Silsila-Sukcesja

Sukcesja - (Silsila)

ALLAH

Hazrat Jibra’il

Hazrat Khwaja Muhammad Rasul Allah

(salla llahu ‘alaihi wa-sallam)

Hazrat Khwaja ´Ali Wali Allah (qaddasa llahu wajhuh)

Hazrat Khwaja Hasan Basri

Hazrat Khwaja ´Abd al-Wahid bin Zayd

Hazrat Khwaja Fuzayl bin ´Iyaz

Hazrat Khwaja Ibrahim Adham

Hazrat Khwaja Huzayfa Mar’ishi

Hazrat Khwaja Hubayra Basri

Hazrat Khwaja Mumshad ´Ulu Dinwari

Hazrat Khwaja Abu Ishaq Shami

Hazrat Khwaja Abu Ahmad Abdal Chishti

Hazrat Khwaja Abu Muhammad Chishti

Hazrat Khwaja Abu Yusuf Chishti

Hazrat Khwaja Qutbuddin Mawdud Chishti

Hazrat Khwaja Hajji Sharif Zindani

Hazrat Khwaja ´Usman Harvani

Hazrat Khwaja Mu´inuddin Hasan Sanjari-Ajmiri

Hazrat Khwaja Qutbuddin Mas´ud Bakhtiyar Kaki

Hazrat Khwaja Fariduddin Ganj-i Shakar Ajhodani

Hazrat Khwaja Nizamuddin Mahbub-i Ilahi Badauni

Hazrat Khwaja Nasiruddin Chiragh Dihlavi

Hazrat Shaykh al-Masha’ikh Kamaluddin ´Allama

Hazrat Shaykh al-Masha’ikh Sirajuddin

Hazrat Shaykh al-Masha’ikh ´Ilmuddin

Hazrat Shaykh al-Masha’ikh Mahmud Rajan

Hazrat Shaykh al-Masha’ikh Jamaluddin Jamman

Hazrat Shaykh al-Masha’ikh Hasan Muhammad

Hazrat Shaykh al-Masha’ikh Muhammad A´zam

Hazrat Shaykh al-Masha’ikh Yahya Madani

Hazrat Shaykh al-Masha’ikh Shah Kalim Allah Jahanabadi

Hazrat Shaykh al-Masha’ikh Nizamuddin Awrangabadi

Hazrat Shaykh al-Masha’ikh Maulana Fakhruddin

Hazrat Shaykh al-Masha’ikh Ghulam Qutbuddin

Hazrat Shaykh al-Masha’ikh Nasiruddin Mahmud Kali Shah

Hazrat Shaykh al-Masha’ikh Muhammad Hasan Jili Kalimi

Hazrat Shaykh al-Masha’ikh Muhammad Abu Hashim Madani

Hazrat Pir-o-Murshid ´Inayat Khan

Hazrat Pir Vilayat ´Inayat Khan

Hazrat Pir Zia ‘Inayat Khan

SUFI SILSILA

Oto troszeczkę wiadomości biograficznych, opowiastek, nauk, opisanych nadprzyrodzonych zdarzeń, które idee sufizmu pozwalają nam przybliżyć czym jest sufizm i co to jest mistyka suficka, którą można zgłębiać i studiować w sufickich szkołach duchowych. Sufizm - jedna z najbogatszych mistycznych tradycji duchowych jest jeszcze na Zachodzie, w tym w Polsce mało znana, chociaż posiada w swym dorobku tysiące wielkich uczonych, filozofów, medyków, świętych i cudotwórców. 

Sufizm uznaje i eksploruje dwudziestu czterech proroków biblijnych, a do najważniejszych należą: Mojżesz i Jezus z nauk których ostatni wielki Prorok Muhammad wywodzi wszystko to, co najlepsze. Sufizm czy w oryginale as-sufiyya to pierwotnie mistyka Bliskiego Wschodu oparta na nauczaniu wielkich starożytnych Proroków bardzo dobrze znanych z Biblii, takich jakAdam, Idris (Henoch), Nuh (Noe), Hud (Eber), Saleh, Ibrahim (Abraham), Lut (Lot), Izmail (Ismael), Ishak (Izaak), Jakub, Jusuf (Józef), Ajub (Hiob), Szoaib (Jetro), Musa (Mojżesz), Harun (Aaron), Dhul-Kihl (Ezechiel), Daud (Dawid), Sulejman (Salomon), Iljas (Eliasz), Al-Jasa (Elizeusz), Junus (Jonasz), Zakarijja (Zachariasz), Jahja (Jan Chrzciciel), Isa ibn Mariam (Jezus syn Marii) i Muhammad. Liczba 24 proroków nawiązuje do idei 24 świętych starców stojących przed Tronem Boga w księdze Apokalipsy. Ludzie, którzy trafiają do ścieżki sufickiej na Zachodzie, zwykle wiele lat studiują i praktykują żydowską kabałę, buddyzm zen lub mistykę chrześcijańską. Dopiero jednak w naukach i praktyce sufickiej odnajdują wszystko to, czego przez wiele lat szukali, aby osiągnąć duchowe spełnienie, oświecenie i spocząć w Bogu. Sufizm jest zwany esencją mistyki Wschodu, esencją poszukiwaną wszystkich ludzi duchowych. 

Huzur Sar-Dar-I-Ka’inat Muhammad Mustafa (570/571-632)

Ojciec Proroka, Abd Allah ibn `Abd al-Muttallib, zmarł w trakcie wyprawy handlowej do Syrii zanim Muhammad przyszedł na świat, natomiast matka Amina – gdy miał 6 lat. Święty Prorok Muhammad jest początkiem wszystkich mistycznych, duchowych i ezoterycznych tradycji sufickich jakie od VII wieku powstały na Bliskim Wschodzie, w Egipcie, w Persji i Indii oraz wielu innych krajach, w tym w Indonezji, Sudanie czy Maroko. Wielu klasycznych starych mistrzów sufickich, to nie tylko sukcesorzy nauk Proroka Muhammada, ale także genealogiczni potomkowie i spadkobiercy tradycji po linii rodzinnego pokrewieństwa.

Rokrocznie Muhammad udawał się do pobliskiej jaskini Al-Hira, gdzie przez miesiąc oddawał się rozmyślaniom. W 610 roku w miesiącu zwanym Ramadan 9-tym miesiącu księżycowego kalendarza około 27 dnia, Muhammad ujrzał w wizji Dżibrila (archanioła Gabriela), który przekazał mu kilka wersów i kazał je recytować. Wersy te, ajaty, stały się później początkiem 96-tej sury Koranu. Prorok Muhammad zrozumiał, że Dżibril (Gabriel) jest posłannikiem Alla’h Boga i stopniowo, w miarę kolejnych objawień (marefat), zaczynał też rozumieć, że jemu samemu przypadła rola Proroka i pierwszego misjonarza monoteistycznej wiary, islamu czyli dawnej religii abrahamowej, millat ibrahim. Pierwsze objawienia miały miejsce w jaskini, ale kolejne zdarzały się już w miejscach publicznych i trwały nieustannie aż do śmierci Mahometa w 632 roku. Na ich podstawie – przekazywanych ustnie, potem spisywanych – powstało Pismo Święte islamu, Koran. Kalendarz księżycowy ery muzułmańskiej liczony jest od 621 roku, kiedy nastąpiła Hijra (Hidżra).

Hazrat Uways Al-Qarani (Arabia, Ur. 594 Zm. 657)

Współczesny Prorokowi Muhammadowi mistyk arabski uważany za prekursora niektórych szkół sufickich. Chociaż nigdy nie spotkał się z Prorokiem Muhammadem osobiście, jednak miał tak żarliwą wiarę w Jego nauki, że otrzymał coś w rodzaju Jego widzeń, w tym przekazu nauk oraz inicjacji duchowej, które okazały się autentyczne. Matka Uwaysa była obłożnie chora i z tego powodu nie mógł on podróżować, aby zobaczyć Proroka Muhammada osobiście. Całe życie rezydował w Qaran, w Balgaran w południowo-zachodniej Arabii. Jego uczniowie i spadkobiercy nazywani są zakonem Oveysi i działają głównie w Persji czyli we współczesnym Iranie. Oveysi kładą nacisk na uzyskiwanie widzeń i wtajemniczeń wewnętrznych, co jest zwykle tylko małym dodatkiem do normalnego nauczania we wszystkich pozostałych szkołach sufickich. Uways al-Qarani reprezentuje wszystkich, którzy nie uczyli się od Proroka Muhammada, jednak myślą i sercem byli blisko oraz podobnie mocno poszukiwali Prawdy i jedności z Alla’h Bogiem.

Hazrat ‘Ali Ibn Abi’ Talib (Arabia, Ur. Około 598/600 Zm. 661)

Hazrat Ali był mężem Fatimy, córki Proroka Bożego Muhammada. Znany jako czwarty khalif duchowej wspólnoty założonej przez Proroka Muhammada Mustafę. Uważany jest za jedną z najważniejszych postaci tradycji sufickiej, gdyż przekazywał ezoteryczną wiedzę udzielaną wybranym uczniom przez Proroka Bożego, niejako z pierwszej ręki. Wszelka duchowość i mistyka, ezoteryczne interpretacje Świętego Koranu jako podstawa sufizmu zostały przekazane przez Hazrat Ali kolejnym pokoleniom uczniów prorockich w tym Fatimie, córce Proroka i żonie Hazrat Ali! Z nauczania Hazrat Ali – czwartego następcy Proroka Muhammada wywodzi się ezoteryzm tradycji Szi’a, dzisiejszego szyizmu, który u swych początków był po prostu szkołą sufizmu. Wszystkie szkoły sufich czy to sunnickie czy szyickie uznają, że Hazrat ‘Ali dziedziczy po Proroku Muhammadzie tzw. vilayah (wilayah), boską moc uświęcającą, która umożliwia duchową podróż do Alla’h Boga. Prawie wszystkie szkoły sufich wywodzą swoją linię sukcesji od Hazrat Ali, z wyjątkiem szkoły Naqshbandi, która wywodzi się w sukcesji od pierwszego khalifa Abu Bakr’a.

Urs to rocznica odejścia świętej osoby w sufickiej tradycji. Urs Sufi Hazrat Ali obchodzony jest każdego roku w 21-ym dniu postnego miesiąca Ramadan, wedle kalendarza księżycowego. Jest to szczególny dzień dla sufich wszystkich praktycznie szkół, braterstw i zakonów sufickich.

Hazrati Fatimah Az-Zahra (Arabia, Ur. 605 Zm. 663)

Urodzona w Mekkce przez Khadiję, pierwszą żonę Proroka Muhammada. Zmarła ponad dwa lata po swym mężu Hazrat ‘Ali. Fa’timah, córka proroka Muhammada jest pierwszą kobietą odpowiednio wtajemniczoną, aby móc prowadzić sufickie nauczanie oraz zaświadczać o mistycznych i ezoterycznych tajemnicach przekazywanych przez Proroka Bożego Muhammada. Po śmierci męża, zięcia Proroka Muhammada, Hazrat Ali, to Fatima prowadzi dalej ezoteryczny przekaz interpretacji mistycznych fragmentów Koranu oraz wasifat. Fatima i Ali uczą, że Muhammad dokonywał w swej istocie przekazu duchowej ścieżki mądrości zakorzenionej w praktycznej moralności oraz realnej sprawiedliwości.

Hazrat Aisha Sadiqa – Małżonka Proroka (Ur. 614 Zm. 678)

Ukochana, trzecia żona Proroka Muhammada, poślubiona w Mekce, mąż dbał o jej gruntowne i wszechstronne wykształcenie. Aisza (ʿāʾisha) ostała przyrzeczona jako przyszła małżonka zgodnie z ówczesnymi zwyczajami wschodnimi już w wieku 6-7 lat, jednak wiek ten tyczy wedle egzegetów i historyków zaręczyn z poganinem Dżubairem, który był jej pierwszym narzeczonym. Wedle części egzegetów, kiedy miała ukończone 9-10 lat została przeprowadzona z domu rodzinnego Abu Bakra do domu Proroka Muhammada, oczywiście zgodnie z zastrzeżeniem, że współżycie małżeńskie zostanie rozpoczęte, kiedy poślubiona panna rozpocznie menstruację. Stare arabskie zwyczaje i późniejsze prawo muzułmańskie definiują dorosłość płciową kobiety na podstawie oznaki biologicznej jaką jest menarche – pierwsza miesiączka, a nie wedle kategorii wiekowych. Niektóre grupy sufickie (Ibn Hiszama) podają, że konsumpcja małżeńska miała miejsce dopiero, gdy Aisha miała lat 14-16, gdyż menarche wystąpiła dosyć późno. Porównanie wielu dat wskazuje jednak, że dopiero kiedy Aisza Sadiqa miała 9-10 mogła zostać przyrzeczona Prorokowi jako przyszła żona, po zerwaniu zwyczajowych wstępnych zaślubin z Dżubairem, który nie chciał przyjąć islamu, zatem rzeczywiście przeprowadzono ją do domu Proroka, najwcześniej dopiero, gdy miała lat około 13-15 i mogła już być dojrzała płciowo do małżeństwa. Późniejsze wykazywanie jej bardzo wczesnego dziewiczego małżeństwa miało wykazać, że Prorok Muhammad miał chociaż jedną żonę dziewicę, gdyż inaczej zgodnie z tradycją nie miałby kwalifikacji do pełnej rangi prorockiej. Pozostałe żony w czasie ślubów bowiem dziewicami już nie były. Próbowano także wymazać wcześniejsze, niefortunne zaślubiny z Dżubairem, przypisując je Prorokowi Muhammadowi.

Kiedy zmarł Prorok Muhammad w 632 roku, Aisha bint (córka) Abu Bakr Al-Siddiq miała zaledwie 18 lat. Wedle historii, Prorok Muhammad zmarł z głową na kolanach Aiszy, swej ukochanej małżonki. Aisza była wszechstronnie wykształcona, doskonale znała ówczesną medycynę. Uważana za osobę nie tylko piękną, ale o wybitnej erudycji i ponad przeciętnej inteligencji. Jako urodzona w muzułmańskiej rodzinie, spędzała wiele godzin wspólnie z mężem Prorokiem na codziennych modlitwach i recytacjach. Od Proroka Muhammada nauczyła się całego Świętego Koranu w ówczesnej wersji objawianej na pamięć. O świętości Aiszy jest 2210 wzmianek w Hadisach w literaturze sufickiej i muzułmańskiej. Z tego 316 Hadis występuje w głównych zbiorach Sahih al-Bukhari oraz Sahih Muslim. Miała w zwyczaju wstawać na nocne modlitwy Tahajjud wypełniane zwykle nadobowiązkowo przez mistyków, razem z Prorokiem Muhammadem. W prowadzonej działalności duchowego nauczania miała około 200 studentów, w tym takie znakomitości jak: Hazrat Abu Hurairah, Hazrat Abu Musa Ashari, Hazrat Abdullah ibn Abbas czy Hazrat Abdullah ibn Zubair. Przez ponad czterdzieści lat wczesnego islamu, aż do jej śmierci wszyscy muzułmanie zwracali się do niej w sprawach interpretacji Koranu i prawa muzułmańskiego (fikh) oraz w sprawach nauk i tradycji (sunnah).

Prorokowa Hazrat Aisza marła w wieku 65 lat w Medynie, gdzie została zesłana przez czwartego Khalifa, Hazrat Ali po przegranej bitwie wielbłądziej. Urs, wspomnienie w rocznicę odejścia Hazrati Aisha Sadiqa obchodzi się 17-ego dnia miesiąca Ramadan wedle kalendarza księżycowego. We wczesnym islamie miała status “Matki Wierzących” (umm-al-mu’minīn), który jej przypadał w szczególny sposób spośród kilku żon Muhammada, z uwagi na rolę duchowej nauczycielki muzułmanów oraz ostatniej instancji rozstrzygającej sprawy religijne i prawne przez 40 lat po śmierci Proroka. Aisha Sadiqa, jako wdowa po Proroku Bożym nie mogła ponownie wyjść za mąż, jako że prawo Koranu (33:53) wdowom po prorokach czy „apostołach Boga” zakazuje ponownego zamążpójścia. Ojciec Ajszy, Hazrat Abu Bakr został pierwszym khalifem, następcą Proroka, wybranym przez wspólnotę w wyniku demokratycznego głosowania.

Hazrati Rabia Al-Adawiyya Al-Qaysiyya (Irak, Basra, Ur. 717 Zm. 801)

Ra’bi’a al-Basri to najlepiej znana z sufickich świętych mistyczek. Hazrati Rabia znana była z wielkiego poświęcenia i z doskonałej znajomości wczesnych praktyk sufickich. Przedstawiana jest jako bardzo wrażliwa i uczuciowa pustelniczka wiodąca życie śpiewającej derwiszki. Jej życie ukazuje mistrzowskie opanowanie głębokich stanów duchowych oraz cechy mistrzów duchowych takie jak miłość Boża, prawdomówność, upojenie Prawdą i Ma’rifat – gnoza, bezpośrednie objawienie Alla’h. Hazrati Rabia jako sufia kontynuowała przekaz wczesnej tradycji sufickiej rozpoczęty przez jej poprzedniczki takie jak Fatima czy Muadha, która była przyjaciółką Aiszy – umiłowanej żony Proroka Muhammada. Hazrati Muadha dbała o wczesne przekazy sufickie, komunikując je swoim uczennicom, a jej dziedzictwo w przekazie ustnym przetrwało ponad dwa stulecia. Mistrzem duchowym Rabia al-Basri był suficki mistrz Hazrat Hassan Basri pochodzący z Basry w Iraku.

Hazrati Fatima Nishapuri (Fatima Z Niszapur, Persja, Zm. 849)

Fatima opuściła swoją ojczyznę, Wschodnią Persję (Iran), we wczesnej młodości udając się do Mekki, gdzie spędziła wiele lat życia przy kosmicznym kamieniu Kaaba. Fatima często podróżowała po krajach takich jak Palestyna i Syria, modliła się dużo w Ziemi Świętej, w Jerozolimie, gdzie Prorok Muhammad został za życia zabrany w podróż do Niebios Boga. Fatima Nishpuri była jednym z głównych nauczycieli duchowych wielkiego sufickiego świętego z Egiptu, Hazrat Zu al-Nun al-Misri (Sufi Dhul Nun). Sufi ten zwał Fatimę z Niszapur Świętą świętych dając do zrozumienia wszystkim, że przewyższa moralnie i duchowo wszystkich jego pozostałych mistrzów duchowych i nauczycieli. Fatima jest dla sufich mistrzynią ezoterycznych interpretacji Świętego Koranu oraz mistrzynią sufickiego nauczania dotyczącego właściwego przewodnictwa duchowego na Ścieżce Bożej.

Hazrat Zu Al-Nun Al-Misri, Dhul Nun (Egipt, Ur. 796 Zm. 861)

Suficki mistrz Zu-al-Nun (Dhul-Nun Abu Faid Thawban ibn Ibrahim) był synem nubijskich rolników, urodził się w Górnym Egipcie, w Akhmim, bliżej dzisiejszego Sudanu, gdzie jest dzisiaj niekwestionowanym autorytetem duchowym i moralnym. W swoich czasach został świętym patronem medyków wczesnego islamu, gdyż posiadał wszechstronną wiedzę medyczną. Jego imię Dhul Nun oznacza „Z Ryby”, w sensie zrodzony z Ryby. Mistrz Zu-al-Nun jako jeden z pierwszych sufich rozwinął głębokie rozumienie stanów Fana, które są doświadczeniami rozpuszczenie, roztopienia czy anihilacji ego oraz stanów Baqa – wskrzeszenia czy zmartwychwstania z otchłani duchowej śmierci i niebytu. Modlitwy pozostawione jako spuścizna tego wybitnego mistrza sufickiego pokazują, że kładzie on nacisk na odnajdywanie świętości w naturze w bliskości przyrody i życia stworzonego przez Alla’h Boga. Ascetyczni sufi jego czasów zwykle tak zapędzali się w postach i umartwieniach życia pustelniczego, że pomijali znaczenie przyrody i świętości życia dla rozwoju duchowego, co Hazrat Zu al-Nun przywrócił wskazując chociażby na objawienia Koranu, które Prorok Muhammad otrzymywał wśród przyrody. W czasie jego życia uchodził za znawcę tajemnic egipskich hieroglifów, które potrafił biegle odczytywać. Wykonywał także eksperymenty alchemiczne jako jeden z prekursorów współczesnej chemii i farmacji.

Hazrat Abu Jazid Bistami, Bayazid Bestami (Persja, Ur. 804 Zm. 875)

Hazrat Bistami, urodzony w Bastamie, w dzisiejszym Iranie, przez wiele lat prowadził życie ascety i pustelnika. Mistrz Bistami żył w stanie nieustannej ekstazy przepełnienia boskością Alla’h – Boga Jedynego i Najwyższego. Historia głosi, że razu jednego, gdy coraz mocniej pogrążał się w duchowej Jedności z Umiłowanym Alla’h Bogiem, powiedział: „Chwała niech będzie mnie”, tak jakby to sam Bóg nakazywał wielbienie Go i oddawanie Mu czci. Wyjaśniał potem swoim uczniom z pustelni, że w czasie tego doświadczenia doznał takiej jedności z Najwyższym Alla’h, iż w słowach wygłaszał jedynie myśli Boga, których nie należy odnosić do niego jako do ludzkiego ciała, a rozumieć jako przykazanie od Boga, jednak podane przez usta będące w stanie ekstazy ustami Boga, jakby żywego poprzez zjednoczenie. W końcówce życia Hazrat Bistami wyszedł z pustelni i udał się do zwykłych ludzi aby kierować ich ku mistycznej stronie życia. Został pustelnikiem w duszy, żyjącym wśród ludzi, aby im pomagać i ich prowadzić Prostą Drogą Bożą.

Hazrat Abu Al-Mughith Husayn Mansur Al-Hallaj, Al-Halladż (Persja, Ur. 858 Zm. 922)

Hazrat al-Halladż znany jest z tego, że w stanie upojenia boskością i światłem Alla’h Boga powiedział kiedyś: „Jam jest Prawda”, jednak w ortodoksyjnym Bagdadzie w dzisiejszym Iraku nie uszło to uwadze muzułmanów tak łatwo jak Hazrat Bistami w kochającej ezoteryzm Persji. Pośród politycznych względów i okoliczności Hazrat al-Halladż został bestialsko zamordowany w ramach zwalczania konkurencji religijnej i duchowej czyli z powodu chuci konkurencji na całą władzę nad wszystkimi duszami muzułmanów. Hazrat al-Halladż tworzył poezję mistyczną, napisał wiele traktatów w których kładł nacisk na monoteizm i boską Jedność. W swoich traktatach opisuje na czym polegał dokładnie od intelektualnej strony upadek Iblisa. Otóż Iblis był tak owładnięty ideą wielbienia Boga Jedynego i Najwyższego, że kiedy tenże Bóg kazał mu złożyć pokłon pełen czci stworzonemu przez siebie Adamowi, Iblis odmówił, gdyż nie chciał uczcić nikogo mniejszego niż Alla’h Bóg. W tym swoim zaślepieniu czcią Boga Najwyższego złamał przykazanie posłuszeństwa temuż Bogu stając się odstępcą i wyrzutkiem. Odmówił Alla’h Bogu wykonania rozkazu stając się władcą upadłych demonów i piekieł. Historia stała się w odczuciu ludu satyrą na ówczesnych zepsutych przedstawicieli ortodoksji muzułmańskiej, stąd wściekły atak kleru na Hazrat al-Halladż, który został pod nieprawdziwymi zarzutami zamordowany stając się męczennikiem Sprawy Bożej. Nie jest tak jak piszą niektórzy współcześni pseudosufi z USA, jakoby Al-Halladż stanął po stronie Iblisa, gdyż Mistrz jedynie ukazał ograniczony sposób myślenia i działania Iblisa, który jednostronnie pojął pewne prawdy ignorując i depcząc inne, co jednocześnie było wyraźną satyrą na kler mułłów skalany podobnymi grzechami i znieprawieniami.

Hazrat Khwaja Syed Abu Ishaq Shami Chishti (“Syryjczyk”) (Ur. IX Wiek Zm. 940/41)

Abu Iszaq (rahmatullah aliyah) pochodzący z Damaszku (Ash-Shami) był pierwszym mistrzem sufickim, który używał tytułu Chishti (Cziszti – czytamy Ćiśti’). Uważany jest za założyciela sufickiej dynastii Czisztich i nazywany z tego powodu “Sar-e-Chishtian” – “Esencją Chishtich”. Spotkał sufiego Mamshad Dinwari, który polecił mu osiedlić się w miejscowości Chisht w Afganistanie w regionie Khorasan. Shaikh Ilw Mumshad Dinwari był jego mistrzem duchowym. Kiedy Abu Iszaq po raz pierwszy przyszedł do Mistrza Mumshada, ten od razu dodał do jego nazwiska słowo Chishti i przepowiedział, że pod tym imieniem będzie znany. Sheikh Mumszad przepowiedział też, że każdy kto wejdzie do silsila Abu Ishaq Chishty będzie znany jako Chishti aż po dzień Sądu Ostatecznego (Qiyamah), co uważane jest za przepowiednie, że zakon Sufi Chishty nie zaginie aż po kres istnienia świata. Inni uważają, że to Sufi Chishty są wedle tej przepowiedni tymi, którzy na Sądzie Ostatecznym jako jedyna z 70 różnych muzułmańskich szkół duchowych wiedzie do zbawienia i wejdzie do raju.

Abu Ishaq Chishty miał wielu uczniów i reprezentujących jego przekaz khalifów, jednak syn emira z Chisht, Abu Ahmad Abdal został jego sukcesorem i ustanowił linię przekazu Chishti w południowej Azji. Suficki zakon Sufi Cziszti jest obecnie uznany za najstarszy istniejący suficki przekaz derwiszów i fakirów, jednocześnie najbardziej na Wschodzie, w tym w Indii rozpowszechniony. Abu Iszak Cziszti zwykł był mawiać: “Światowi ludzie są zanieczyszczeni, jednak derwisze są czyści w swoich duszach. Te dwie jakże odmienne natury nie mogą się ze sobą mieszać”. Pojęcie derwisza w mistyce sufickiej odpowiada chrześcijańskiej ewangelicznej koncepcji “ubogich w duchu” czyli czystych, katarów czy albigensów. Podobne jest miejsce sufizmu w kulturze religijnej islamu. Abu Iszaq z Damaszku zwykł był powtarzać, że “wszelka głodówka prowadzi do błogości”, co pokazuje ascetyzm klasycznego sufizmu dawnych czasów.

Chisht, pisane także Chisht-i-Sharif, Chisht-e Sharif, Chesht-i Sharif or Chesht, wymawiane Ćiśt lub Cziszt znajduje się w pobliżu miejscowości Herat w Afganistanie, a dokładnie 177 km od Heratu. Przyjmuje się, że Zakon Sufi Chishti został ostatecznie ustanowiony około 930 roku e.ch. w Chisht w Afganistanie, który w dawnych czasach był północnym zachodem Wielkiej Indii. Sam Abu Iszaq zmarł w czasie pobytu w rodzinnych stronach w Damaszku, został pochowany na górze Qasiyun w miejscu, gdzie spoczywają także prochy Ibn Arabi. Bayat Sufi Chishti zawiera przysięgę wierności jaką składali uczniowie Proroka, kiedy ten nakładał przyjmowanym uczniom dłonie na głowę: “Nie będę czcić nikogo innego oprócz Alla’h Boga, nie będę kraść, nie będę cudzołożyć, ani zabijać dzieci, nie będę kłamać, nie będę zdradzać ani odmawiać posłuszeństwa w żadnej sprawie”! (Koran, Sura LX wers 12) Sufi Chishti wzorem Proroka używają modlitwy Dua dla przebaczenia i rozpuszczenia grzechów swoich uczniów duchowych.

Hazrat Ali Husain Abdulllah Ibn Sina, Awicenna (Ur. 980 Zm. 1038)

Największy medyk suficki, napisał 18-cie tomów zawierających całą ówcześnie znaną wiedzę medyczną. Wybitny suficki uczony i lekarz, wykładowca medycyny. Prekursor europejskiej wiedzy medycznej od XI wieku. Mawiał, że nie ma duchowości bez uzdrawiania ciała i duszy. Sufi Ibn Sina urodził się najprawdopodobniej w Afshanah koło Buchary (dziś – Uzbekistan) lub Balch (Afganistan) jako syn perskiego urzędnika podatkowego tamtejszego emira Ibn Mansura z dynastii Samanidów. Z tego powodu Awicennie przypisuje się niekiedy narodowość tadżycką, której początki umiejscawia się właśnie w okresie rządów Samanidów. Mający 10 lat Ibn Sina był już biegły w Koranie i w dziełach klasyków arabskich, po czym przez sześć lat studiował prawo, filozofię, nauki przyrodnicze. Zwrócił swoją uwagę na medycynę już w wieku 17-cie lat i uznał ją za “niezbyt trudną”, jak to określił. Jego problemy metafizyczne pomógł mu rozwiązać filozof Al-Farabi. W wieku lat 18 był już uznanym lekarzem i wezwany został do świadczenia usług samanidzkiemu władcy Nuh Ibn Mansurowi. Sufi Ibn Sina jest utorem 450 książek z szerokiego zakresu wiedzy, z których wiele traktuje na tematy filozoficzne i medyczne, z których najbardziej znane to „Kanon medycyny”. Sufi Ibn Sina nazywany był często “ojcem nowoczesnej medycyny”, nazwano go też “najsłynniejszym uczonym islamu i jednym z najsłynniejszych uczonych wszech czasów wśród wszystkich narodów świata”.

Hazrat Abu Said Abil Khayr (Persja, Ur. 967 Zm. 1048/49)

Urodził się w Mayhana we współczesnym Turkmenistanie i w tym samym mieście umarł. Sławny autor rubajatów, klasycznej formy perskiej poezji. Jego poezje mistyczne opiewają braterską przyjaźń i gotowość niesienia pomocy, wyrażają subtelne tęsknoty serca, mówią o potrzebie duchowego oddania i boskiej służby. W pierwszych wspólnotach sufickich, Sa’id Abil Khayr był jednym z bardziej znanych, który posługiwał się lirycznymi obrazami w nauczaniu duchowym. Hazrat Abu Said Abil Khayr nauczał mocno drogi ścierania ego i negacji małego ja (nafs) jako metody do odkrycia autentycznej Jaźni Bożej, Alla’h.

Hazrat Abu Al-Kasim Ibn Hawazin Al-Qushayri (Persja, Ur. 986 Zm. 1074)

Urodzony podobnie jak Fatima w Nishapur we Wschodniej Persji mistrz Al-Qushayri zdobył gruntowne wykształcenie z prawa muzułmańskiego zostając prawnikiem. Mistrz Al-Qushayri był biegłym znawcą Świętego Koranu oraz szybko stał się uczniem ówczesnych sufich. Hazrat al-Qushayri napisał klasyczny traktat na temat poglądów i praktyk sufickich, bogato opatrzony ilustracjami i cytatami mistycznych pisarzy oraz poetów takich jak Sarraj (Sarradż), Junaid (Dżunaid) czy Shibi (Szibi).

Hazrat Hasan Al-Hudżwiri, Al-Hujwiri (Afganistan, Ur. 990 Zm. 1079)

Urodził się w Ghazni w Afganistanie jako Abul Hassan Ali Ibn Usman al-Jullabi al-Hajvery al-Ghaznawi lub Abul Hassan Ali Hajvery (czytany Hudżwiri). Znany jako Daata Ganj Bakhsh lub Daata Sahib. Zmarł w Lahore w pakistańskim Pendżabie. Przynależał do sufickiej szkoły Junaidia, założonej przez sławnego sufickiego świętego Hazrat Junaid (Dżunaid) z Bagdadu. Mistrz niezwykle szanowany wśród społeczności sufickich Pakistanu (Zachodniej Indii), Al-Hudżwiri, napisał wspaniały traktat o sufizmie zatytułowany: „Kashf-al-Mahjub” (Kaszf-al-Mahdżub) czyli „Odsłona Zasłoniętego”, „Widzenie Zakrytego”. Dargah czyli grób Hazrat Hasan al-Hudżwiri w Lahore w Pakistanie jest sufickim sanktuarium, jednym z większych miejsc pielgrzymek do grobów świętych tradycji sufickiej. Znane jest popularnie jako Daata Darbar.

Hazrat Abu Hamid Ibn Muhammad Ibn Ahmad Al-Ghazali (Persja, Ur. 1058 Zm. 1111)

Hamid Ahmad al-Ghazali urodził się w Ghazala niedaleko Tus w Chorasanie (Khorasan) w obszarze wpływów Persji. Miał brata o imieniu Ahmad z którym czasem jest mylony, stąd w literaturze używa się Hamid al-Ghazali, nazwiska od miejsca pochodzenia w Ghazala. Jego ojciec zajmował się wytwarzaniem wełny z sierści gazeli, a od tego zawodu pochodzi nazwa miejscowości w której żyła cała rodzina. W czasie jednej z pierwszych podróży złodzieje zrabowali jego karawanie cały dobytek, jednak al-Ghazali zwrócił się do herszta bandy o zwrot tobołka z notatkami. Ku zdziwieniu wszystkich, herszt oddał młodemu studentowi jego notatki. Od tego incydentu, al-Ghazali wszelkiej nowej wiedzy uczył się na pamięć, aby nie być zależnym od notatek, które łatwo było stracić. Kiedy Ahmad al-Ghazali miał 23 lata na Wschodzie pojawił się Hassan Ibn Sabbah – założyciel wspólnoty asasynów. Ahmad z Ghazali został nazwany św. Tomaszem islamu.

Pisarz mistyczny i poeta Hazrat Ahmad al-Ghazali uważany jest za mędrca będącego kamieniem milowym w rozpowszechnianiu literacko opracowanych nauk sufich. Mędrzec suficki al-Ghazali był zarówno filozofem jak i uczonym, czyli naukowcem w swoich czasach. Jego myśl i styl pisania jest bardzo charakterystycznym znakiem ówczesnej wiedzy naukowej i powinno się jego traktaty uważać bardziej za wybitne dzieła naukowe niż mistyczne rozważania. Al-Ghazali podjął próbę godzenia osobistego doświadczenia duchowego z nauczaniem religijnej ortodoksji w świecie islamu, co jest problemem każdego pokolenia w historii ludzkości. Sukcesem Hazrat al-Ghazali jest fakt, że po jego śmierci sufizm przez wiele wieków silnie wpływał na główne nurty myślenia islamu.

Hamid al-Ghazali poprzez lata badań i rozważań naukowych nad ludzkimi społecznościami doszedł do wniosku, że ludzie dążący do wiedzy i prawdy dzielą się na cztery kategorie czy grupy badaczy: teologowie (mutakallimun), filozofowie (falasifa), alegoryści (batiniyya) oraz mistycy (sufiyya). Batyniści odwoływali się w poszukiwaniach prawdy do tajemniczych alegorii i ezoterycznych interpretacji, odrzucali autorytety duchowe tak samo jak i naukowe. Hamid al-Ghazali w swoim życiu przeszedł pięcioletnie odosobnienie pełne duchowych doświadczeń po którym wrócił na krótko do działalności społecznej jako opiekun an-Nizamiyya w Nishpur u kalifa Fahr-ul-Mulka w latach 1105-1106. Na koniec życia powrócił jako uznany za wybitnego uczonego, ascetę i sufickiego świętego do Tus, w rodzinne strony, gdzie spędził dzieciństwo i młodość. Hamid al-Ghazali uznaje sufizm (sufiyya) za najwyższy etap rozwoju poszukiwacza prawdy, co staje się generalnie wskazówką dla całej tradycji muzułmańskiej. Hazrat al-Ghazali pod koniec swego życia zrezygnował z kariery akademickiej, zostawił badania naukowe młodszym, a sam osiadł w założonej na starość wspólnocie uczniów sufickich. W nauczaniu sufizmu kładł nacisk na mistykę miłowania Boga Najwyższego, ludzi i przyrody.

Hazrat Abu Al-Madżdud Hakim Sanai (Persja, Ur. Ok. 1080 Zm. 1150)

Znany jako Hakim Abul-Majd Majdūd ibn Ādam Sanā’ī Ghaznavi żył w miejscowości Ghazna w Afganistanie. Suficki mędrzec Hazrat Hakim Sanai przez całe życie zbierał sufickie przypowieści oraz ich morały czyli interpretacje duchowe. Szybko został mistycznym poetą i pisarzem. W młodości został sufickim derwiszem, żył w całkowitym poświęceniu się Alla’h Bogu i sufickiej wspólnocie. Derwisz to rodzaj mnicha pustelnika w tradycji sufickiej, a ruch derwiszów to ruch ubogich duchem poświęconych miłości Bożej. Jako dzieło swego życia spisał obszerny zbiór nauk i przypowieści znany pod tytułem „Ogród Prawdy”. Dzieło to wywarło wielki wpływ na pokolenia przyszłych uczniów sufickich, w tym na Dżellaludin Rumi.

Hazrat Abd Al-Qadir Jilani, Ghous-Ul-Azam (Irak, Bagdad, Ur. 1096 Zm. 1187)

Święty mistrz Abdul Qader z Dżilanu (Jilan, Gail) lepiej znany na Wschodzie jako Ghous-ul-Azam (Wielki Święty) lub Piran-e-Pir (Mistrz Mistrzów) reprezentuje rozwój klasycznych metod skupienia, koncentracji i medytacji w sufizmie. Pisma ezoteryczne pozostawione przez Hazrat Qadir Jilani podkreślają moralne znaczenie właściwych relacji międzyludzkich opartych na zaufaniu, przyjaźni i dobroczynności oraz potęgę praktyk serca, które razem jak dwa skrzydła ptaka pozwalają wzbić się do mistrzostwa, do boskiej doskonałości ludzkiego życia na Ziemi. Oprócz dhikru, medytacji i ascetyzmu, zakon Abdul Qader’a polecał rozwój osobowości i działania na rzecz pokoju. Od imienia Qadir pochodzi nazwa gałęzi sufizmu rozwinięta przez Hazrat Abd al-Qadir Jilani, a znana powszechnie jako Tariqa Qadiriyya lub Qadri Sufi. Szkoła ta w odróżnieniu od Chishti praktycznie nie używa śpiewów ani muzycznych koncertów typu Sama w swoim nauczaniu, a jedynie klasyczne recytacje.

Matka urodziła al-Qadira mając sześćdziesiąt lat, co samo w sobie uznawano za cud. W wieku lat 18-cie wyjechał do Bagdadu na studia naukowe nabywać wiedzy u ówczesnych uczonych. Po studiach znalazł pracę w szkole u swojego profesora prawa i nauczyciela duchowego Qazi Abu Sayeda. Po wtajemniczeniu w ścieżkę suficką spędził 25 lat w dżunglach Iraku na umartwieniach i praktykach duchowych w odosobnieniu. Dwa razy spotkał się z Khwaja Mu’inuddin Hasan Chishti z Ajmer, raz w 1155 roku, a drugi raz, krótko przed śmiercią przez 57 dni w 1185 roku, co nie było trudne, z uwagi na to, że byli ciotecznymi kuzynami ze strony matki Pir Mu’inuddin. Niektórzy badacze życia Ghous-ul-Azam’a uważają, że urodził się dobre 20 lat wcześniej niż się oficjalnie podaje, czyli około roku 1075/76, co jednak nie wydaje się prawdopodobnym. W dzieciństwie matka nauczyła al-Qadira całej Księgi Koranu na pamięć, a czasie swojej dalszej praktyki miał zwyczaj przez 15 lat stawać o zmroku na jednej nodze i przez noc recytować cały Święty Koran z pamięci. Kończył recytację o świcie, udając się na poranne modlitwy i do pracy.

Hazrat Shahabuddin Suhrawardi (Irak, Syria, Zm. 1191 Lub 1234)

Suficki Shaikh (Szejk) zaliczany jest do inicjatorów sufickiego przebudzenia duchowego okresu XII i XIII wieku. Hazrat Suhrawardi nosząc imię od Gwiazdy Zarannej, Wenus (Suhra) kładł nacisk na doprowadzenie uczniów do duchowego oświecenia, do dwustopniowej iluminacji opisywanej jako oświecenie w duszy aby w końcu osiągnąć oświecenie w Alla’h Bogu. Opisał głęboko i wnikliwie duchową doktrynę twórczych emanacji, co doskonale pogłębia zrozumienie wasifatu. Jedna z najsłynniejszych ksiąg napisanych przez Szejka Suhrawardi to „Świątynie Światła”. Mistrz został podobnie Hazrat al-Halladż zamęczony przez muzułmańską inkwizycję z powodu domniemanej herezji, jednak prawdziwymi powodami była jak zwykle polityka i chęć nieograniczonej władzy nad duszami u jego religijnych konkurentów z otumanionej ortodoksji.

Hazrat Fariduddin Attar (Persja, Zm. 1174 Lub 1229)

Jeden z najważniejszych poetów i pisarzy klasycznego sufizmu. Pisał dużo o życiu i naukach poprzedzających go sufickich świętych. Rozpowszechnił wśród sufich ideę „niebiańskich wiosek” z których pochodzą ludzkie dusze, opisał stacje duchowego rozwoju, etapy duchowej podróży jako wioski praktykujących czy przebywających w tych wioskach dusz. Napisał epicki poemat „Kongres ptaków”, w którym grupa ptaków wyrusza na poszukiwanie swojego króla. Historie jakie przytrafiają się tym ptakom w czasie ich podróży są zobrazowaniem poszczególnych etapów duchowego rozwoju człowieka na Ścieżce Bożej. Poszczególne ptaki reprezentują także różne aspekty ludzkich osobowości, w czasie kiedy ludzie zaczynają rozwijać wewnętrzną naturę. Prace Hazrat Fariduddin Attar wywarły wielki wpływ na późniejszych poetów oraz mistyków, a jego zbiory sufickich przypowieści jest jednym z podstawowych podręczników sufickiego nauczania.

Hazrat Gharib Nawaz Syed Mu’inuddin Hasan Chishti (Indie, Ajmer, Ur. 1135 Zm. 1229/30)

Urodzony najprawdopodobniej w Sijistan (Sajastan) w perskim regionie Khorasan lub w Sanjar koło Mosulu w pobliżu Asfahanu. Mu’inuddin Hasan urodził się w Churasanie w czasach barbarzyńskiego najazdu Tatarów i tatarskiej okupacji jego Ojczyzny. Gdy miał lat 14-cie zmarł jego ojciec, kilka miesięcy później, gdy miał prawie 15 lat, zmarła jego matka. Dziecięce oczy przyszłego świętego oglądały makabryczne rzezie, zagłady całych miast, palenie meczetów, niewolę dzieci idących w tatarski jasyr. Po rodzicach pozostał mu niewielki ogród i małe pole, gdzie uprawiał zboże na swój codzienny chleb jako sierota. W 1156 roku został murid, duchowym uczniem Hazrat Khwaja Pir Uthman Haruni, a jego duchowym sukcesorem, Sajjada-Nashin, został poprzez 20 lat nieustannej, wytężonej służby w charakterze asystenta. Khwaja (Khładża) Moinuddin Hasan Chishti (Ćiśti’) znany jest z tego, że przeniósł starą szkołę Sufi Chishty z Afganistanu do Ajmer w Indii, w pobliże miejsca, gdzie miał się pojawić hindusom Bóg Brahma w swej najstarszej formie. Jako dziecko nie chciał bawić się z rówieśnikami, wolał przebywać w towarzystwie derwiszów, świętych i sufich. Ożenił się po raz pierwszy w 1194 roku w wieku lat około 60-ciu z Ummat Ullah. Pir Mu’inuddin Hasan Chishti miał dwóch uznanych synów, Fakhruddin oraz Hisamuddin, a także jedną córkę, Bibi Hafizę Jamal. Miał jeszcze jednego syna, ale został on wydziedziczony z uwagi na skandaliczne odrzucenie islamu jako religii. Mając lat około 89, w roku 1223 pojął jako drugą żonę Bibi Asmat Ullah, córkę Syed Wajid Uddin Mashhadi. Khwaja Moinuddin rozpowszechnił sufizm Chishti w Indii ustanawiając w Ajmer stolicę indyjskiego sufizmu. W tamtych czasach było to sufickie centrum duchowe obejmujące także Pakistan jako ówczesne Indie Zachodnie.

Hazrat Moinuddin Chishty nauczał sufizmu kładąc nacisk na rozwój ośrodka serca poprzez śpiewy qawwali, muzykę, taniec (ruch) oraz sztukę duchową. Sufi wywodzący się od Pir Mu’inuddin Ajmeri praktykują śpiewy, ruch taneczny oraz muzykę dając także wspaniałe i mrożące krew w żyłach pokazy sztuki fakirskiej. Wykształcił ponad tysiąc khalifów, uczniów upoważnionych do udzielania inicjacji i przyjmowania murid. Przyjmował uczniów innych szkół sufickich, udzielając także ijazah (idżazah) – upoważnienia do nauczania sufickiego w stylu Chishty (Ćiśti’). Setki tysięcy inicjowanych w całej Indii, włącznie z dzisiejszym Pakistanem i Bangladeszem to spuścizna duchowa Pir Muinuddin Hasan. Umarł o świcie po całonocnych modlitwach, a na jego czole widniały znaki dwóch słów: „Habib Alla’h” (Umiłowany Boga), wyryte ręką anioła jako wyraźne znaki pośmiertne.

Hazrat Muhyi-Ud-Din Ibn Arabi Al-Hatimi At-Ta’i (Andaluzja, Ur. 1165 Zm. 1240)

Sufi ibn ‘Arabi pochodzi z Andaluzji w Hiszpanii. Urodził się w Murcji w rodzinie tamtejszych dostojników, w wieku lat siedem przeprowadza się z rodziną do Sewilli. Jako młodzieniec został ożeniony z Maryam bint ‘Abdun, młodą dziewczyną z bogatej andaluzyjskiej rodziny. Praca w kancelarii w charakterze sekretarza oraz małżeństwo spowodowało depresję o podłożu duchowym u młodego Ibn Arabi. W wieku lat około 20-cia młody Ibn Arabi poczuł powołanie duchowe i postanowił wybrać drogę mistyki i ascetyzmu. Odtąd całe życie Ibn Arabi stało się jedną wielką wędrówką w poszukiwaniu doskonałości, prawdy i pokoju. Pierwsza duchowa przemiana została zapoczątkowana w czasie odosobnienia pod kierownictwem Abu Jafara al_Urayma z Silves w Portugalii. W roku 1202 Ibn Arabi opuszcza Hiszpanię i Maghreb udając się na Bliski Wschód, gdzie ostatecznie osiedli się i umrze w Damaszku, w Syrii. Zanim ostatecznie osiadł w Damaszku kojarzonym ówcześnie z cudami i mistyką Wschodu, podróżował dużo po Egipcie, Syrii i Iraku, był w Iranie oraz w Konya w Turcji. Przez dwa lata żył i praktykował w Mekce, by po kolejnych podróżach spędzić tam kolejne cztery lata. Ostatnie 20 lat życia spędza na praktykach mistycznych, tworzeniu i nauczaniu w Damaszku.

Podobnie jak Hazrat Suhrawardi skupił się na mistyce oświecenia poprzez serce nauczając z pomocą zarówno prozy jak i poezji. Wskazywał na konkretne sposoby odnajdywania boskiego światła (al-Nur) we wszystkich formach i ówczesnych religiach. Pisma duchowe Hazrat Ibn Arabi pokazują możliwości odsłaniania światła i odkrywania zasłon ze Świętej Jedności w głębi ludzkiej duszy. Hazrat Ibn Arabi często cytował fragment Świętego Koranu stwierdzający, że „każdy kto pozna duszę, pozna Alla’h Boga”. W nauczaniu Hazrat Ibn Arabi, serce (qalb) jest okiem mistyka (sufi), w którym Alla’h Bóg poznaje sam siebie. Serce jest organem prawdziwej wiedzy, która jest wiedzą tajemną, ‘ilm ba’tin. Sufi jako człowiek doskonały jest źródłem świadomości boskiej i odwrotnie, Bóg jest źródłem istoty i świadomości sufich, czyli mistyków. Moc serca wedle nauk Hazrat Ibn Arabi opiera się na tajemnej sile Himma, dzięki której można dostrzec boską Rzeczywistość. Serce, kiedy oczyszczone, jest jakby zwierciadłem w którym odbija się forma bytu boskiego, a sama Himma to siła czy moc duszy ukazująca się jako zdolność do medytacji, myślenia, wyobrażania, tworzenia i rozumowania. Nieczystości serca (qalb) powodują brak Himma, a przez to niezdolność do koncentracji, medytacji, rozumowania i tworzenia. Słaba Himma powoduje zniekształcenie widzenia boskości oraz spraw zewnętrznych u osób początkujących na Ścieżce. Ibn Arabi napisał 317 dzieł, traktatów naukowych, filozoficznych i mistycznych, a pod koniec życia opublikował dokładny spis tych wszystkich swoich prac uniemożliwiając rozpowszechnione wówczas pisanie tekstów własnych na cudze konto czyli pod imieniem znanego autora.

Hazrat Shams-E-Tabrizi (Szams z Tabrizu, Persja, Zm. 1248)

Nazywany „Słońcem Tabrizu” mistrz suficki, który w późniejszym sufickim poecie Rumim wyczuł potencjał mistrza duchowego, odnalazł go, wszedł do jego domu i rozpoczął nauczanie, zupełnie nie zważając na to, czy zdolny i zasłużony sędzia ma na to ochotę czy też nie. Szams z Tabrizu był opisywany jako nieco dziki nauczyciel suficki szamańskiego typu u których nie jest łatwo się uczyć. Jednym z dzisiejszych chorobliwych nadużyć na Zachodzie jest dopatrywanie się związków homoseksualnych w pięknie i poetycko opisywanych relacjach pomiędzy uczniem i nauczycielem duchowym na przykładzie Szams’a oraz Rumi’ego, co jest jedynie chorą fantazją osób spaczonych, a niezdolnych do zrozumienia ani poezji ani żadnych prawdziwych duchowych wartości.

Hazrat Dżalaluddin Rumi (Anatolia, Konya, Ur. 1207 Zm. 1273)

Z perska nazywany Balkhi’, ale bardziej znany jako Rumi lub Moulana. Urodził się w dzisiejszym Tadżykistanie we wsi Wakhsh nad rzeką o tej samej nazwie, w prowincji Balkh w perskiej strefie Khorasan. Styl nauczania Szamsa z Tabrizu znany jest z przypowieści: „Kiedy uczeń jest gotowy, mistrz przychodzi”. Rzeczywiście, do mieszkania statecznego sędziego i filozofa nagle wchodzi ubrany w łachmany żebracze mistrz duchowy i zaczyna go ostro pouczać i prawdach moralnych i duchowych. Jest to dla Dżelaluddin Rumi poważny, głęboki i wszechstronny szok duchowy. Wskutek przyjścia mistrza, Rumi dokonuje wglądu w swoje serce i duszę oraz refleksji nad dotychczasowym życiem. W efekcie Rumi zostaje uczniem Szmasa, podejmuje ścieżkę duchową, zaczyna pisać poezję oraz dzieła epickie takie jak Mathnavi. Zakłada w Konya w Turcji, gdzie żył szkołę znaną dzisiaj jako Zakon Mevlewi a szerzej jako Zakon Tańczących Derwiszów.

Hazrat Muslihuddin Mushrif Ibn Abdullah Saadi (Persja, Ur. 1184 Zm. 1283 Lub 1291/92)

Pochodził z Shirazu, znany jako Abdullah Shirazi. Satyra, ironia i śmiech to repertuar poezji i przypowieści sufickiej praktykowany przez perskiego mistrza Hazrat Pir Saadi. Przez wieki nie słabnie na Wschodzie, w Iranie czy Pakistanie popularność dzieł poetyckich Pir Muslih-ud-Din Saadi. Jego poezja liryczna daje doskonałe nauki o miłości i związkach małżeńskich, zachowując przy tym dobry smak i poczucie humoru. Twórczość poetycka Hazrat Saadi daje delikatny i humorystyczny wgląd w szalone drogi zakochania i miłości, pasji i relacji międzyludzkich pomiędzy kobietami, a mężczyznami.

Hazrat Mahmud Shabistari (Persja, Ur. 1288 Zm. 1340)

Podobnie jak Hazrat Rumi, Mahmud z Szabestaru w pobliżu Tabrozu w piękny i niepowtarzalny sposób łączy ze sobą sufickie nauczanie duchowe z suficką poezją miłosną. Jako poeta napisał arcydzieło literatury perskiej znane pod tytułem: „Tajemny ogród różany” lub „Ogród Róży Wschodu”. Przekłada w swym ogrodzie znaczenia stanów mistycznych na codzienne doświadczenia życiowe zwykłych ludzi, dając doskonały wykład miłosnego misterium. Hazrat Mahmud Shabestari pokazuje jak odnaleźć Alla’h Boga w każdej kropli deszczu czy w każdej cząstce świata naturalnego, w przyrodzie jako arcydziele Alla’h Boga. Hazrat Mahmud kładzie nacisk na sufickie zrozumienie świata jako miejsca, które jest jakby oknem dla duszy przez które można patrzeć na Boską Rzeczywistość. W procesie duchowego postępu uczniowie suficcy uwalniają się od postrzegania świata jako miejsca wadliwego czy grzesznego, a starają się postrzegać świata jako przyjazne miejsce dla coraz lepszego postrzegania boskości i Alla’h Boga, tak jakby świat doczesny był czymś w rodzaju okna dla ich z natury boskiej duszy.

Hazrat Shaikh Khwaja Nizamuddin Awaliya (Auliya, Indie, Delhi, Ur. 1238 Zm. 1325)

Ten wielki suficki święty szkoły al-chishtiyya ustanowił sufickie nauczanie w Delhi przynosząc sufizm linii Moinuddin Chishti z Ajmer do dzisiejszej stolicy Indii. W wielu zaledwie 16 lat odnalazł swojego duchowego mistrza Baba Farid czyli Fariduddin Ganjashakar. Pod wpływem swojego bezpośredniego nauczyciela Hazrat Fariduddin Ganjashakar, napisał „Morały serca”, które to dzieło stało się często czytaną pozycją klasycznej literatury indyjskiej. Chociaż nauczanie Hazrat Nizamuddin Auliya pochodzi od Hazrat Moinuddin Chishty z Ajmer, uważane jest za gałąź całej sufickiej starej szkoły Chishty. Od mistrza Nizamuddin Auliya wywodzi się założona w 1910 roku na Zachodzie pod nazwą „Ruch Sufi” szkoła suficka Hazrat Inayat Khan.

Hazrat Shaikh Sharfuddin Maneri, Makhdum-Ul-Mulk (Ur. 1262 Zm. 1381)

Urodził się w miejscowości Maner leżącej koło Patny w indyjskim stanie Bihar. Kiedy miał 15-cie lat w Maner zatrzymał się Abu Tawwamma z Bukhary, znany ówczesny mistyk i uczony z którym młodzieniec, mający wtedy imię Ahmad wyruszył w podróż misyjną do Sonargaon we wschodnim Bengalu. Hazrat Sharf-ud-din Ahmad żył przez lata z rodziną tego mistrza, ożenił się z jego córką, z którą miał jednego syna. Kiedy po kilku latach zmarł jego ojciec, powierzył wychowanie syna matce, sam powrócił do Maner, gdzie wiódł życie ascety. W poszukiwaniu duchowego Mistrza udał się do Delhi, gdzie spotkał Hazrat Nizamuddin Auliya oraz Shaykh Bu Ali Shah Qalandar z Panipat. Ostatecznie został uczniem duchowym i sukcesorem Shaykh Najibuddin Firdausi. Po śmierci Mistrza Firdausi powrócił do Biharu, gdzie żył wiele lat w dżunglach Bihia i Rajgir. Dopiero po wielu latach pustelniczego życia i ascezy zaczął przychodzić na piątkowe spotkania do meczetów, gdzie jego kazania i porady szybko zyskały rozgłos.

Sheikh Sharafuddin Ahmad Yahya Maneri z uwagi na swój status duchowy znany jest jako Makhdoom-ul-Mulk oraz Makhdum Shah Sharif-ud-din. Sheikh Sharifuddin Ahmad Maneri całe swoje życie poświęcił duchowemu nauczaniu oraz pisarstwu. Obszerny zbiór jego listów (Maktoobat) oraz kazań (Malfoozat) uzyskał ogromny rozgłos i poczytność, a jego Maktubat-e-Sadee (Setka Listów) przetłumaczony na język angielski przez Paula Jacksona uważany jest za praktyczny podręcznik w zaawansowanych kręgach sufickich. Shaikh Szarfuddin Maneri jest synem Shaikh Yahiâ Maneri bin Taj Faqeeh z Al-Khaleel czyli z Palestyny. Sharfuddin (Chwała Wiary) jest najznakomitszym świętym sufickim stanu Bihar, a jego Dargah – mauzoleum świętego grobu w Maneri przyciąga tysiące pielgrzymów rocznie. Darga Szarfuddina wybudowana została przez sułtana Delhi w miejscu, gdzie Pir żył i nauczał przez ponad 44 lata. Firdausia Silsila jest gałęzią sufickiej szkoły Suhrawardiyya, której mistrzem w stanie Bihar był Pir Sharifuddin.

Hazrat Khwaja Shamsuddin Muhammad Hafiz-E-Shirazi (Persja, Ur. 1325/26 Zm. 1389/90)

Kolejny wybitny poeta i mistyk sufickiej tradycji to Hazrat Hafiz z Szirazu w Persji. Szmasuddin ukazuje się jako mistyk zdumiony i oszołomiony miłością Bożą. Wyrażą prawdy duchowe za pośrednictwem obrazowych scen jednocześnie pełnych humoru i głębi znaczenia. Można powiedzieć, że u Hafiza nie ma pogłębionego wglądu w boskość bez dobrej dawki humoru. Refleksja mistyczna i medytacje wedle sufich nie muszą być smutne ani cierpiętnicze, mogą być dobrą zabawą studiowania ukrytej strony życia. Hafiz jak inni poeci suficcy mówi o miłości pomiędzy ludzką duszą a Alla’h Bogiem, jednak w taki sposób, że osoba niewierna może nie zauważyć, że chodzi o relację duchowego człowieka z Bogiem i może odebrać całość jako opis jakiś upojnych zadurzeń w których nie wiadomo do końca kto jest z kim. W poezji sufickiej nie należy się dopatrywać więzi homoseksualnych, gdyż zarówno poeta jak i Bóg są rodzaju męskiego, jednak miłość tyczy duszy, która u każdego człowieka w relacji z Alla’h Bogiem jest żeńska w swym rodzaju. On, Alla’h Bóg jest Umiłowanym, Ona, Dusza jest Oblubienicą. Nauka i filozofia Hazrat Hafiza z Szirazu to miłość jako ogniwo spajające wszechświat, a rozwój serca poprzez miłość jako cel najważniejszy w praktyce czy to poprzez relacje międzyludzkie czy to poprzez poświęcenie się Bogu jako Umiłowanemu.

Hazrat Bahauddin Naqshibandi Bukhari (XIV Wiek, Ur. 1317/1318 Zm. 1389)

Pochodził z okolic Bukhary w Uzbekistanie, z linii sukcesji Złotego Łańcucha Imamów. Rozpowszechnił praktyki sufickie w postaci cichych medytacji serca oraz w milczeniu, bezgłośnie powtarzanych kontemplacyjnych dhikrów. Sufi Naqshbandi znani są jako „cisi” sufi. Mauzoleum Szajcha Naqshbandi znajduje się w Bukharze.

Hazrat Pir Sayed Haji Ali Shah Bukhari, Ali Baba (Zm. 1431)

Pochodził z Bukhary w dzisiejszym Uzbekistanie. Znany jako cudowny święty, tytułowany Qutub-E-Zamaan, czyli największy święty w swoim pokoleniu. Z początkiem XV wieku w swych podróżach przybył do Mumbai (Bombaju) na południu Indii. W czasie swoich pielgrzymek pewnego razu spotkał płaczącą na drodze kobietę, która płakała, że czeka ją kara od męża za wylanie dzbana oliwy. Haji Ali uspokoił ją i skierował palec na pusty dzban, który w jednej chwili wypełnił się olejem. Zszokowana i uszczęśliwiona kobieta zabrała naczynie i poszła do domu, ale cud rozgłaszała do końca życia przyczyniając się do sławy Hazrat Haji Ali. Po pewnym czasie święty miał sen, że takim cudem rani Matkę Ziemię. W ramach pokuty zalecił swoim uczniom, aby jego ciało położyli po śmierci na małym czółnie i podarowali wodom oceanu. Wielki suficki święty, który opuścił swoje ziemskie ciało w czasie pielgrzymki do Mekki. Prosił, aby jego ciało przewieźć do Indii i wpuścić do oceanu. Czółno jednak dryfowało w pobliżu Mumbai i zatrzymało się na na nadmorskiej skale, gdzie jego uczniowie zdecydowali się złożyć zwłoki Szacha i zbudować mauzoleum. Najpierw zbudowano Dargę, a potem jeszcze meczet. W każdy czwartek i piątek do Dargah zbudowanej w 1431 roku na nadbrzeżnej skale przychodzi średnio 40 tysięcy ludzi, w zwykłe dni 15 tysięcy. Czasem, szczególnie w piątki odbywają się w Haji Ali Dargah wspaniałe koncerty sufickiej muzyki i śpiewów Qawwali. Obiekt jest dostępny do zwiedzania tylko w czasie odpływów, gdyż przypływ oceanu zalewa drogę dojścia do tej Dargah położonej w Worli, południowo-centralnej części aglomeracji Mumbai. Darga jest od brzegu oddalona około 500 metrów w głąb Oceanu Indyjskiego.

Hazrat Jelaluddin Muhammad Akbar (Indie, Ur. 1542 Zm. 1605)

Zwany wielkim cesarzem Indii, Shahanshah Akbar-e-Azam, Mahabali Shahanshah, a przez swoich bliskich uczniów, po prostu Pir Akbarem. Urodził się w pełnię księżyca (badr) stąd jego imię z dzieciństwa Badruddin Akbar. Syn Hamayuna, wnuk Babura, potomek słynnego Timura. Na tron mogołów wstąpił w Delhi mając zaledwie 13-cie lat. Duchowe aktywności jakie nauczał Pir Akbar to ideały wskazujące ku jedności religii. Jego spadkobiercy nazywani są suficką szkołą Akbariyya. Jako muzułmański cesarz Indii miał cztery żony, a każda była innego wyznania, co przyczyniło się do prób wskazania jedności religii przez tego króla sufich, gdyż Pir Akbar rzeczywiście był i cesarzem i mistrzem sufickim. Suficka aktywność jedności religii znana lepiej jako Din-i-Llahi, Boska Wiara, została zainicjowana z powodu dysput religijnych o wspólnych podstawach wiary pomiędzy dżainami, sikhami, hinduistami, ćarvakami (ateistami), żydami i chrześcijanami, a muzułmanami na dworze Akbara, który stał się mistrzem nauk o tym co wspólne w religiach.

Hazrat Sayed Sufi Sarmad Kashani (Ur. Ok. 1590 Zm. 1661)

Muhammad Sa’id, lepiej znany jako Sarmad Kashani lub po prostu jako Sarmad, to perski mistyk z XVII wieku, poeta i święty suficki pochodzenia żydowskiego, który urodził się w Armenii w rodzinie żydowskich kupców z Kashan. W 1930/31 roku przybył do Indii. Tworzył poezje w języku perskim oraz arabskim, zostawiając po sobie tysiące rubajatów. Jego często czytane przez sufich dzieła to “Ruqa’at e Sarmad”, “Listy Sarmada” oraz “Rubaiyyaat e Sarmad” czyli “Poezje Sarmada”. Znany z zachowań ekscesywnych, jak chodzenie po ulicach miast i podróżowanie całkiem nago nawet na dwory ówczesnych książąt. Sufi fakir Sa’id Sarmad Kashani przyjaźnił się z Dara Shikoh bratem Jahanary (Dżahanara) pochodzącego z rodziny cesarza Shah Jahana (Szachdżahana). Dara Shikoh był najstarszym synem Shah Jahana. Dara Shikoh został uczniem duchowym Szaikha Sarmada. Sarmad przetłumaczył żydowską księgę Tory na język perski. Sarmad prowadził częste dysputy z wyznawcami hinduizmu, buddyzmu i religii mojżeszowej. W swoich poezjach stwierdzał, że nie jest ani żydem, ani muzułmaninem ani hinduistą. Następca Shah Jahana, cesarz Aurangzeb kazał stracić Sufi Sarmada z powodu wielu jego zachowań, które rzekomo godziły w powagę islamu. Formalnie Sufi Sarmad został stracony za napisanie poezji odczytywanej jako heretycka i odstępcza. Mułłom muzułmańskim nie spodobały się słowa z jednego rubajatu: “Mułłowie twierdzą, że Muhammad wstąpił do Niebios, a Sarmad twierdzi, że Niebiosa wstąpiły w Muhammada”. Cesarz jednak obawiał się wpływów politycznych Sarmada na swoim dworze, gdzie Sarmad miał wielu uczniów i sympatyków, a dwa lata wcześniej stracił Dara Shikoh, który jako najstarszy syn Szachdżahana był prawowitym następcą na tronie mogołów. Stracenie Sufi Sarmada w Delhi było spektaklem, po którym stał się świętym ludu, gdyż po ścięciu jego głowy, zdołał ją chwycić w ręce i przyłożyć spowrotem do szyi, a z ust płynęły ostatnie słowa w postaci Kalimy, muzułmańskiego wyznania wiary, które powtórzył trzy razy. Recytację Kalimy zakończył słowami: “Anal Haqq” – “Jestem Prawdą”, po czym skonał. Wydarzenie wywołało ogromne wrażenie na tłumach ludzi i samym cesarzu. Sufi Sarmad stał się symbolem męczennika za prawo do wolności i swobody intelektualnej. Nazywano go Sufim Męczennikiem, a także Żydowskim Sufim. Grób Sufi Sarmada znajduje się w pobliżu meczetu Jami w Delhi i jest celem pielgrzymek wyznawców wszystkich religii jakie istnieją w Indii. Cesarz Aurangzib nie zaznał spokoju ducha aż po kres swego żywota i władzy, męcząc się i pokutując z powodu zabicia świętego przez 48 lat.

Hazrati Shahzadi Fatima Jahanara Begum Sahib (Indie, Ur. 1614, Zm. 1681)

Umiłowana, najstarsza córka Szach Jahana, budowniczego Taj Mahal z matki Mumtaz Mahal i wnuczka wielkiego cesarza Indii, JelaluddinAkbara. Fatima Dżahanara (Jahan Ara) odziedziczyła uniwersalny duchowy światopogląd jak i umiłowanie piękna jako praktykę duchową. Doskonale jeździła konno, strzelała z łuku, władała białą bronią, szablą i włócznią, jak na królewską córkę i wnuczkę przystało. Uczestniczyła we wszystkich możliwych spotkaniach sufickich jakie tylko odbywały się w miejscach jej przebywania. Przyjęła inicjacje i błogosławieństwa od wszystkich sufickich mistrzów swoich czasów stając się jedną z największych mistrzyń i depozytariuszek sufizmu w tamtych czasach. Stała się kimś w rodzaju mecenasa dla sufizmu, ale także nauczycielką i prekursorką dla wielu późniejszych kierunków sufizmu indyjskiego. Uczennica duchowa Mullah Shah Badakhshi z zakonu Qadiriyya. Praktykowała sufizm wspólnie ze swoim bratem Dara Shikoh. Szah Badakhshi w uznaniu jej pozycji duchowej chciał uczynić Jahanarę sukcesorką duchową całej linii przekazu Chishtiyya, ale nie było to w tamtych czasach możliwe z uwagi na ostre prawo muzułmańskie. Kładła nacisk na poczucie piękna, muzykę, poezję i sztukę – czym spowodowała renesans całej starej tradycji Chishty. Wiele razy pielgrzymowała do Ajmer na medytacje i modlitwy w Dardze Khwaja Muinuddin Chishty. Napisała biografię Khwaja Muinuddin znaną jako „Mu’nis al-Arwah”, gdzie opisuje swoje mistyczne wtajemniczenia u grobu Gharib Nawaz w Ajmer. Organizowała budowę meczetów sufickich oraz ogrodów, w tym meczet Jami na starym rynku w Agrze. Jahanara i jej brat Daro byli spadkobiercami tradycji mistyczno-rycerskich wywodzonych od Timura, a powołanymi dla ochrony sufizmu. Za życia tytułowana per Fakir Lady, spoczywa w Delhi w sanktuarium Nizamuddin Auliya Dargah.

Hazrat Sayid Ahmad Hatif Isfahani, Hatef Eshafani (Persja, Zm. 1794 Lub 1783/1784)

Poeta i mistrz suficki pochodzący z Isfahanu (Eshafanu) w centralnym Iranie, który napisał słynny poemat epicki „Tarji Band” (Tardżi Band), w którym opisuje podróż duszy do Umiłowanego Alla’h Boga. Opisany w tym dziele poszukiwacz duchowy odwiedza w swojej podróży zaratusztriańską świątynię ognia, chrześcijański kościół oraz tawernę. Dowiaduje się, że we wszystkich tych miejscach czci się tę samą Najwyższą Rzeczywistość, która wszędzie jest, a tylko ukrywa się za rozmaitymi formami. Ahmad Istafani był wybitnie uzdolnionym uczonym w swoich czasach, ukończył studia matematyki, filozofii, medycyny i literatury. Znał biegle dwa języki obce, turecki i arabski, dokonując tłumaczeń w dwie strony.

Hazrat Shaykh Al-Masha’ikh Sayyid Abu Hashim Madani Chishty (Zm. 1907)

Mieszkał w Purānā Pul (Stary Most) – dzielnicy Hyderabadu (Haidarabad). Uczeń duchowy indyjskiego świętego sufickiego Muhammad Hassan Jili ul Kalimi z linii Nizami Chishti. Indyjski mistrz suficki znający biegle tradycje czterech głównych linii nauczania. Madani znaczy pochodzący z Medyny w Arabii Saudyjskiej. Przyjął jako swego murid, a później mianował khalifem uprawnionym do nauczania w swoim imieniu, znanego na Zachodzie jako muzyka i mistyka sufickiego Hazrat Inayat Khana. Dargah, mauzoleum grobu Pir Syed Hashim Madani znajduje się w Hyderabad w Indii. Urs, świętowana rocznica odejścia świętego mistrza duchowego Sayyid Muhammad Abū Hāshim Madanī celebrowane jest dnia 29 Shaban wedle księżycowego kalendarza muzułmańskiego. Ulubione powiedzenie, sentencja Abu Hashim Madani to: „Jest tylko jedna cnota i jeden grzech, cnotą jest świadomość Boga, a grzechem jest brak świadomości Boga”. Na pytanie jak rozpoznać na Ziemi boskiego człowieka (posłańca Alla’h), Hazrat Abū Hāshim Madanī odpowiedział: „Nie po tym, co mówi, nie po tym czym wydaje się być, ale po tym jaki wytwarza nastrój (aurę). To jest dowód. A to dlatego, że nikt nie może wytworzyć atmosfery (nastroju) tego, czym sam nie jest, nastroju, który nie przynależy do jego ducha (duszy)!”.

Hazrat Inayat Khan (Indie, Baroda, Ur. 1882 Zm. 1927)

Pochodził z Baroda w Indii. W młodości został muzykiem i zyskał sławę jako wirtuoz gry na vinie, tradycyjnym indyjskim instrumencie muzycznym. Dawał koncerty na dworach indyjskich książąt. W wyniku wewnętrznych doznań trafił do sufickiego mistrza czterech sufickich zakonów, Pir Syed Muhammad Hashim Madani Chishti, który reprezentował nauczanie sufickich linii Qadiriyya, Naqshibandiyya, Suhrawardiyya i Chishtiyya. Inayat Khan pod koniec terminowania u swego Pira otrzymał zalecenie, aby udał się na Zachód i rozpowszechnił Orędzie Sufich wśród barbarzyńskich ludzi w Ameryce i Europie. Na Zachód przybył jako śpiewak i muzyk, dawał liczne koncerty, ale także szukał ludzi o duchowych inklinacjach, którzy mogliby nadawać się do podjęcia duchowej Drogi ku Bogu, co nie było wcale takie łatwe. W trakcie szesnastoletniego (1910-1926) pobytu na Zachodzie udało się Inayatowi założyć i rozwinąć podwaliny pod zakon suficki na Zachodzie, głównie w oparciu o nauki i przekaz praktyk linii Chishti jako najlepiej reprezentujących duchowe ideały miłości, harmonii i piękna oraz tajemną wiedzę o jedności religijnych ideałów. Kiedy w 1927 roku powrócił do Indii, nagle zachorował i zmarł w Delhi, nieomal u grobu mistrzów linii Nizami Chishti. Został pochowany w specjalnym mauzoleum w Delhi pobliżu grobu sufickiego świętego Nizamuddin Auliya, którego naukami się najbardziej bodaj inspirował. Jako spuścizna Hazrat Inayat Khan pozostało kilka sufizujących organizacji, jak Ruch Suficki (Sufi Movement), Droga Suficka (Sufi Way) czy Zachodni Zakon Sufi (The Sufi Order of the West), które jednak w niewielkim stopniu tylko przekazują wiedzę i praktyczne metody tradycji sufickiej będąc czymś w rodzaju przedszkola duchowego dla ludzi na Zachodzie.

Sufi Ahmed Murad Chishti – Samuel L. Lewis (Ur. 1896 Zm. 1971)

Jeden z bardziej znanych uczniów Hazrat Inayat Khan od którego uzyskał tytuł Murszid uprawniający do nauczania i prowadzenie lokalnej szkoły sufickiej w USA. Z naukami sufickimi po raz pierwszy zetknął się w 1919 roku, gdy mając 23 lata wstąpił do grupy sufickiej w Fairfax w Kalifornii, USA. W 1923 roku otrzymał od Hazrat Inayat Khan duchową inicjację suficką, po prawie czterech latach nauki i pracy we wspólnocie sufich w Fairfax. W 1926 roku po sześciu odosobnieniach w Hotelu Beverly Hills w Hollywood otrzymał tytuł „Strażnika Orędzia”. W 1962 roku w ramach powrotu na Wschód został uczniem Pir Barkat Ali z Pakistanu uzyskując tytuł Shaikha i pozwolenie na nauczanie sufizmu linii al-chishtiyya w USA. Na koniec swojego życia zainicjował ruch nazwany „The Dances of Universal Peace”, czyli Tańce Światowego Pokoju, która to organizacja nawiązuje do sufickiej idei Sama, ale prowadzi tańce i śpiewy własnego pomysłu zaczerpnięte z różnych religii i kultur. Po Samuelu Lewisie pozostała sufizująca szkoła duchowa znana jako SIRS – Sufi Islamiat Ruhaniat Society, założona dopiero w latach 1967-1970, jednak z początkiem XXI stulecia wyrzucono z nazwy Islamiat, pozostawiając samo SRS.

Pir Vilayat Inayat Khan (Ur. 1916 Zm. 2004)

Urodzony w 1916 roku syn Hazrat Inayat Khan, naznaczony od początku jako jego sukcesor, z czym jednak nie chcieli się pogodzić ani starsi uczniowie ani liczni krewni. Przez wiele lat głowa tzw. Zachodniego Zakonu Sufi (The Sufi Order of the West), później znanego jako Międzynarodowy Zakon Sufi. Przez wiele lat uważał się za spadkobiercę całej tradycji sufickiej, aż pewnego razu pojechał do Indii i został wpuszczony na spotkanie Pirów (Mistrzów Seniorów) sufickiej linii al-Chishtiyya w Ajmer, gdzie przeżył duchowy szok widząc kilkuset nauczycieli duchowych, którzy sufizm znali znacznie lepiej niż on sam. Stopniowo oswoił się z tym, że stolica sufizmu pozostanie w Indii, ulepszył swoje nauczanie, poprawił wiele błędów w wymowie dhikrów i wasif sufickich, wprowadził elementy prawdziwego wschodniego nauczania, chociaż u końca jego życia i tak zostało wiele do zrobienia, gdyż nie mógł się pogodzić z tym, że jest wielu mistrzów o znacznie większej mocy, wiedzy, umiejętności i uduchowieniu w ramach tradycji za głowę której był na Zachodzie uznawany. Pir Vilayat Inayat Khan i jego uczniowie wykonali jednak wielką pracę przybliżania ludziom sufizmu, z czego nieliczni skorzystali, aby uczyć się od mistrzów Wschodu. Pir Vilayat Inayat Khan pozostawił po sobie The Sufi Order International, czyli sufizujący Międzynarodowy Zakon Sufi oparty głównie na dziełach jego ojca, Hazrat Inayat Khan.

Hazrat Alhaj Syed Sadique Hussain Chishty (Ur. 1957 Zm. 2007)

Duchowy spadkobierca Pir-o-Murshid Mu’inuddin Hasan Chishty znanego lepiej jako Khwaja Garib Nawaz. Sadique Chishty to współczesny duchowy Król i Mistrz Sufich w Ajmer do roku 2007. Nazywany Księciem Sufich i Królem Ajmer, prowadził potężną działalność misyjną w Południowej Afryce. Przez wiele lat strażnik mauzoleum Świętego Grobu Hazrat Moinuddin Hasan Chishti, gdzie trwa czuwanie, specjalne modlitwy i posługa duchowa od ponad 700 lat! Każdego szóstego dnia miesiąca księżycowego trwa w Ajmer specjalna modlitwa poświęcona pamięci Hazrat Khwaja Baba Moinuddin Chishti w Ajmer. Modlitwa Fatiha recytowana jest 1001 razy, a przez odwiedzających i uczniów Szkoły Chishti na całym świecie, przynajmniej 101 razy. Rozdawany jest także pokarm poświęcony Alla’h Bogu zwany Tabarrukat. Pir Sadique Baba Ajmeri znany jest ze swojej pobożności, wielu cudów oraz rozdawania pokarmu dla tysięcy biednych z wielkiej kuchni dla ubogich prowadzonej w Ajmer przez tamtejszą wspólnotę suficką.

***********

Niniejsza praca opisująca krótko życiorysy wybranych świętych sufickich jest pierwszą taką publikacją w języku polskim. Z uwagi na to, uprasza się wszystkich internetowych kopistów i osoby, które chciałyby wykorzystać zawarte tu informacje w swoich pracach o poszanowaniu ustawy o prawach autorskich, podawaniu źródła cytatu i obowiązku uzyskiwania pisemnej zgody na jakąkolwiek republikację materiału. Więcej informacji dostępnych jest w wersji książkowej opublikowanej przez Zakon Sufi Chishti w Polsce, który jest dysponentem praw autorskich publikacji.

W miarę wolnego czasu publikacja zostanie uzupełniona o życiorysy kolejnych znanych z historii sufickich świętych. Pisownia imion i terminów w kilku spotykanych wersjach zachowana jest celowo, aby zainteresowanym ułatwić znalezienie szukanej postaci z pomocą wyszukiwarek indeksujących treść.

Zapraszamy na warsztaty

http://sufi-chishty.blogspot.com/p/warsztaty.html

© Wszelkie prawa do publikacji zastrzeżone przez: sufi-chishty.blogspot.com