Taniec Derwiszów

Qawwali - Muzycy i Śpiewacy

Qawwali - muzycy i śpiewacy w Dardze

Śpiewanie duchowych pieśni sufickich w Ajmer w Indii jest czymś wspaniałym. Siedzenie w Sufi Dargah Sharif i intonowanie pieśni razem z Qawwali czy z Pirami jest niezapomnianym przeżyciem. Gorąco polecamy. Tym bardziej, że ludzie na Zachodzie czasem myślą, że jest ich jeden Pir jak Zia Inayat Khan, a tak naprawdę, to na zgromadzeniach mistrzów sufickich bywa od kilkudziesięciu do kilkuset Pirów. Można wtedy sobie wybrać Przewodnika – Mistrza, bo Pir to Mistrz Senior, Starszy Mistrz Duchowy, nie tylko Przewodnik czy Nauczyciel… Jedną z pieśni którą lubią śpiewać Qawwali (muzycy i śpiewacy) w Dargah Sharif - Sanktuarium Mistrza Khwaja Moinuddin w Ajmer - jest pieśń wysławiająca Khwaja Moinuddin Hasan Chishty.

DŹANE MAN 
IMANE MAN 
KHWAJA MOINUDDIN HASAN!

Pieśń możemy przetłumaczyć: Ten człowiek, który jest wierny i oddany Bogu, który zaprowadza spokój na ziemi, to Khwaja Moinuddin Hasan Chishty. Można pieśń nucić sobie i śpiewać dowolnie i stawać się na wzór i podobieństwo Największego Świętego Indii – Khwaja Baba! Pięknie się nuci, ale można też na zajęciach sufickich nauczyć się poprawnej wymowy i znaczenia każdego słowa. Można też posłuchać autentycznych śpiewów Qawwali i jest to niezapomniae doświadczenie. To jest dobre dla inspiracji! Mam nadzieję, że nasi uczniowie będą mieć okazję być kiedyś w Dargah w Ajmer i poznać wielkich Mistrzów Sufi ze Wschodu! Tyle ludzi się teraz fascynuje duchową nauką sufizmu, coraz więcej i więcej! Ya Fattah!

Wirowanie - Taniec Derwiszów

Tańce Światowego Pokoju - Tańce Duchowej Jedności

Kiedy mowa o tańcach duchowych, tańcach światowego pokoju czy tańcach duchowej jedności, wszystko to odnosi się do tańców sufickich. Tańce sufickie to intensywna praktyka sufich służąca uwolnieniu tego co napięte, niejasne i stworzeniu obszernej wewnętrznej przestrzeni, w której jest miejsce na spokój i samoakceptację. Tańce sufickie często służą duchowemu uzdrawianiu. Dynamiczny taniec przy specyficznej muzyce qawwali, przeplatany jest relaksacją, pogadankami na temat „prawdziwego Ja” i sufickimi przypowieściami o wędrownych fakirach i mędrcach takich jak Nasrudin czy Nizammudin.

Taniec mistyczny odgrywa ogromną rolę w praktykach religijnych, powstałego w XIII wieku bractwa sufickiego zwanego “tarika mawlawijja” czyli mewlana. Jego założycielem był Dżalal ad-Din Rumi (1207- 1272), pochodzący z Balchu w Horasanie. Tańce wirujących derwiszy z bractwa “mawlawijja” stanowią jeden z wariantów mistycznej podróży tanecznej, na którą składają się obroty i ruch po obwodzie koła. Tańce sufickie znane także jako tańce pokoju w Polsce nauczane są przez autoryzowanych nauczycieli tańca sufickiego w ramach zajęć szkoły duchowej Sufi Chishty z Ajmer w Indii. W Polsce szkołę tańców sufickich prowadzi Murshida Aliyah Chishty – mistrzyni autoryzowana przez Sufickich Mistrzów, Mistrza Pir Ajmeri i strażników świątyni Khwaja Moinuddin z Indii.

Pomimo tradycji początkowo wywodzącej się z islamu (VII wiek), sufizm stanowi oddzielną charyzmatyczną szkołę mistyczną, która pozostaje przez wieki i jest dość wrogo odbierana przez religię islamu. Sufizm wskazuje nam drogę do odnalezienia naszego wyższego, czystego JA, stanowiącego jakość różną od ludzkiego EGO. Taniec sufi reprezentuje dynamiczną formę medytacji polegającą na dość prostych ale i czasem skomplikowanych zestawach ruchów. Nadrzędnym celem tychże ćwiczeń jest osiągniecie stanu totalnej relaksacji i w ten sposób przygotowania się do identyfikacji opozycji JA – ŚWIAT.

Wielkie znaczenie ma muzyka i śpiew w tradycji Żarliwców Bożych (Abl-e Haqq / Iran). Utrzymuje się w niej znaczna ilość tzw. zikrów (dhikrów), tzn. świętych słów śpiewanych według ściśle określonych melodii i granych na dwustrunowej lutni tanbur oraz bębenku daf. Każda melodia wyraża pewien stan ducha, pewną rzeczywistość metafizyczną, w którą grający może wprowadzić słuchaczy. Derwisze Sufi (Maulawiyah, jak ich nazywają w Indiach), z których wywodzą się Żarliwcy Boży przenoszą się w Ducha Świętego przy pomocy tańca. Po wykonaniu kilkudziesięciu obrotów znajdują się w ekstazie duchowej, podczas którego doznają wrażenia mistycznego lotu. Mistrz Sufi Hazrat Inayat Khan uważał, że muzyka jest harmonią wszechświata, tą harmonią jest życie przejawione w człowieku, który jest miniaturą wszechświata.

Ażeby zrozumieć, na czym polega zjednoczenie sufickiego derwisza z Bogiem, musimy cofnąć się do XIII wieku. Z tego czasu pochodzi wspaniały budynek z turkusową kopułą znajdujący się w Konyi. Jest to dawna siedziba tańczących derwiszów, a obecnie Muzeum Mewlewitów. Dla muzułmanów wciąż jest to święte miejsce, a to z powodu Grobowca Mevlâny, który się tam znajduje. Mevlâna, inaczej Dżalal al-Udin Rumi, poeta i mistyk, jest uważany za założyciela zakonu derwiszów. Do dziś odwiedza jego grób ponad półtora miliona osób rocznie, którzy modlą się i proszą go o wstawiennictwo. Niegdyś zanurzano w deszczówce koniec jego turbanu i wierzono, że ma moc uzdrawiania chorych.

Symbole tańca derwiszów

Dla tańczących derwiszy każdy element tańca sufickiego ma znaczenie symboliczne. Wirujący ruch jest przypomnieniem ruchu mikrokosmosu i makrokosmosu, tańcem w rytmie planet, a tancerze poruszają się niczym planety w kosmicznej pustce. Prawa ręka uniesiona jest do góry, ku niebu, a lewa skierowana jest w dół, co oznacza, że przekazują boskie błogosławieństwo z nieba na ziemię. Derwisz jest tym samym łącznikiem między dwoma światami. Przed i po ceremonii derwisze przekazują sobie ukłon, co symbolizuje szacunek, jaki członkowie bractwa powinni żywić dla innych ludzi.

Ważna jest także muzyka, bowiem dźwięk trzcinowego fletu sam Rumi porównał do jęku duszy tęskniącej do Boga. W swym najważniejszym poemacie Rumi pisał o trzcinie wyrwanej z kłącza, z której został zrobiony flet. Jego rzewny dźwięk brzmi tak, jakby opłakiwał wydarcie z kłącza, dzięki któremu żył i rósł. To metafora ludzkiego losu: człowiek – zanim znalazł się na tym świecie – żył w Bogu. Teraz może jedynie zagrać pieśń pełną tęsknoty i smutku. Sufi poprzez taniec jednoczą się z Bogiem. Są przekaźnikami jego łaski, co symbolizuje jedna ręka skierowana do góry i druga skierowana ku dołowi. Oznacza to, że nic nie zatrzymują dla siebie. Wszystko przekazują ziemi i innym.

Uwaga:

Jednocześnie informujemy zainteresowanych, iż nic nam nie wiadomo o tym, czy rzekome “tańce sufich” prowadzone przez Piotra Pałagina i innych rzekomych liderów sufickich - mają jakikolwiek związek z sufizmem ani w jakiej linii autentycznego sufizmu osoby te mogłyby być autoryzowane. Aktualnie wiele osób pod hasłem “tańce sufickie” realizuje swoje własne pomysły, które zwykle nie mają z sufizmem nic wspólnego i są jedynie oszukiwaniem ludzi dla marnego zysku z tandetnego kursu.

Chcących rozpocząć mistyczną podróż duchową Drogą Sufich zapraszamy na warsztaty!

http://sufi-chishty.blogspot.com/p/warsztaty.html

© Wszelkie prawa do publikacji zastrzeżone przez: sufi-chishty.blogspot.com