzie on autentycznym szaikhem. Nie ma sufich niezależnych i niezwiązanych z żadną szkołą, gdyż sufi to sukcesyjna linia przekazu miłującej mądrości z Mistrza na uczniów, którzy gotowi są d oświecenia. 

Czym charakteryzuje się fałszywy sufi?

Już w trzynastym wieku wielki sufi Pir Hazrat Suhrawardi wymienił kilkanaście cech jakie charakteryzują fałszywego nauczyciela. Niektóre z nich opiszę poniżej.

• człowiek który ma ambicje stania się szaikhem (szajchem), nie posiada cech prawdziwego szaikha. Pragnienie szybkiego zostania nauczycielem duchowym jest oznaką niedojrzałości duchowej człowieka. Ci którzy bardzo ambicjonalnie chcą zostać Nauczycielami mogą się nie nadawać i zwykle szybko rezygnują z tej funkcji!
• fałszywy sufi będzie zawsze niezdolny do rozeznawania dobra od zła i odrzuci duchowe prawo religijne (szariat), jako "zbędne", chociaż wie, że jest Wolą Boga zapisaną w Świętych Pismach danych dla ludzkości. 

Anioły - Demony - Dżinny w religiach i mistyce.

Archanioł Dżibril czyszczący serce Prorokowi

We wczesnym chrześcijaństwie, a także w czasach przedchrześcijańskich, określenia anioł i demon były używane wymiennie. Wynikało to z historii ich stworzenia (aniołów i demonów). Natomiast obecnie wyraźnie rozdzielamy te dwa pojęcia. Anioł jest synonimem czystości i bezgrzeszności, a demon odzwierciedla zło i ciemność, upadek i grzech. Anioła wyobrażamy sobie przede wszystkim jako posłańca Boga, który pośredniczy w kontaktach z ludźmi, pomaga nam w trudnych sytuacjach, ochrania i dba o nas. Anioł jest symbolem doskonałości moralnej i kojarzy się ze światłem i radością.

Natomiast demon kojarzy się z czymś złym i strasznym. Jest skrajnym przeciwieństwem anioła. Jednakże mało kto się zastanawia, że demony najpierw były aniołami. Co więcej nadal nimi są, bo nie straciły swoich nadprzyrodzonych możliwości, jednak już nie służą Bogu, a występują po stronie zła zwanego diabłem, szatanem. Taką to postawę głosi chrześcijaństwo w stosunku do aniołów. U sufich idea ta jest podobna, jednakże istnieją pewne znaczące różnice.

Zira'at - Suficka ekologia

Zira’at – Suficka Ekologia

Największy ze starożytnych mędrców Sufi powiadał, że tak naprawdę jest tylko Jedna Księga, święty manuskrypt przyrody, jedyna księga, która może oświecić czytelnika. Sufi wielce dbają o umiejętne czytanie znaków i ukrytych przekazów płynących od Boga (Allah) poprzez żywą przyrodę i jej żywioły. Szczególnie Sufi indyjscy i perscy doskonale rozwinęli umiejętność życia w harmonii i zgodzie z żywą przyrodą, z życiem stworzonym przez Boga i Jego Anioły. Dobre rozumienie, czucie przyrody, natury to bardzo podstawowa umiejętność uduchowionego czy rozwiniętego człowieka, a głębszy rozwój duchowy człowieka zwykle rozpoczyna się w istotny sposób od harmonizowania z życiem przyrody i pogłębionej wrażliwości na cierpienie zwierząt, roślin oraz żywiołów takich jak woda, powietrze czy ziemia.

Zira’at to pojęcie indyjskie zaczerpnięte z urdyjskiego języka, którym operują starożytni Sufi Chishty (Ćiśti), oddające Prostą Drogę, czyli arabskie pojęcie As-Siraat! Praktyka Zira’at to praktyka zakładania i uprawiania Ogrodów o mistycznym, ale i użytkowym charakterze, praktyka wynajdywania i ochraniania pięknych miejsc w naturze i tworzenia parków czy rezerwatów. Przyroda to dzieło Boga i musi być szczególnie chroniona przez ludzkie istoty. Poprzez kontemplację żywej przyrody jest Most, krótka i prosta Droga do głębszej Boskiej rzeczywistości. Modlenie czy medytowanie musi iść w parze z ograniczeniem niszczycielskich zapędów ludzkich istot wobec Przyrody. Żywe istoty w Przyrodzie są w stosunku do ludzkości jak młodsi bracia i młodsze siostry, a ten, kto nie dba o ochronę Przyrody nie jest nawet początkującym adeptem Ścieżki Ducha, Sufi Tariqat.

Maulana Rumi Rubajaty

Poezja Mistyczna

Słuchaj, jeśli zdzierżysz:

jedność z przyjacielem nie znaczy być kim byłeś.

Znaczy być ciszą, albo miejscem, albo widokiem,

którego język jest wewnątrz widzenia.

Przyjaciel nadchodzi klaszcząc, oczywisty i niejasny zarazem,

bez lęku, bez zamiarów.

Jestem, kim jestem,

ponieważ ona jest tym, kim jest.

Dwie nogi, dwie ręce, dwoje oczu - to wystarczy.

Przyjaciel jest nierozdzielny od twego kochania.

Sztuczne są wszystkie podziały oraz rozróżnienia,

jak "żyd", "chrześcijanin", wyznawca islamu".

Nie ma lepszej miłości, niż miłość bez przedmiotu,

żadna praca nie zadawala bardziej niż praca bez celu.

Gdybyś zupełnie porzucił chwyty i przebiegłość,

byłby to najprzebieglejszy ze wszystkich twych chwytów.

Sufizm

Duchowa Droga Arabii, Persji i Indii

Sufi

Sufizm (arab. taṣawwuf تصوف ) - zbiorcze określenia dla ezoterycznych nurtów mistycznych w islamie. Pochodzi ono od słowa suf صوف (wełna) oraz safa (czystość, świętość), bowiem sufi czerpiąc wzór z orientalnych zakonów świętych, sadhu ubierali się w białe wełniane włosiennice. Sami Arabowie często zwali sufich fakirami (faqīr فقير), co znaczy "ebionita", "ubogi", albo derwiszami (darwīš درويش), co pochodzi od perskiego słowa "wyrzeczony". Sufi są znani z wielkiej duchowej mądrości, ekstatycznych tańców, wielkich charyzmatycznych cudów, żarliwej modlitwy, ascezy i wyrzeczenia, mistyki! 

Sufizm jest próbą osiągnięcia jedności z boskim Absolutem (Allah). W najpowszechniejszej formie polega na regularnych modlitwach, recytacji formuł religijnych i boskich imion, grupowych śpiewach, studiowaniu świętych pism islamu, a przede wszystkim na wyparciu się niższego, ciemnego ego. Jednymi z najznaczniejszych sufich byli Rabia Al-Basri, Dżunajd, al-Halladż, al-Ghazani i Ibn al-Arabi, Pir Moinuddin z Ajmer, Pir Szarfuddin Maneri, Pir Nizamuddin Auliya. Pierwszym sufim jest w swej istocie Święty Prorok Muhammad, który dokonał religijnej reformacji judaizmu i chrześcijaństwa, a w misteryjnych naukach ustnych zasymilował i oczyścił nauki żydowskiej kabały oraz mistyki chrześcijańskiej, które były dobrze znane i rozpowszechnione na Bliskim Wschodzie. Pierwsze szkoły myśli i praktyki sufickiej pojawiły się szerzej w VII wieku w Basrze, u początku powstania islamu, religii objawionej przez Boga Świętemu Prorokowi Muhammadowi.