 |
| Archanioł Dżibril czyszczący serce Prorokowi |
We wczesnym chrześcijaństwie, a także w czasach przedchrześcijańskich, określenia anioł i demon były używane wymiennie. Wynikało to z historii ich stworzenia (aniołów i demonów). Natomiast obecnie wyraźnie rozdzielamy te dwa pojęcia. Anioł jest synonimem czystości i bezgrzeszności, a demon odzwierciedla zło i ciemność, upadek i grzech. Anioła wyobrażamy sobie przede wszystkim jako posłańca Boga, który pośredniczy w kontaktach z ludźmi, pomaga nam w trudnych sytuacjach, ochrania i dba o nas. Anioł jest symbolem doskonałości moralnej i kojarzy się ze światłem i radością.
Natomiast demon kojarzy się z czymś złym i strasznym. Jest skrajnym przeciwieństwem anioła. Jednakże mało kto się zastanawia, że demony najpierw były aniołami. Co więcej nadal nimi są, bo nie straciły swoich nadprzyrodzonych możliwości, jednak już nie służą Bogu, a występują po stronie zła zwanego diabłem, szatanem. Taką to postawę głosi chrześcijaństwo w stosunku do aniołów. U sufich idea ta jest podobna, jednakże istnieją pewne znaczące różnice.
Aniołowie
Wiara w Anioły dla człowieka uduchowionego jest bardzo ważna. Jest to wiara w istoty, które zawsze będą nam pomagały, wspierały nas i które zawsze są przy nas blisko gotowe w każdej chwili życia pomagać w trudnych chwilach i chronić nas przed złem. Sufi wierzą iż Anioły zostały stworzone przez Boga Allah ze światła (nur), dżinny (demony) z ognia, a ludzie z zaschniętej grudki gliny. Anioły zostały stworzone przez Boga wcześniej niż ludzie. Bóg – Allah mówi zatem aniołom iż będzie miał na Ziemi swojego zastępcę – człowieka. Aniołowie stworzeni przez Boga – nie mają ciała i nie są widoczni dla człowieka. Jedynymi istotami na Ziemi, które potrafią widzieć anioły są zwierzęta (chociaż też nie wszystkie potrafią takie byty odczuć).
Abu Hurajra napisał, że Prorok Muhammad mu powiedział: „Jeśli słyszycie śpiew koguta, proście o błogosławienie Allaha, ponieważ on (kogut) widzi anioła.”
W świętych pismach Sufich, Biblii i Koranie opisany jest wygląd aniołów, kiedy przychodzą do ludzi z objawieniem od Boga. Anioły w niczym nie są do ludzi podobne, a nawet bywają straszne, ogromne i mogą mieć nawet kilkaset skrzydeł, twarze zwierząt, choć czasem, ze względu na sytuację, przyjmują ludzkie oblicze.
Aniołowie mogą być płci męskiej, żeńskiej, a mogą być też obojga płci. W Koranie Anioły przedstawiane są jako kobiety, niemniej jednak opisana historia o Harucie i Marucie - aniołach, którzy wysłani przez Boga na ziemię by nauczać ludzi, uwiedli kobietę, świadczy o tym, że aniołowie mogą być także płci męskiej.
Praca aniołów
Aniołowie mają dużo pracy do zrobienia służąc Bogu. Są oni nie tylko posłańcami, ale są przede wszystkim „sługami” Boga. Wykonują każde boskie polecenie i rozkaz, a w Niebiosach strzegą Bram przed podsłuchującymi dżinnami i szatanami.
Istnieje grupa aniołów, którą nazwano „Mukarrabun”, których nieustanną pracą jest głoszenie chwały Boga (Allah) oraz modlitwy i śpiewy na Jego cześć. Anioły te nieustannie powtarzają Imię Boga i myślą o Bogu cały czas.
Anioły, które Bóg wysłał na Ziemię – mają za zadanie chronić ludzi i stoją po prawej i lewej stronie człowieka, lub za jego plecami. Anioł, który idzie z prawej strony zapisuje dobre uczynki człowieka (ich wartość zostanie zdziesięciokrotniona), a ten, który stoi z lewej strony – spisuje wszystkie złe uczynki i przewinienia. Kiedy człowiek popełni coś złego, anioł z prawej strony usiłuje opóźnić zapisanie tego uczynku przez anioła z lewej, powołując się na możliwość skruchy winnego i przebaczenia ze strony Boga. Te Anioły Sufi nazywają „Hafaza”. To te anioły strzegą człowieka przed nieustannymi atakami demonów, wspierają ludzi w różnych trudnych sytuacjach. Nakira i Munkira to imiona owych aniołów.
Anioły mimo iż mają obowiązek nadany przez Boga, opiekować się ludźmi w każdej chwili ich życia, mają także nadany im obowiązek spisywania ludzkich uczynków do księgi, która podczas Sądu Ostatecznego zostanie przedstawiona Bogu. Zadanie to Allah powierzył aniołom, którzy nazywani są „kiramun katibin”. Umieją oni czytać ludzkie myśli i zapisują uczynki zarówno te już popełnione, jak i te dopiero zamierzane. Anioły te są strażnikami ludzkości, strażnikami pracującymi dla Boga (Allah)
Istnieją także Anioły, które zajmują się zabieraniem zmarłych w ich ostatnią podróż. Na ich czele stoi Azrail (Izra’il), a nazywają się one „malaika al-maut”.
Kiedy człowiek umiera – dwóch Aniołów zostaje do niego wysłanych, aby zadali mu pytania na temat Boga, Proroka i religii. Anioły te: Munkar i Nakir mogą przybierać różne kształty i przed grzesznikami przyjmują postać ogromną, straszną, czarną, ze świecącymi oczyma i zadają im głośne pytania. Kiedy przychodzą takie anioły zabrać duszę dobrego człowieka – to przychodzą jako przyjaciele, życzliwi, a pytania które zadają człowiekowi są też życzliwe.
Koran mówi iż istnieje jeszcze 19 aniołów, którzy służą w piekle i nazywani są „zabani”. Anioły te są wysokie i bardzo okrutne. Ich przywódcą jest anioł Malik, którego wyznaczył Allah, i nazywany jest światłem i stróżem piekła.
Wszystkie Anioły – jako słudzy Boga – mają wyznaczone zadanie podczas Sądu Ostatecznego. Ośmiu z nich będzie dźwigać tron Allah. Inni będą otwierać księgi z zapisanymi uczynkami ludzi i będą oni wykonywać wyroki Boga.
Anioły przebywające na Ziemi wykonują polecenia Boga jako jego żołnierze. Uczestniczą w bitwach, jednakże nie przedstawiają swego prawdziwego oblicza przyjmując postać zwierząt. Anioły te w ochronie dobrych ludzi potrafią nawet zwyciężyć wroga stosując zwierzęce metody strategii.
”Do Boga należą wojska niebios i ziemi”
Główni Aniołowie
Święty Koran wymienia niewielką liczbę aniołów, ale w islamskich rozważaniach o aniołach jest ich bardzo wiele. Najważniejsi Aniołowie zwani Archaniołami Niebios to Dżibril (Gabriel), Israfil, Mikail (Michał) oraz Azrail (Izra'il). Anioły te mają przywilej noszenia Tronu Boga i pośredniczą też w komunikacji Boga z Prorokami. W tej komunikacji Boga z Prorokami – najważniejszą funkcję pełni Dżibril, gdyż przynosi ludziom Boże Objawienia. Pomaga on też Prorokom w ich działaniach i rozważaniach, zanosi ich modlitwy Bogu.
Archanioł Gabriel jest dużego wzrostu, z nogami na Ziemu, a głową „w chmurach”. W muzułmańskiej magii odgrywa znaczącą rolę. Jego imię razem z imionami innych trzech aniołów pisane jest na ramionach kwadratów magicznych.
Archanioł Israfil - o czterech skrzydłach rozciągających się na cztery strony świata w dniu Sądu Ostatecznego zadmie w trąby! Ogromna trąba, przypominająca róg, w której bliskości Anioł ten cały czas znajduje, żeby zatrąbić w ten dzień, kiedy przyjdzie czas na Sąd. Archanioł Israfil przynosi także objawienia, natchnienia i jest ściśle związany z prorokami. Israfil także odczytuje wyroki Boga dotyczące losu poszczególnych ludzi i przekazuje je innym, podległym sobie aniołom do wykonania.
Israfil to ogromna postać, której nogi ą na niższych warstwach ziemi, a głowa spoczywa obok tronu Allah. Ma dwie pary skrzydeł, a całe jego ciało jest we włosach, ustach i językach. Archanioł trzy razy dziennie i trzy razy w ciągu nocy zagląda do Piekła i płacze ze smutku nad czynami dusz cierpiących, oraz współczucia dla nich.
Archanioł Mikail zarządza wiatrem i deszczem. Jest tak olbrzymi, że cała Ziemia i Niebiosa znajdują się w jego ustach. Wraz z Archaniołem Dżibrilem będzie karał tych, którzy są wrogami Allah, jego posłańców, aniołów, świętych sufich i proroków.
Archanioł Azrail (Izra’il) – jest Aniołem Śmierci, najbardziej bliski Bogu, który po śmierci człowieka, oddiela jego duszę od jego ciała. W świętych księgach tak jest opisany jako kosmicznie ogromna postać, siedząca na łożu ze światła. Ma cztery twarze, cztery tysiące skrzydeł, a jego ciało składa się z oczu i języków, których ilość równa się liczbie ludzi żyjących na ziemi.”
Niektórzy mówią iż na początku stworzenia był on jednym z głównych aniołów. Kiedy Bóg stwarzał Adama – polecił swoim aniołom przynieść mu glinę z różnych miejsc na Ziemi. Jednakże Ziemia się sprzeciwiła i Dżibril, Mikail i Israfil nie potrafili wziąć ani jednego kawałka. Jeno Azrail przyniósł Bogu kawałek gliny i za swoją surowość został aniołem śmierci.
Kiedy człowiek ma umrzeć – z drzewa rosnącego przed tronem Boga zrywa się liść i spada na imię człowieka. W ciągu 40 dni dusza tego człowieka musi zostać oddzielona od ciała, człowiek musi umrzeć. Jeżeli nie chce umrzeć dobrowolnie, Archanioł Azrail przesyła mu rajskie jabłko z napisem „Bismillah ar Rahman ar Rahim” (W Imię Boga miłosiernego, łaskawego) i wtedy śmierć następuje nieodwołalnie. Przychodzi Azrail i wyrywa duszę z ciała. Jeżeli umierający jest grzesznikiem – anioł robi to bardzo okrutnie i brutalnie i ludzie grzeszni, źli umierają w męczarniach, strasznie cierpiąc. Jeśli umierający był dobrym człowiekiem – wyciąganie duszy z ciała następuje delikatnie i bezboleśnie.
Stworzenie i istota dżinnów
Jest jeszcze jedna grupa istot nadprzyrodzonych, które nazywane są dżinnami. Obok ludzi i aniołów, to trzecia grupa istot rozumnych. Samo słowo dżinna pochodzi od arabskiego słowa „dżanna”, co oznacza: chować się, ukrywać się.
W tradycji islamu i sufich opowieści o dżinnach były bardzo popularne. W Koranie jest zapisane, że dżinny – to demony i złe duchy powstałe z czystego ognia bez dymu (albo w niektórych wersjach: z czystego płomienia oraz obłoku pary). Dlatego też posiadają nadnaturalną potęgę i bywają niewidzialne.
Są jednak zwierzęta – osły – które potrafią zobaczyć dżinna, a człowiek może zobaczyć dżinna tylko wtedy, gdy dżinn przyjmie jakąś postać np. człowieka, zwierzęcia czy potwora.
Mędrcy Wschodu od dawna zastanawiali się dlaczego ludzie nie widzą dżinnów. Jedni z nich twierdzili iż Allah stworzył oczy ludzi tak, aby nie widziały dżinnów, a inni twierdzą iż ciała dżinnów są tak cienkie, przeźroczyste, że dla ludzkiego oka są niewidoczne. Uczeni spierają się też na temat sposobu odżywiania się przez dżinny. Wiadome jest, że dżinny jedzą i piją, ale nie wiadomo w jaki sposób to robią. Czy przez żucie i połykanie, czy przez wdychanie pokarmów i napojów. (Tę drugą opcję wybrali ci uczeni, którzy udowadniali, że dżinny są bezcielesne, gdyż ich nie widzimy).
Dżinny dobre i złe
Stworzenia te, zwane dżinnami, mogą być dobre i złe. Dobre dżinny pomagają ludziom, a złe, starają się sprowadzić człowieka na złą drogę. Mało jest opowieści o dobrych dżinnach. Najczęściej znane są te o złych, psocących ludziom dżinnach. Dżinnom najczęściej przypisuje się wszelkie wydarzenia niezwykłe i zgubne w życiu człowieka takie jak: jak epidemie, choroby, impotencję u mężczyzn, bezpłodność u kobiet, obłęd, a także szaleństwo z miłości, albo porwania dzieci.
Szczególnie niebezpieczne są dżinny rodzaju żeńskiego. Nie należy usiłować nawet uwalniać człowieka od takiego dżinna, bo ten raczej go zabije niż porzuci. Stara, arabska tradycja opisuje dżinna zwanego ghul (wampirzyca), która idzie za ludźmi i ich mami. Taki ghul jest jednak nocnym stworem, który odpędza jutrzenka. Dżiny rodzaju męskiego czasami wędrują razem z ludźmi, są wśród ludzi...
Dobry człowiek przy pomocy zaklęć i modlitwy może sobie w pewnych wypadkach dżinna podporządkować i zmusić do spełnienia trzech życzeń, a także uwięzić go z powrotem w butelce (Księga tysiąca i jednej nocy). Wedle legend dżinny często pełniły funkcje strażników skarbów, były mieszkańcami ruin, miejsc opuszczonych i ponurych.
Wierzono jednak, że dżinny potrafią podpowiadać poetom słowa poezji opanowując ich umysły. Niektórzy poeci mieli na swych usługach własne dżinny.
Aby uchronić się przed złymi demonami trzeba było mieć żelazo lub pierścienie ze słota i stali. Robiono amulety z wilczych kłów i świętych wersetów Koranu spisanych zielonym lub czerwonym atramentem. Staroarabskia magia (sihr) wymagała nawiązywania kontaktów ze światem zmarłych oraz ze światem dżinnów, dzięki którym wróżono i leczono.
Iblis
Tak jak i ludzie, dżinny mają wolną wolę, a ze względu na wiarę dzielą się na dwie grupy: wierzący i niewierzący. Te niewierzące i oporne Allahowi dżiny nazywa się także szatanami. Na ich czele stoi Iblis – który kiedyś był aniołem, (niektórzy mówią, że to jest dżin), jednym z najbardziej lubianych przez Boga. Iblis - (Lucyfer w tradycji chrześcijańskiej) - odmówił pokłonu Adamowi. Iblis powiedział Bogu, który nakazał mu się pokłonić Adamowi: „Jestem lepszy od niego. Stworzyłeś mnie z ognia, a jego z gliny.”
Za te słowa buntu przeciw Bogu, Iblis został zrzucony z nieba i skazany na męki w piekle. Nie zgodził się na to i poprosił Boga o odroczenie do dnia Sądu Ostatecznego i przyrzekł, że będzie przeszkadzać Bogu na ziemi i zwodzić ludzi. To właśnie Iblis kusił Ewę w raju. Był też przyczyną niewiary pozostałych narodów, a każdy prorok był celem złych działań Iblisa. W tradycji islamu istnieje zwyczaj rzucania kamieniami podczas hadżdżu i jest to przypominanie o tym, jak Ibrahim odganiał Szatana.
Iblis nazywany także Szatanem, mieszka na ziemi i przewodniczy złym duchom, szatanom i dżinom, których sam może stwarzać, żyje też na cmentarzach, w łaźniach, na targach, pije wino, lubi śpiew, tańce i wiersze. Jednym z ulubionych zajęć Iblisa jest ludzi do zapominania o modlitwie i dobrych uczynkach. Iblis lubi też podkradać pieniądze przeznaczone na pomoc najuboższym. Jego moc i moc innych dżinnów zanika podczas ramadanu (miesiąca postu w tradycji islamu). Kiedy opisuje się stosunki Iblisa z Bogiem używamy tego właśnie imienia. W przypadku, gdy odnosimy się do ludzi mówiąc o diable – używamy imienia Szatan.
Klasy Dżinnów
Tak samo jak Anioły, możemy Dżinny podzielić na klasy lub rodzaje. Istnieją trzy główne grupy dżinnów:
- latające w powietrzu
- żyjące na ziemi jako węże lub psy
- mieszkające cały czas w jednym miejscu i znajdujące się cały czas w pobliżu
Dżinny latające w powietrzu bardzo często podsłuchują aniołów w Niebie, a potem roznoszą po świecie wiadomości o przyszłości.
Dżinny, przebywające w jednym miejscu towarzyszą człowiekowi od urodzenia do śmierci i cały czas starają się sprawić by człowiek źle postępował. Dżinny są odpowiednikami chrześcijańskich demonów, które cały czas starają się kusić człowieka do złego i namawiać, naprowadzać ludzi do złego działania.
W religii chrześcijańskiej i w islamie istnieje duże podobieństwo istot nadprzyrodzonych. Jednakże islam ma dużo więcej ich rodzajów. Wiara w anioły i dżinny jest bardzo ważną częścią wierzeń islamu i ma bogatą tradycję i historię. Aniołowie i szatany odgrywają znaczącą rolę w życiu człowieka i towarzyszą mu przez cały czas jego bycia na ziemi. Mity i legendy o istotach nadprzyrodzonych pokazują bogactwo tradycji i kultury, a także w pewnym stopniu są wskaźnikiem rozwoju społeczeństwa.
Więcej o aniołach - na sufickich warsztatach rozwoju duchowego
© Wszelkie prawa do publikacji zastrzeżone przez: sufi-chishty.blogspot.com
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz