Zira’at – Suficka Ekologia
Największy ze starożytnych mędrców Sufi powiadał, że tak naprawdę jest tylko Jedna Księga, święty manuskrypt przyrody, jedyna księga, która może oświecić czytelnika. Sufi wielce dbają o umiejętne czytanie znaków i ukrytych przekazów płynących od Boga (Allah) poprzez żywą przyrodę i jej żywioły. Szczególnie Sufi indyjscy i perscy doskonale rozwinęli umiejętność życia w harmonii i zgodzie z żywą przyrodą, z życiem stworzonym przez Boga i Jego Anioły. Dobre rozumienie, czucie przyrody, natury to bardzo podstawowa umiejętność uduchowionego czy rozwiniętego człowieka, a głębszy rozwój duchowy człowieka zwykle rozpoczyna się w istotny sposób od harmonizowania z życiem przyrody i pogłębionej wrażliwości na cierpienie zwierząt, roślin oraz żywiołów takich jak woda, powietrze czy ziemia.
Zira’at to pojęcie indyjskie zaczerpnięte z urdyjskiego języka, którym operują starożytni Sufi Chishty (Ćiśti), oddające Prostą Drogę, czyli arabskie pojęcie As-Siraat! Praktyka Zira’at to praktyka zakładania i uprawiania Ogrodów o mistycznym, ale i użytkowym charakterze, praktyka wynajdywania i ochraniania pięknych miejsc w naturze i tworzenia parków czy rezerwatów. Przyroda to dzieło Boga i musi być szczególnie chroniona przez ludzkie istoty. Poprzez kontemplację żywej przyrody jest Most, krótka i prosta Droga do głębszej Boskiej rzeczywistości. Modlenie czy medytowanie musi iść w parze z ograniczeniem niszczycielskich zapędów ludzkich istot wobec Przyrody. Żywe istoty w Przyrodzie są w stosunku do ludzkości jak młodsi bracia i młodsze siostry, a ten, kto nie dba o ochronę Przyrody nie jest nawet początkującym adeptem Ścieżki Ducha, Sufi Tariqat.
