Hazrat Inayat Khan - Aforyzmy Sufi Chishty
Inwokacja:
Wzywamy Alla'h, Jedynego,
Doskonałą Miłość, Harmonię i Piękno,
Jedyną Istotę zjednoczoną ze Wszystkimi Oświeconymi Duszami,
Które tworzą Ucieleśnienie Mistrza, Ducha Przewodnictwa. Amin.
 |
| Pir-o-Murshid Hazrat Inayat Khan Chishty |
Wszystkim Poszukującym ku pomocy wsparciu i natchnieniu!
(1) ILUZJA jest osłoną rzeczy, rzeczywistość zaś - ich głębią. Nasze ciało jest iluzją, nasza dusza - rzeczywistością. Kwiat jest iluzją, jego zapach - rzeczywistością. Zapach jest duszą kwiatu, jest tym, co trwa.
(2) Człowiek nie został stworzony przez Boga w sposób, w jaki stolarz cięciami nadaje pożądany kształt kawałkowi drewna; ponieważ stolarz i drewno są różne, zaś Bog i człowiek są tym samym. Człowiek jest zbudowany z substancji Boga; człowiek jest w Bogu, a wszystko co jest w Bogu, jest w człowieku.
(3) Wiara nie może być nauczana; nie można jej się nauczyć; jest ona łaską Boga. Czym innym jest afirmowanie wiary, a czym innym urzeczywistnienie jej.
(4) Celem mistyka jest rozpostarcie swego zakresu świadomości tak szeroko, jak to jest możliwe, tak żeby mógł dotknąć zarówno najwyższej dumy, jak i najgłębszej pokory. Jedynym upadkiem dla mistyka jest upadek poniżej poziomu jego ideału.
(5) Człowiek zupełnie bez wyobraźni pozostaje na ziemi, nie posiada skrzydeł, nie może latać.
(6) Kiedy stajemy twarzą w twarz z prawdą, wtedy punkt widzenia Kryszna, Buddha, Chrystusa czy każdego innego Proroka jest taki sam. Kiedy patrzymy na życie ze szczytu którejś z tych gór, wtedy widzimy, że nie ma żadnych ograniczeń, że widać stamtąd taki sam bezmiar.
(7) Na każde pytanie, które pojawia się w sercu mistyka, znajduje on odpowiedź w życiu, które ma przed sobą.
(8) Fałsz sam się ujawnia; wszystko co jest prawdziwe samo dowodzi swej prawdziwości.
(9) To co nie jest piękne w efektach swego działania, nie może być prawdziwym pięknem.
(10) To ludzie, którzy dotknęli wewnętrznego, duchowego piękna, są zdolni do rozpoznawania i doceniania piękna we wszystkich jego postaciach.
(11) Piękno, które znawca rozpoznaje, a miłośnik ceni, mistyk wielbi.
(12) Różnica między duchem a duszą jest taka, jak między słońcem a promieniem. Promień jest promieniem słońca, ale jednocześnie słońce jest słońcem, a promień promieniem.
(13) Bóg jest esencją, istotą piękna; to Jego miłość do piękna sprawiła, że wyraził Swe własne piękno w przejawieniu.
(14) Piękno jest pragnieniem Boga spełnionym w przedmiotowym świecie.
(15) Piękno jest głębią duszy; jego ekspresja w jakiejkolwiek postaci jest oznaką jej rozwoju.
(16) Kiedy jednostka staje się osobą, wtedy ukryte w niej piękno, które jest boskie, rozwija się; i ten rozwój piękna jest osobowością.
(17) Piękno kryje się w każdej duszy, jakkolwiek byłaby ona nikczemna; w wydostaniu tego ukrytego piękna, które musi pewnego dnia zabłysnąć, pomaga nasze zaufanie i wiara w piękno tej duszy.
(18) Większość niewierzących ma bardzo wąski horyzont, tak jak ptak w zakrytej klatce, który nie wie, że może być coś daleko poza nią.
(19) Cudowna to rzecz, że dusza już do pewnego stopnia wie, że jest coś poza tą zasłoną, poza zasłoną zakłopotania, coś, czego trzeba poszukiwać na najwyższych płaszczyznach życia, że jest tam jakieś piękno, które trzeba zobaczyć, że jest tam Ktoś, kto się wyróżnia, kogo trzeba poznać.
(20) To pragnienie, ta tęsknota nie może być nabyta; jest to jakby zamglona, niewyraźna wiedza duszy, którą ma ona w sobie. Dlatego niewiara w Boga jest niczym innym, jak stanem spowodowanym przez opary pochodzące z tego materialnego życia i zakrywające, tak jak chmury, światło duszy będące jej życiem.
(21) Nawet gdy ten świat ofiarowuje człowiekowi wszystko, co posiada, to nawet wtedy dusza nie zostaje zaspokojona, ponieważ jej zaspokojenie leży w jej wyższej aspiracji i właśnie ta wyższa aspiracja jest tym, co prowadzi do Boga.
(22) Gdyby umysł nie był przeszkodą na drodze intuicji, wtedy każda osoba mogłaby posiadać zdolności intuicyjne, ponieważ intuicja jest bardziej naturalna i łatwiejsza niż rozumowanie umysłu.
(23) To co pochodzi z zewnątrz nie jest intuicją; intuicja jest czymś, co wypływa z naszego własnego serca i sprowadza poczucie satysfakcji, łatwości, swobody i szczęścia.
(24) Życie człowieka, jakkolwiek wielkie i uduchowione by było, posiada swoje ograniczenia. Stanąwszy przed warunkami życia, największy człowiek na ziemi i najpotężniejsza dusza będą wydawały się przez moment bezradne, ale to nie początek a koniec jest tym, co się liczy.
(25) Wielka dusza (Mahatma) uderza w ostatnią nutę, co świadczy o jej autentyczności i szczerości.
(26) Nie ma lepszej oznaki duchowego rozwoju niż kontrola nad pasją i złością. Jeśli człowiek może je kontrolować, to może kontrolować życie. Tajemnica poszukiwania woli Boga leży w kultywowaniu zdolności wyczuwania harmonii; jako że harmonia jest pięknem a piękno harmonią, przeto miłośnik piękna w swym dalszym postępie staje się poszukiwaczem harmonii, a człowiek ciągle starający się o utrzymanie harmonii, zestraja swe serce z wolą Boga.
(27) Gdyby nie ból, nie można by było cieszyć się doświadczeniem radości. To ból właśnie pomaga doświadczać radości, ponieważ każda rzecz jest rozróżnialna dzięki swemu przeciwieństwu.
(28) Gdyby nie ból, życie byłoby najnudniejszą rzeczą, ponieważ to dzięki bólowi serce zostaje przenikane i zgłębiane.
(29) Jako że naturą życia jest zasada akcji i reakcji, dlatego każde zewnętrzne doświadczenie powoduje reakcję wewnątrz, a każde wewnętrzne, duchowe doświadczenie wytwarza reakcję w świecie zewnętrznym.
(30) W sferach sumienia dusza ludzka i Duch Boga spotykają się i stają jednym.
(31) Dla osoby w pełni przebudzonej Dzień Sądu Ostatecznego nie nadchodzi po śmierci. Dla niej każdy dzień jest tym Dniem.
(32) Każdy krok naprzód daje trochę więcej wolności działania, i kiedy człowiek idzie coraz dalej i dalej na ścieżce prawdy, ta wolność z każdym krokiem staje się coraz większa.
(33) Im większą wagę człowiek przywiązuje do uczuć innych, tym więcej wytwarza harmonii.
(34) W swej głębi serce powiązane jest z Boskim Umysłem, tak więc w głębi serca panuje większa sprawiedliwość niż na jego powierzchni.
(35) Inspiracja nadchodzi kiedy wiedza i wewnętrzne światło, spływające na nasze własne pojmowanie rzeczy, przychodzą razem w sumieniu, które jest sądem Boga i gdzie On sam siedzi na tronie sprawiedliwości.
(36) Szczęście jest naszym prawem z urodzenia (pierworództwem) ; w naszym szczęściu jest szczęście Boga.
(37) Myśl rodzi się i umiera tak jak żywa istota, a jej życie jest nieporównanie dłuższe od życia żywej istoty w ciele fizycznym.
(38) Umysł jest światem, światem, który człowiek sam tworzy, i w którym tworzy swe życie i to, co ma być po nim, tak jak pająk żyjący w pajęczynie, którą sam utkał.
(39) Do czego prowadzi miłość Boga? Prowadzi do pokoju i ciszy, które możemy zobaczyć w życiu drzewa; kwitnie ono i wydaje owoce dla innych, nie oczekując nic w zamian.
(40) Zaprawdę, ten kto goni za tym światem odziedziczy go; ale dusza, która dąży do osiągnięcia Boga zetknie się w końcu z Jego obecnością.
(41) Materialista posiada w swym sercu ciche, niepohamowane pragnienie zbadania głębi duchowego ideału, którego się wypiera.
(42) Nie ma na tym świecie niczego, co by nie przemawiało. Każda rzecz i każda istota bezustannie woła o swojej naturze, swym charakterze i tajemnicy; i im bardziej otwarty jest wewnętrzny zmysł, tym bardziej staje się zdolny do słyszenia głosu wszystkich rzeczy.
(43) Kiedy już raz wewnętrzny zmysł zburzył mur, który go otaczał, wtedy oddycha wolnością i szczęściem, które jest własnością duszy, a które dusza wtedy osiąga. Oznaką oświeconej duszy jest gotowość zrozumienia.
(44) Dusza dochodzi do etapu urzeczywistnienia, gdzie całe życie staje się dla niej jedną wzniosłą wizją wszechprzenikającej obecności Boga.
(45) Można powiedzieć, że mózg jest krzesłem inteligencji, a serce tronem mądrości.
(46) Mądrość może być zwana duchową wiedzą.
(47) Rzeczywiste miejsce, gdzie stworzone są niebiosa, znajduje się wewnątrz człowieka.
(48) Dusza jest promieniem słońca będącego bezkresnym Duchem.
(49) Dusza jest działaniem niebiańskiego Słońca. Przejawia się i powraca, w takt wydechu i wdechu człowieka.
(50) Bóg jest miłością; tak więc Bóg jest ponad prawem, ponieważ miłość jest ponad prawem.
(51) Gdy dochodzimy do rozwiązania któregoś z naszych wciąż narastających pytań, to nigdy nie osiągamy satysfakcji na drodze studiowania prawa, lecz przez pogrążenie się głęboko w miłości i pozwolenie, aby ona nas zainspirowała.
(52) Jeśli człowiek nauczył się podczas pobytu na ziemi jak tworzyć radość i szczęście dla siebie i innych, na tamtym świecie ta radość i szczęście otoczą go; a jeśli posiał nasiona trucizny, musi zebrać tam jej owoce. Widzimy więc, że sprawiedliwość jest naturą życia.
(53) Dzień Sądu Ostatecznego jest każdego dnia, człowiek uświadamia to sobie w miarę jak jego wzrok staje się bardziej przenikliwy. Każda godzina, każda chwila życia jest osądzana.
(54) Jaką więź posiada dusza, która już opuściła ziemię, z tymi, którzy jeszcze pozostają na tym poziomie? Wciąż pozostaje nienaruszona więź serca i pozostaje niezerwana tak długo, jak długo istnieje nić sympatii.
(55) Tworzyć szczęście dla siebie i innych, oto i cała filozofia religii.
(56) Czym jest sufizm? Sufizm jest mądrością. Uczenie się mądrości na każdym kroku ścieżki życia jest jedyną pracą Sufiego.
(57) Ten kto jest niewolnikiem konwencjonalności jest jeńcem; ten kto jest jej panem jest posiadaczem królestwa, o którym wspomniano w Biblii: "Błogosławieni są łagodni, albowiem oni odziedziczą królestwo ziemi."
(58) Skoro tylko człowiek zaczyna zwracać uwagę na przyjemność i niezadowolenie Boga w uczuciach każdej napotkanej osoby, może zostać jedynie oczyszczony, bez względu na jego sytuację w życiu.
(59) Ludzka dusza z natury swej jest doskonała, ale życie w ograniczeniach ziemi wprowadza do niej niedoskonałość.
(60) Poczucie wstydu jest drogą, która prowadzi do celu zwanego Doskonałością.
(61) Piękno, we wszystkich swych aspektach, jest poza jakąkolwiek ceną.
(62) Często poczucie wstydu działa jak ostry nóż na czułe serce, jednakże czyni z niego brylant: ponieważ dzięki temu dochodzimy do uświadomienia sobie, że najcenniejszą rzeczą w życiu jest uczucie.
(63) Pełnia rozkwitu każdej cywilizacji pokazuje czystość, doskonałość i piękno ludzkiego uczucia będącego najwyższym ze wszystkich aspektów kultury.
(64) To, co księżyc wydaje się wysyłać jako światło, nie jest jego własnym światłem; to światło słońca. Tak też jest z bożymi posłańcami wszystkich czasów.
(65) Kiedy dusza osiąga swój pełny rozkwit, zaczyna ukazywać kolor i rozprzestrzeniać aromat Ducha Boga.
(66) Człowieka, który nie szuka Boga, czeka na końcu podróży po świecie iluzji wielkie rozczarowanie; ponieważ w czasie całej podróży nigdzie na ziemi nie znalazł doskonałości miłości, piękna i dobroci i nie wierzy w istnienie takiego ideału w niebie, ani też nie spodziewa się go tam znaleźć.
(67) Każda dusza poszukuje szczęścia i po pogoni za wszystkim, co przez chwilę wydaje się dawać szczęście, odkrywa, że nigdzie poza Bogiem nie ma doskonałego szczęścia.
(68) Wszystkie dusze na świecie są naczyniami orędzia Boga; nie tylko istoty ludzkie, ale nawet niższe stworzenia przekazują posłanie Jednej i Jedynej Istoty.
(69) Ledwo serce staje się żywe, a już przejawia się prawo sprawiedliwości.
(70) Bóg jest zarówno Sędzią, jak i Wybaczającym. Więcej nawet wybacza, niż osądza; ponieważ sprawiedliwość pochodzi z Jego inteligencji, zaś przebaczenie wypływa z Jego boskiej miłości.
(71) Kiedy duchowa miłość Boga wznosi się jak fala, wtedy w jednej chwili zmywa grzechy całego życia, ponieważ prawo nie może mierzyć się z miłością; strumień miłości wymiata je natychmiast.
(72) Sama myśl o miłości Boga napełnia serce radością i uwalnia je z jego obciążenia.
(73) Królewskość Boga (Malik Alla'h) objawia się w kwitnieniu każdej duszy.
(74) Najsubtelniejsze i najpiękniejsze rzeczy trzeba odczuć; słowa nie mogą ich wyrazić. Hałas słów psuje jedynie ich piękno i okrada je z drogocenności.
(75) Postawa patrzenia na wszystko z uśmiechem jest oznaką uświęconej duszy.
(76) Tak jak światło słońca z zewnątrz oświetla cały świat, tak światło słoneczne z wewnątrz, gdyby wzeszło rozświetliłoby całe życie, mimo całego jego pozornego zła i wszystkich ograniczeń.
(77) Strach jest cieniem rzuconym na światło duszy; cieniem czegoś czego dusza nie zna, co jest jej obce.
(78) Strach pochodzi z niewiedzy. Na przykład dusza napełnia się strachem przy wchodzeniu w ciało materialne; dusza również nie zna śmierci, więc się jej obawia.
(79) Oświecona dusza znajduje swoją drogę przez ciemność tak wewnątrz jak i na zewnątrz siebie.
(80) Mimo całego jej ograniczenia, cudowna moc kryje się w ludzkiej duszy. Tym co czyni człowieka bezradnym jest nieznajomość jego wolnej woli. Wolna wola jest podstawą całego życia.
(81) Wolna wola jest niezwykle potężną mocą, mocą Boga ukrytą w człowieku i jej nieznajomość jest tym, co powstrzymuje człowieka od sięgnięcia po jego boskie dziedzictwo.
(82) Wielu ludzi wydaje się w pełni przebudzonymi w życiu zewnętrznym, śpią jednak w życiu wewnętrznym; i chociaż komnata serca jest ciągle odwiedzana przez niebiańskie zastępy, nie znają oni swego serca, bo ich tam po prostu nie ma.
(83) Człowiek może być naprawdę szczęśliwy jedynie wtedy, kiedy połączy swą duszę ze sferami niebios.
(84) Im bliżej człowiek jest przyciągany do niebios, tym bardziej rzeczy przynależące do ziemi tracą swój kolor i smak.
(85) Religie zawsze nauczały wyrzeczenia się samego siebie, ale dusza, która naturalnie wznosi się do niebios, nie potrzebuje praktykować wyrzeczenia.
(86) W chwili, gdy dusza porównuje swe własne ograniczenie z doskonałością Boga, rozpoczęła postęp.
(87) Kosztem szczęścia w niebie, dusza dochodzi do wielkiego spełnienia życia, którym nawet aniołowie nie są pobłogosławieni; ponieważ przejawienie się w ludzkiej formie jest ostateczną granicą stworzenia, najdalszą, do której jakakolwiek dusza może dotrzeć.
(88) Każda trudność w życiu wynika z ludzkiego ograniczenia, które zakrywa w człowieku boską iskrę, aż po pewnym czasie znika ona całkowicie z pola jego widzenia i znajduje to swe spełnienia w tragedii życia.
(89) Nie tylko ludzkie istoty, ale także zwierzęta, ptaki, owady, drzewa i rośliny wszystkie posiadają duchowe spełnienie. Żadne stworzenie, które kiedykolwiek pojawiło się na ziemi nie będzie całkowicie pozbawione duchowej rozkoszy. Nic nie istnieje na tym świecie bez celu, i chociaż miejsce jednego elementu w porządku życia może wydawać się różne od miejsca innego elementu, to mimo to w całkowitej sumie rzeczy my i niższe stworzenie razem z dżinami i aniołami posiadamy swój cel; celem tym jest urzeczywistnienie prawdy i do wszystkich przychodzi ono pod postacią błogości.
(90) Mądrość jest miłością, a miłość prawdziwą mądrością. Osoba nieczuła nigdy nie jest mądra, a człowiek prawdziwie serdeczny nigdy nie jest głupcem, ponieważ miłość wypływa z mądrości, a mądrość z miłości.
(91) Człowiekowi nie wolno tworzyć nawet zasad, które byłyby tak ustanowione, że nie mógłby ich zmienić.
(92) Każda dusza posiadająca skłonność do służenia znajdzie sposobność ku temu na każdym planie, a ten kto potrafi służyć tutaj, potrafi służyć nawet jeszcze bardziej na wyższych planach bytu.
(93) Rozczulanie się nad samym sobą jest najgorszym rodzajem biedy. Kiedy człowiek mówi: "Należy mi współczuć", to zanim powie coś więcej już pomniejszył siebie o połowę; a to, co zostało powiedziane dalej, pomniejsza go całkowicie.
(94) Ze szczęśliwego serca tryska fontanna, która rozlewa wodę z góry i z czasem powoduje wzrost kwiatów i owoców.
(95) Człowiek nie potrzebuje być oderwany od świata, aby stać się uduchowionym. Można żyć w tym świecie, a mimo to nie być z tego świata.
(96) Duchowość w żaden sposób nie stanowi przeszkody na drodze ziemskiego postępu. Ziemski sukces zdobyty dzięki potędze duchowości, posiada silniejsze fundamenty. Cnota wymuszona na sobie lub na kimś innym nie jest cnotą; traci wtedy swe piękno. W człowieku musi być chęć; cnota nie powinna być wymuszona.
(97) Prawdziwa jaźń nie zna smutku; jej prawdziwą istotą jest szczęście, ponieważ prawdziwa jaźń jest Bogiem, a Bóg szczęściem.
(98) Kiedy już jakaś dusza została pobudzona do nieustającej muzyki życia, to będzie ona uważała za swoją odpowiedzialność, swój obowiązek, odegrać swą rolę w świecie zewnętrznym, nawet jeśli w tym momencie będzie to przeciwne jej wewnętrznemu stanowi.
(99) Znawcy prawdy zamykają swe usta, ponieważ nie mogą oni powiedzieć ani tej, ani innej rzeczy z punktu widzenia absolutnej prawdy.
(100) Morza, rzeki i strumienie posiadają wiele nazw, lecz wszystkie zawierają wodę; i religie mają różne nazwy, lecz wszystkie zawierają tę samą prawdę wyrażaną w różnych czasach pod różnymi postaciami.
(101) Rozwijający się w zwierzętach element miłości jest tym, co łączy je w stada.
(102) Nie wolno nam poprzestać tylko na samym przestrzeganiu jakiejś zasady, musimy odwoływać się do naszych ideałów we wszystkim, co robimy.
(103) Myślę, że znawca prawdy znajdzie ją w symbolach Kościoła Rzymskokatolickiego, jak również znajdzie tę samą prawdę w braku symboli w Kościele Protestanckim.
(104) Gdyby dusza ludzka była rozbudzona tak, żeby czuć to, co czują ptaki kiedy o świcie śpiewają w lesie, człowiek stwierdziłby, że ich modlitwa jest nawet wznioślejsza niż jego własna, ponieważ jest bardziej naturalna.
(105) Drzewa są bardziej święte i uduchowione od niektórych ludzi. Ich celem jest wniesienie pewnego wkładu w życie i bezustannie są zajęte spełnianiem swego celu. Odczuwają one rodzaj radości i satysfakcji, których człowiek nie może odczuć, póki nie osiągnie ich etapu ciszy i spokoju.
(106) Tam gdzie jest jakaś forma, tam jest cień; tak więc tam, gdzie jest ludzka miłość, znajdziemy zazdrość.
(107) Tolerancja jest oznaką rozwiniętej duszy. Dusza daje dowód swej ewolucji w stopniu okazywanej tolerancji.
(108) Śmierć nie przynależy do duszy, tak więc nie przynależy również do człowieka. Śmierć nawiedza to, co człowiek zna, nie zaś jego samego.
(109) Nie ma żadnego pisma świętego, w którym nie istniałyby sprzeczności. To właśnie sprzeczność tworzy muzykę posłania.
(110) Żadna z wielkich istot nie nazywała siebie samej Mistrzem, ani też nigdy się za takiego nie uważała. Tym, co poznały w swym życiu jest ich przywilej otwierania swych serc coraz szerzej, żeby odzwierciedlić Światło Mistrza, którym jest sam Bóg.
(111) Wszystkie twarze są Jego twarzami, a to, co pochodzi ze wszystkich ust jest Jego słowem. Lecz ci, którzy potrafią Mu odpowiedzieć, stają się Jego wybranymi sługami.
(112) Bóg Alla'h wybrał wszystkich, ponieważ wszystkie dusze są Mu bliskie i drogie.
(113) Im większą staje się osoba w duchowym zaawansowaniu, tym bardziej staje się skromna i bezpretensjonalna.
(114) Wielkie Istoty są wtajemniczane przez samego Boga i dowodzą swej inicjacji nie przez swoje roszczenia, ale przez czyny.
(115) Wszystko ma swój cel, ale poznanie tego celu czyni nas zdolnymi do użycia każdej rzeczy z jak największą korzyścią.
(116) Piękno (Dżamil) tworzone jest z różnorodności.
(117) Prawda (Haqq) jest dziedzictwem człowieka; dusza ludzka, czy to na Wschodzie, czy na Zachodzie, posiada tę prawdę.
(118) Wszystkie dusze na świecie są naczyniami posłania Boga; i nie tylko ludzkie istoty, ale nawet niższe stworzenie, wszystkie przedmioty i obiekty, wszystkie stany i okoliczności, przekazują nam to posłanie jednej i jedynej Istoty.
(119) Nie ma na świecie niczego, co nie byłoby narzędziem Boga.
(120) Zło i brzydotę znaleźć można w ludzkim ograniczonym pojmowaniu rzeczy. W wielkiej Istocie Boga w ogóle nie istnieją.
(121) Zło jest jedynie cieniem dobra; i tak jak cień nie posiada swego odrębnego bytu, tak też jest ze złem.
(122) To znajomość celu życia daje człowiekowi siłę, z którą może on stanąć w samym środku przeciwnych mu sił życia.
(123) Bóg poznaje siebie samego dzięki swemu Przejawieniu. Przejawienie jest jaźnią Boga, ale jaźnią ograniczoną, jaźnią, która czyni Go świadomym swej doskonałości kiedy porównuje swą własną Istotę z tą ograniczoną jaźnią, którą zwiemy naturą. Dlatego celem całości stworzenia jest właśnie to urzeczywistnienie, które Bóg sam zdobywa odkrywając swą własną doskonałość poprzez swe Stworzenie.
(124) Zasługa nie jest twórcza; zasługa jest czymś, co się posiada. Dlatego atrybuty nie są ważne; ich ważność leży w posiadaczu atrybutów.
(125) Jesteśmy zbyt ograniczeni na to, aby widzieć sprawiedliwość Doskonałego.
(126) Często cierpimy, ponieważ nie potrafimy zrozumieć. Zrozumienie jest wielką rzeczą; kiedy już raz zrozumieliśmy, wtedy potrafimy tolerować.
(127) Duszą każdej jednostki jest Bóg, człowiek jednak posiada umysł i ciało, które mieszczą w sobie Boga stosownie do swych możliwości.
(128) Woda oceanu pozostaje zawsze czysta niezależnie od tego, co do niej wrzucimy, tak też Czysta Istota pochłania wszelkie nieczystości i przemienia je w czystość.
(129) Dusza jest boskim oddechem. Oczyszcza, przywraca do życia i uzdrawia narzędzie, poprzez które funkcjonuje.
(130) Dusza znajduje się w bezustannej podróży: na jakimkolwiek by to było planie, podróżuje przez cały czas i w tej podróży ma do wypełnienia pewien cel.
(131) Nic czego ludzkie serce raz zapragnęło nie pozostaje niespełnione; jeśli nie zostało spełnione tutaj, to nastąpi to w przyszłym życiu.
(132) Pragnienie duszy jest życzeniem Boga.
(133) Źródło duszy jest doskonałe, i taki też jest jej cel. Żadna dusza nie ginie; dusza nie narodziła się po to, by zginąć.
(134) Ten, kto kocha uczciwość, rozdmuchuje iskrę sprawiedliwości w płomień, w którego świetle życie staje się dla niego jasne.
(135) Ten, kto sądzi samego siebie, uczy się sprawiedliwości, nie zaś ten, kto zajęty jest osądzaniem innych.
(136) Nadchodzi taki etap w życiu, etap życiowej kulminacji, kiedy człowiek nie może nic powiedzieć przeciw komukolwiek, co by nie było jednocześnie powiedziane przeciw niemu samemu; to z tego właśnie punktu zaczyna on widzieć boską sprawiedliwość ukrytą za przejawieniem.
(137) Mędrcy widzą w każdej formie boską formę; w każdym sercu widzą jaśniejące boskie światło.
(138) Kiedy osądzamy innych, to z pewnością osądzamy wtedy Artystę, który ich stworzył. Gdybyśmy sobie to uświadomili, nie byłoby problemów z odczuciem wszędzie obecności Boga.
(139) Kiedy wnikniemy głębiej w zjawiska życia, dojdziemy do miejsca, gdzie odsłoni się cała natura Istnienia i będziemy w stanie powiedzieć: "Nie ma nic prócz Boga (La illaha Illa Alla'h)."
(140) Hałaśliwość wypływa z niepokoju, a ten z kolei jest destrukcyjnym rytmem.
(141) Ci, którzy osiągnęli jakiś sukces w życiu, w jakiejkolwiek dziedzinie, dokonali tego swoją cichą, spokojną pracą.
(142) Entuzjazm jest wielką rzeczą w życiu. Jest twórczy, jednak zbyt dużo entuzjazmu psuje czasem wszystko.
(143) Kiedy ktoś poświęca swój czas i myśl na próby dowiedzenia się tego, czego wiedzieć nie potrzebuje, traci okazję jaką oferuje życie, mianowicie, okazję odkrywania natury i tajemnicy duszy, czegoś, w czym kryje się spełnienie celu życia.
(144) Wyłączając tajemnice życia, im mniej słów używa się w drobnych sprawach codziennego życia, tym bardziej jest to korzystne.
(145) Ludzie myślą, że większa ilość słów lepiej wyraża rzeczy. Nie wiedzą, że najczęściej wszystkie wypowiedziane słowa są wieloma osłonami oplecionymi wokół danej idei.
(146) Ten, który trzyma się blisko niebios jest prowadzony przez niebiosa.
(147) Ten, kto odłącza się od niebiańskich sfer jest jak uszkodzony owoc, który spadł z drzewa.
(148) Ten, kto lgnie do światła z niebios dysponuje światłem, które ostrzega go i prowadzi na każdym kroku stosownie do tego, jak bardzo pragnie przewodnictwa.
(149) Anielskie dusze, które są w bezpośrednim kontakcie z duchem Boga, i które nie posiadają żadnej wiedzy o tym fałszywym świecie pełnym iluzji, które żyją i nie wiedzą, co to śmierć, których życie jest szczęściem, których pożywieniem jest boskie światło, tworzą wokół boskiego Ducha aurę zwaną najwyższymi niebiosami.
(150) Śmierć jest zdjęciem okrycia, po którym wiele rzeczy staje się znanych duszy, tak jeśli chodzi o jej własne życie, jak i cały świat, rzeczy, które dotąd pozostawały ukryte.
(151) Niewinność jest naturalnym stanem duszy, a brak niewinności jest obcym elementem, który dusza nabywa po przyjściu na ziemię.
(152) Dla uduchowionych dusz śmierć jest jedynie bramą, przez którą wchodzą one do sfery, o której każda dusza wie, że jest jej domem.
(153) Dusze, które stały się świadome anielskich sfer, choćby nawet w najmniejszym stopniu, słyszą ich wołanie; a dyskomfort jaki odczuwają na tym świecie jest tęsknotą za domem spowodowaną wołaniem tych sfer.
(154) Inteligencja jest światłem życia, życiem życia, i esencją całego Istnienia.
(155) Rytm nie może istnieć bez tonu, ani też ton bez rytmu. Są one zależne od siebie po to, by mogły istnieć, tak samo jest z czasem i przestrzenią.
(156) Mistyk kontempluje Istotę Boga, i tak wznosi swą świadomość ponad ograniczenia czasu i przestrzeni i wyzwala swą duszę przez podniesienie jej do boskich sfer.
(157) Błogosławieństwo życia tkwi w świadomości tego błogosławieństwa.
(158) Człowiek na końcu swych poszukiwań po duchowej ścieżce odkrywa, że wszystkie istoty, wliczając w to drzewa i rośliny, skały i góry, oceany i rzeki, są pełne modlitwy i nabożności; i że wszystko osiąga ten duchowy szczyt będący rzeczywistym pragnieniem każdej duszy.
(159) Tyko wtedy, kiedy człowiek nauczy się służyć i wypełniać swój obowiązek bez myśli o uznaniu, tylko wtedy będzie on spełniony. Wyrzeczenie się siebie, które przychodzi jako wynik bezradności i osiąga swe apogeum w niezadowoleniu, nie może być cnotą.
(160) Szczęście duszy tkwi w niej samej; nic, prócz samourzeczywistnienia, nie może uczynić duszy w pełni szczęśliwą.
(161) Życie, które każdy zna jest chwilowym okresem niewoli duszy.
(162) Duch jest materią, a materia duchem. Zagęszczenie ducha jest materią, a subtelność materii jest duchem.
(163) Człowiek posiada szerokość widzenia proporcjonalną do szerokości swojej intencji, zaś wielkość jego siły jest proporcjonalna do potęgi jego intencji.
(164) Dusze takie jak te, świadome swego związku z Bogiem jako związku takiego, jaki jest między dzieckiem a jego rodzicami, są pod szczególną opieką. Są zawsze kierowane, ponieważ proszą o przewodnictwo.
(165) Nie ma na tym świecie nic, co byłoby pozbawione formy, za wyjątkiem Boga, który jest bezkształtny.
(166) Bezgraniczny Bóg nie może być zrozumiały dla ograniczonej jaźni, o ile najpierw nie został ograniczony. Ten ograniczony ideał staje się jakby narzędziem, pośrednikiem Boga, który jest doskonały i bezkresny.
(167) Czym jest religia? W zewnętrznym sensie słowa, jest pewną formą daną dla wielbienia Boga, prawem danym społeczności, aby mogła żyć w harmonii. A co oznacza religia w wewnętrznym, duchowym znaczeniu tego słowa? Oznacza schody zbudowane dla duszy po to, żeby mogła wspiąć się na poziom, na którym urzeczywistniona jest prawda.
(168) Wielu czyni dobro, ale jakże niewielu czyni to mądrze! Czynienie dobra w sposób mądry jest pracą mędrca.
(169) Kto żyje w swym umyśle, jest świadomy swego umysłu; kto żyje w swej duszy, jest świadomy swej duszy.
(170) Prawda jest nieograniczona i nieporównywalna, dlatego jedynie sama prawda zna swe własne istnienie, cieszy się nim i jest go świadoma.
Sufi Chishty Symbol - Serce i Skrzydła
(171) Dusza jest światłem, umysł jest światłem, i ciało jest światłem, światłem o różnych stopniach jasności; i to właśnie ten związek łączy człowieka z planetami i gwiazdami.
(172) Nieskończony Alla'h Bóg jest jaźnią Boga, a wszystko co przejawiło się pod nazwą i formą jest zewnętrznym aspektem Boga.
(173) Wszyscy ludzie, którzy łączą się w modłach, nie mogą być tak szczerzy, jak ptaki w lesie, ponieważ żaden z tych ptaków nie wypowiada swych modlitw nieszczerze.
(174) Duchowość osiągają wszystkie istoty; nie tylko człowiek, ale też zwierzęta i ptaki, ponieważ tak jedne jak i drugie posiadają swoją religię, swoje zasady, swoje prawo i swoją moralność.
(175) Duma, która mówi przez człowieka: "Ach, jestem tak uduchowiony" nie jest duchową dumą, lecz ziemską. Ponieważ tam, gdzie jest duchowość, tam nie ma żadnych dumnych roszczeń.
(176) Duchowe urzeczywistnienie w jednej chwili osiąga się jedynie w rzadkich przypadkach, najczęściej zaś potrzebny jest znaczny okres przygotowania.
(177) Subtelność i delikatność natury są oznakami człowieka inteligentnego.
(178) Subtelność i delikatność mogą być nabyte przez umiłowanie oczyszczenia i uszlachetnienia.
(179) W sercu człowieka odzwierciedlony jest cały wszechświat; i jako że cały wszechświat jest w nim odzwierciedlony, przeto człowieka można nazwać sercem wszechświata.
(180) Subtelność wytwarza piękno; to właśnie subtelność jest kosmykiem włosów Umiłowanego.
(181) W celu nabycia duchowej wiedzy, w celu otrzymania inspiracji, w celu przygotowania swego serca dla wewnętrznego objawienia, człowiek musi starać się uczynić swą mentalność elastyczną i podatną, przypominającą raczej wodę niż skałę.
(182) Kiedy już raz został wewnątrz ustanowiony pokój, człowiek zdobędzie wystarczającą siłę i moc, aby użyć ich w zmaganiach życia, tak wewnątrz jak i na zewnątrz.
(183) Życie jest ciągłą bitwą. Bezustanne zmaganie człowieka z zewnętrznymi sprawami daje szansę wrogom istniejącym w jego własnej istocie.
(184) W pierwszym rzędzie należy ustanowić tymczasowy pokój ze światem zewnętrznym, w celu przygotowania się do działań wojennych, które mają być stoczone wewnątrz.
(185) Człowiek zdolny do utrzymania swej równowagi bez zakłóceń i zmartwień, zyskuje władzę potrzebną w ewolucji życia.
(186) Serce, kiedy nie jest żywe i nie czyni swego życia życiem miłości, czuje się niewłaściwie; z tego bierze się cały dyskomfort życia.
(187) Żaden czyn, jakkolwiek dobry się wydaje, nie jest cnotą o ile nie został dokonany z gotowością i chęcią, ponieważ nawet w chęci do poniesienia ofiary człowiek doświadcza oddechu wolności. Kiedy człowiek jest pochłonięty swoją jaźnią, nie ma wcale czasu na budowanie swego charakteru; ale kiedy zapomina siebie samego, wtedy gromadzi wszystko to, co jest dobre i piękne. To właśnie jest kluczem do całego życia, tak do sukcesu doczesnego, jak i do duchowego osiągu.
(188) Pokój nie jest wiedzą, pokój nie jest potęgą, pokój nie jest szczęściem; choć jednocześnie jest tym wszystkim. Poza tym pokój rodzi szczęście, pokój inspiruje człowieka wiedzą o tym, co widzialne i o tym, co niewidzialne, i w pokoju odnajdujemy Boską Obecność.
(189) Bóg jest szczęściem, dusza jest szczęściem, i duchowość jest szczęściem. Tak więc w królestwie Boga nie ma w ogóle miejsca na smutek.
(190) To, co pozbawia człowieka szczęścia, pozbawia go Boga.
(191) Światło pochodzące z duszy, które wznosi się poprzez serce i przejawia się zewnętrznie w uśmiechu człowieka, jest tak naprawdę światłem z niebios. W promieniach tego światła wzrasta wiele kwiatów i dojrzewa wiele owoców.
(192) Pomagamy Bogu wybaczyć nam przez wybaczenie sobie samym.
(193) Ten, kto uświadamia sobie związek przyjaźni pomiędzy dwiema duszami - czułość, wrażliwość, delikatność i świętość tego związku - ten jest żywy, i w ten sposób pewnego dnia skomunikuje, połączy się z Bogiem.
(194) Ten sam most łączący dwie dusze na tym świecie, kiedy zostanie przedłużony, staje się ścieżką wiodącą do Boga.
(195) Nirwana jest jak gwiazda w naszych sercach, którą rozwijamy; i w miarę tego rozwoju jaśnieje ona coraz bardziej. Jej jasność pochłania całe zło życia, aż nie pozostaje już nic poza czystością, będącą boskim światłem.
(196) Trzeba pamiętać o tym, jako o pierwszej zasadzie życia, że przejawienie zostało przeznaczone do wnikliwszej obserwacji życia tak wewnątrz, jak i na zewnątrz.
(197) Dusza z natury swej jest szczęśliwa; dusza jest szczęściem sama w sobie. Staje się nieszczęśliwa gdy coś dolega jej pojazdowi, jej instrumentowi, jej narzędziu poprzez które doświadcza życia. Dlatego dbanie o ciało jest pierwszą i najważniejszą zasadą religii.
(198) Cel całego stworzenia zostaje spełniony w osiągnięciu doskonałości, którą ludzka istota ma osiągnąć. Święci, jasnowidze, mędrcy, prorocy i mistrzowie ludzkości wszyscy oni byli ludzkimi istotami i okazali boską doskonałość w spełnieniu celu bycia ludzkim.
(199) Nauka Jezusa Chrystusa posiada, jako swój zasadniczy punkt, drogę w kierunku realizacji nieśmiertelności.
(200) Próżność znajdująca się na właściwym jej miejscu jest wielką cnotą; kiedy zaś nie znajduje się na właściwym miejscu, wtedy staje się wielkim grzechem.
(201) Życie każdego człowieka zostało już uprzednio zaprojektowane; a światło celu, dla którego osiągnięcia narodził się, rozniecono już w jego duszy.
(202) Czyż człowiek nie jest twórcą grzechu? Jeśli go tworzy, to może także go zniszczyć; a jeśli on nie potrafi tego dokonać, to może to uczynić jego starszy brat.
(203) W terminologii metafizycznej wrażenie grzechu można nazwać chorobą mentalną, a nie cielesną. I tak jak doktor jest w stanie wyleczyć chorobę cielesną, tak lekarz duszy zdolny jest uzdrawiać duchowo.
(204) W rzeczywistości żaden grzech, żadna cnota nie może być wyryta w duszy; mogą one tylko zakryć duszę. Dusza w swej istocie jest boską inteligencją, a jakże boska inteligencja mogłaby pozostawać pod wrażeniem cnoty czy grzechu?
(205) Kiedy obiekt, cel, dla którego dusza narodziła się na ziemi został spełniony, nie ma wtedy już nic, co mogłoby ją tam trzymać, i dusza naturalną koleją rzeczy powraca do swego źródła i celu.
(206) Bóg patrzy okiem człowieka, dlatego oko jest drogą pomiędzy człowiekiem a Bogiem.
(207) Człowiek nie został stworzony po to, aby być tak uduchowionym jak anioł, czy tak przyziemnym, jak zwierzę; i kiedy uderza w złoty środek, to z pewnością kroczy po ścieżce, która prowadzi prosto do celu.
(208) Człowiek jest z natury swej dobry. Dobroć jest jego rzeczywistą jaźnią; zaś niegodziwość jedynie chmurą. Lecz chmury wciąż płyną; czasem są tu, a czasem tam, i jeśli uwierzymy w dobroć człowieka, te chmury znikną. Rozproszy je sama nasza ufność.
(209) Światło słońca świeci wszystkim drzewom; nie czyni różnic między tym, czy tamtym drzewem, lecz drzewa otrzymują światło stosownie do swej zdolności absorpcji i umiejętności reagowania na słońce.
(210) Pamiętaj, że bardzo często uczeń jest inspiracją dla mistrza, ponieważ to nie mistrz naucza, ale sam Bóg.
(211) Mistrz jest jedynie pośrednikiem; i tak jak wielki jest oddźwięk ucznia, tak silnie przyciąga on posłanie Boga.
(212) Im dalej idziemy, tym więcej naszych sporów, dyskusji i argumentów ustaje. Blakną, aż nie pozostaje już w nich żadna barwa; a kiedy już wszystkie kolory przemijają, wtedy przychodzi białe światło, które jest światłem Boga.
(213) Ten kto służy, jakkolwiek skromna byłaby jego służba, posiada przywilej służenia Bogu.
(214) Wesołość jest życiem, smutek śmiercią. Życie przyciąga, śmierć odpycha.
(215) Nie pozwól, aby twój własny umysł był pod wrażeniem przygnębienia twojego przyjaciela. Jeśli na to pozwolisz, przejmiesz zarazka jego choroby.
(216) To harmonia ustanowiona z każdym, kogo spotykamy w życiu, zestraja naszą duszę z Nieskończonym.
(217) Człowiek świadomy swych obowiązków i zobowiązań wobec przyjaciół jest bardziej prawy niż ten, kto sam siedzi w samotności.
(218) Stan w jakim znajdują się Bóg i Jego prawdziwy wielbiciel jest taki, że żyje albo Umiłowany, albo wielbiciel, nigdy zaś obaj.
(219) Czy człowiek czuje obecnie sympatię dla Boga, czy też nie, to i tak nadejdzie dzień, kiedy skieruje ku Bogu swe uczucie; ponieważ każda dusza musi powrócić do Boga.
(220) Niewiedza jaźni rodzi strach przed śmiercią. Im więcej człowiek uczy się prawdziwej jaźni, tym mniej obawia się śmierci; ponieważ jest ona tylko bramą, przez którą człowiek przechodzi z jednego etapu życia do innego, przy czym ten drugi etap jest dużo wspanialszy.
(221) Poczucie humoru jest oznaką światła z góry. Kiedy to światło dotyka umysłu, łaskocze go i właśnie to łaskotanie umysłu wytwarza dobry humor.
(222) Wyrzeczenie nie jest narzędziem, którym musimy torturować siebie samych, aby się czegoś nauczyć. Jest ono w nas, ale jest pogrzebane i można je odkopać jedynie przez naszą miłość.
(223) Kiedy słońce skryło się za chmurami, wtedy światło nie dociera do ziemi, i tak też jest z duszą - boską i pełną światła. Jeśli jest ona grubo przykryta warstwą chmur, wtedy człowiek nie otrzymuje światła obecnego w samej duszy.
(224) Tym, co zostaje wykorzenione w pogoni za prawdą jest niewiedza. Kiedy jest ona zupełnie usunięta z ludzkiego serca, wtedy pole widzenia człowieka staje się szerokie, tak szerokie, jak oko Boga.
(225) Człowiek spotyka się w życiu z ciężkimi doświadczeniami; czasem wydają się one zbyt ciężkie do zniesienia. Lecz często takie doświadczenia stają się jak wyższe wtajemniczenia w życiu podróżnika kroczącego po ścieżce.
(226) Smutek pochodzi z różnych postaci ograniczenia, z braku postrzegania, z braku władzy nad sobą samym i nad okolicznościami oraz z braku tej substancji, która sama w sobie jest szczęściem i która jest miłością.
(227) Natura miłości jest jak natura wody w głębi ziemi. Jeśli nie dokopiemy się dostateczne głęboko, to znajdziemy błoto, a nie wodę; ale kiedy kopiemy głęboko, wtedy znajdujemy czystą wodę.
(228) Jeśli istnieje jakaś śmierć, to jest nią cisza i bezczynność; i wówczas przychodzi impuls życia, który przedziera się przez chmury śmiertelności i sprawia, że dusza widzi światło dzienne po ciemnościach nocy. I co widzi dusza w tym jasnym świetle dziennym? Widzi siebie samą żyjącą tak jak przedtem, posiadającą tę samą nazwę i formę, i do tego jeszcze czyniącą postępy.
(229) Każda dusza stara się osiągnąć Boga; Boga nie jako Sędziego ani jako Króla, ale jako Umiłowanego. I każda dusza szuka Boga, Boga miłości, w postaci, w jakiej jest Go sobie zdolna wyobrazić.
(230) Dusza manifestuje się na tym świecie w celu doświadczenia różnych faz przejawienia, a mimo to nie błądzi, ale odzyskuje swą pierwotną wolność jako dodatek do doświadczenia i wiedzy, które zyskała na tym świecie.
(231) Żeby być, trzeba przejść przez etap bycia niczym.
(232) Kiedy nadchodzi oświecenie, wydaje się ono nieść unicestwienie; ale nie jest to unicestwienie, w rzeczywistości jest to wyniesienie.
(233) Szczęście nie może przyjść jedynie przez wierzenie w Boga. Wierzenie jest pewnym procesem. Dzięki temu procesowi Bóg wewnątrz nas zostaje przebudzony i uczyniony żywym; to życie w Bogu jest tym, co daje szczęście.
(234) Nie tylko więź miłości i sympatii, ale również wiara w życie po śmierci aż do stopnia przekonania, jest tym, co wznosi ludzi na ziemi do poziomu wiedzy o ich ukochanych, którzy przeszli na drugą stronę.
(235) Pożywieniem duszy jest wiedza Boga; dzięki niej dusza żyje życiem wiecznym.
(236) Człowiek trzyma klucz życia w swych własnych rękach, gdybyż tylko o tym wiedział.
(237) Człowiek zawsze podróżuje w kierunku prawdy. Wciąż szuka i szuka; ponieważ w jego sercu jest miłość tego, co rzeczywiste.
(238) Nie ma w ogóle takiej rzeczy jak śmiertelność, za wyjątkiem przypadku iluzji i wrażenia tej iluzji, które człowiek trzyma przed swymi oczami przez całe życie jako strach, i wciąż jako wrażenie po tym, jak odszedł z tego świata.
(239) Dusza jest życiem, nigdy nie styka się ze śmiercią; śmierć jest jej iluzją.
(240) Dla tego, kto urzeczywistnia ostateczną prawdę, czas i przestrzeń są mało istotne; on wznosi się ponad czas i przestrzeń.
(241) Im dalej idzie człowiek po duchowej ścieżce, tym więcej musi się nauczyć, aby odegrać swoją rolę.
(242) Uduchowiony człowiek uczy się odpowiadać na pytanie każdej duszy, stosownie do jej własnego poziomu ewolucji.
(243) To nieświadoma dusza, nieświadoma swego źródła i celu czuje wielki strach opuszczając sferę, do której została przypisana. Taka właśnie dusza nie zna tego, co jest po śmierci, to ona obawia się podniesienia ponad poziom ziemi, której dotykają jej stopy.
(244) Obowiązkiem człowieka jest robić teraz to, co może być zrobione teraz. Nic, co człowiek naprawdę ceni nie powinno być odkładane do jutra.
(245) Dusze, kiedy zstępują z anielskich niebios są wibracjami. Nie mają żadnych ziemskich harf; same w sobie są harfami. Nie może być doskonałości tam, gdzie istnieje dwoistość. Jedynie sam Bóg jest doskonały.
(246) Cała atrakcyjność życia tkwi w podróżowaniu w kierunku doskonałości. Gdyby człowiek rodził się doskonały, nie byłoby w życiu żadnej radości.
(247) W celu osiągnięcia świadomości Boga, pierwszym warunkiem jest uczynienie Boga rzeczywistością, tak że nie jest On już dłużej jedynie jakimś wyobrażeniem.
(248) Dusza, która rozwija swą osobowość jest jak piękny kwiat ze swą barwą, zapachem i delikatnością.
(249) Esencją, istotą duchowości i mistycyzmu jest gotowość do służenia znajdującemu się najbliżej nas człowiekowi.
(250) Na pytanie: "Co jest celem przejawienia?" można odpowiedzieć jednym słowem: zadowolenie, zadowolenie Boga.
(251) Nic na świecie nie mogłoby dać człowiekowi siły potrzebnej do życia na ziemi, gdyby nie było wcale błogosławieństwa z niebios sięgającego go od czasu do czasu, i którego jest tak mało świadomy.
(252) Praca uduchowionego człowieka polega na zapomnieniu swej fałszywej jaźni i uświadomieniu sobie jaźni prawdziwej, którą jest Bóg oraz uświadomieniu sobie, że ta prawdziwa jaźń jest obecna również w jego bracie (bliźnim) .
(253) Nieprawdą jest, że Adam został wypędzony z Ogrodu Edenu. On tylko odwrócił się do niego plecami; i tak stał się wygnańcem z niebios.
(254) Każda dusza rodzi się ze zdolnością, dzięki której może przyciągnąć całą potrzebną dla jej ewolucji duchową szczęśliwość i ekstazę.
(255) Każda rzecz oraz istota jest umieszczona na swym własnym miejscu, i każda jest zajęta wykonywaniem pracy, która musi być wykonana w całym, ogólnym porządku natury.
(256) Nirwana nie jest jakimś intelektualnym urzeczywistnieniem; nirwana jest życiem.
(257) Mamy błogosławione dusze żyjące dziś na ziemi, którym poświęcenie nie sprawia żadnego bólu a jedynie przyjemność. Kiedy widzą innego człowieka jedzącego, ich głód zostaje zaspokojony; wyrzeczenie jest dla nich radością, ponieważ przeszli oni przez krzyż i wznieśli się ponad niego.
(258) Im lepsze jest narzędzie, tym większa satysfakcja duszy.
(259) Prawdy nie można wyrazić w słowach. Musi zostać zobaczona w świetle naszej własnej intuicji.
(260) To, co się nabywa, nie może być prawdą. Prawda jest tym, co się odkrywa.
(261) Sztuka osobowości nie jest jakąś kwalifikacją; jest celem, dla którego człowiek został stworzony. Przez tę sztukę człowiek zadowala nie tylko siebie samego, ale także Boga.
(262) Kiedy już raz dusza stoczyła bój ze sprawami, które napawają ją strachem i przyprawiają o drżenie i kurcze, wtedy przezwyciężyła życie i stała się jego mistrzem - odziedziczyła swe własne królestwo.
(263) Człowiek, który dowiódł w swym życiu, że jest przyjacielem każdej osoby jaką spotyka, dowiedzie w końcu, że jest przyjacielem Boga.
(264) Doskonałość przyjaźni, w której leży cała duchowa doskonałość, nadchodzi kiedy dusza jest już tak rozwinięta, że nie ma nikogo, kogo nie mogłaby znieść. Kiedy osiągnęła ten stan, to z pewnością wstąpiła w szeregi tych wtajemniczonych, których imiona zapisano w duchowych kronikach (w księgach życia) .
(265) Natura w swych różnych aspektach jest materializacją światła zwanego Boskim Duchem.
(266) Powtarzanie dziękczynień w modlitwie niesie do naszej duszy nasz własny głos, który z kolei odbija się echem przed Bogiem będącym wewnątrz.
(267) Aniołowie zostali stworzeni po to, aby śpiewać chwały Panu; dżiny po to, aby wyobrażać, marzyć, rozważać; ale człowiek jest stworzony po to, żeby okazać w swym charakterze człowieczeństwo.
(268) To nie to, czego nauczał Chrystus sprawia, że jego wielbiciele go kochają. Nad jego nauką toczą jałowe dysputy. To czym był jest tym, za co go kochają i podziwiają.
(269) Człowiek może posiadać wysoką rangę i pozycję oraz tysiąc kwalifikacji, może posiadać wszystkie dobra ziemi, lecz jeśli brak mu sztuki osobowości, to tak naprawdę jest biedny. To właśnie w tej sztuce człowiek okazuje szlachetność, która przynależy do królestwa Boga.
(270) Człowiek, jakkolwiek byłby uczony i wykwalifikowany w swej życiowej pracy, ale w którym nie ma wdzięczności, jest pozbawiony piękna charakteru, które czyni osobowość pachnącą.
(271) Przez całą podróż po ścieżce duchowej główną rzeczą, jaką trzeba osiągnąć, jest zapomnienie fałszywej jaźni.
(272) Prawdziwa wolność znajduje się w nas samych. Kiedy dusza jest wolna, wtedy nie ma na świecie nic, co nas wiąże; wszędzie znajdujemy wolność, tak w niebiosach, jak i na ziemi.
(273) W miarę rozszerzania elementu serca horyzont staje się szerszy, i człowiek znajduje coraz większy obszar do budowy królestwa Boga.
(274) Radość nie jest czymś sprowadzonym z zewnątrz. Przynależy ona do nas, jest nam właściwa, ale przejawia się nam jako wynik pewnych działań.
(275) Życie jest okazją i im bardziej człowiek sobie to uświadamia, tym bardziej stara się robić jak najlepszy użytek z okazji, jaką mu życie oferuje.
(276) Istotą życia jest nadzieja. Jeśli mamy nadzieję być lepszymi, staniemy się lepszymi.
(277) Jesteś miłością. Pochodzisz z miłości. Jesteś stworzony przez miłość. Nie możesz przestać kochać.
(278) Całe przejawienie jest przejawieniem miłości. Bóg sam w sobie jest miłością. Tak więc miłość, która pochodzi z tego źródła, powraca do tego źródła; i w tym spełniony zostaje cel życia.
(279) Możesz udać się do najbardziej wzniosłego miejsca, miejsca błogosławionego spokojem i spoczynkiem; ale jeśli zabierzesz ze sobą smutek i niepokój znajdziesz je tam, gdzie się udałeś.
(280) Przesłanie Boga nie przychodzi jedynie pod postacią słów. To, co przychodzi w słowach jest małe w porównaniu z promienistością, którą przesłanie niesie wszystkim rzeczom i wszystkim istotom. Przychodzi ono w postaci sakramentu, jako chleb i wino; a chleb i wino symbolizują życie i miłość.
(281) Wyrzeknij się dobra jakie daje świat; wyrzeknij się dobra jakie dają niebiosa; wyrzeknij się swych najwyższych ideałów. I wtedy wyrzeknij się swego wyrzeczenia.
(282) Droga do doskonałości jest bezkresna. Nie można uczynić regułą tego, że masz przejść tylko tą drogą i żadną inną.
(283) Piękno jest hasłem poszukiwacza.
(284) Cierpliwość jest procesem, przez który przechodzi dusza, aby stać się drogocenną.
(285) Przez samourzeczywistnienie człowiek staje się większy od wszechświata. Świat, w którym żyje staje się jak kropla w oceanie jego serca.
(286) W naszym smutku jest smutek Boga, ponieważ jeśli Bóg nie mógłby współczuć, to człowiek byłby potężniejszy od Niego.
(287) Część naszego smutku i naszej radości bierze się z życia; część wytwarzamy sami dla siebie. Życie nie może dać nam radości jeśli na nią nie zarobimy.
(288) Boski Ideał jest kwiatem rasy ludzkiej, i kwiat ten rozkwita w urzeczywistnieniu Boga.
(289) Umysł jest światem, światem, który wytwarza człowiek; i będzie w nim żył po śmierci, tak jak pająk żyje w pajęczynie, którą sam utkał.
(290) Im dalej człowiek podróżuje na ścieżce tajemnicy życia, tym subtelniejszy i czystszy będzie musiał się stać, aby postrzec i wyrazić tę tajemnicę.
(291) Prorocza dusza jest jak owoc, który leży na ziemi, ale wciąż jest związany z gałęzią. Gałąź ugięła się i owoc dotknął ziemi, ale nie utracił połączenia z pniem.
(292) Im dalej posuwamy się naprzód, tym trudniejszy i ważniejszy staje sie nasz udział w symfonii życia; i im bardziej stajemy się świadomi tej odpowiedzialności, tym sprawniejsi jesteśmy w wypełnianiu swego zadania.
(293) Przy wszystkich argumentach za i przeciw boskości Chrystusa, żaden szczery wyznawca Boga nie może zaprzeczyć, że Bóg odzwierciedlił siebie samego poprzez osobowość Mistrza.
(294) Prorocza dusza musi, z konieczności, wznieść się tak wysoko, aby mogła słyszeć głos Boga, a jednocześnie musi pochylić się tak nisko, aby mogła słyszeć najcichszy szept istot na ziemi.
(295) Już sama obecność proroka jest odpowiedzią na każde pytanie. Nie wypowiedziawszy nawet jednego słowa prorok daje odpowiedź. Prorok jest jedynie pośrednikiem pomiędzy Bogiem a człowiekiem, dlatego odpowiedź pochodzi od Boga. Nie jest tak, że prorok odpowiada na pytanie, ponieważ czyta w umyśle; to umysł zadającego pytanie uderza na wewnętrznym, duchowym planie w boski dzwon będący sercem proroka.
(296) W chwili kiedy człowiek wznosi się ponad swój umysł i budzi się w świetle duszy, staje się uduchowiony.
(297) Faktów jest wiele, ale prawda jest tylko jedna. Fakty można wyrazić słowami, prawdy zaś nie można.
(298) Mistyk szuka Boga tak wewnątrz jak i na zewnątrz; rozpoznaje Boga tak w jedności, jak i w różnorodności. Gdy człowiek rozwija się duchowo, wznosi się ponad skłonność do nietolerancji z tej przyczyny, że zaczyna widzieć Boga oprócz widzenia siebie samego i drugiej osoby, i tak jednoczy siebie z inną osobą w Bogu.
(299) Dusze wszystkich pochodzą z jednego i tego samego źródła, jednakże dusza, która jest odsłonięta, świeci. Miłość i światło bezustannie wypływają z takich dusz. Nie potrzebujemy na to żadnego dowodu, ponieważ ona żyje, istnieje; wszystko inne w porównaniu z nią jest martwe.
(300) To śmierć umiera, nie życie.
(301) Dusza zakrywa przed swoimi oczami własną prawdę tysiącem zasłon.
(302) Nie wolno, aby ideał przemienił się w bożyszcze.
(303) Dusza nie przychodzi na ziemię, aby umrzeć z bezradności ani też bezustannie cierpieć ból i nędzę. Celem duszy jest to, do czego dąży całe stworzenie, a spełnienie tego celu jest zwane Świadomością Boga.
(304) Zło jest wciąż jakby płynącą w powietrzu rzeczą - czasem jest tu, czasem tam. Tak więc zło w człowieku jest takie właśnie jak chmura; przychodzi i przemija; i jeśli zaufamy w dobroć człowieka, te obłoki znikną.
(305) Świętym obowiązkiem człowieka jest starać się osiągnąć tę doskonałą świadomość, która jest jego prawdziwą religią.
(306) Czyniąc wiele poświęceń i praktykując wyrzeczenie, przechodząc przez wiele sprawdzianów i ciężkich prób, człowiek osiąga tę świadomość, która jest świadomością Boga, w której spoczywa cała doskonałość. Równowaga jest nutą kluczową duchowego osiągnięcia.
(307) Ledwie ideał Boga zostaje wprowadzony do życia, a już wielbiciel Boga przemienia go w prawdę.
(308) Głębią każdej duszy jest dobro. Tylko wierzenie w tę doktrynę daje nam uzasadnienie naszej wiary w dobroć Boga.
(309) Człowiek, który izoluje się samotnie z dala od wszystkich ludzi, bez względu na to, jak wysoko mógłby być rozwinięty duchowo, nie będzie wolny w wyższych sferach.
(310) W celu realizacji praktycznych obowiązków życia nie trzeba zapominać o naszym ideale. Możemy trzymać go w najczulszym miejscu naszego serca, a mimo to spełniać swe praktyczne obowiązki. Ideał ma oświecić nasze życie, a nie paraliżować nasze działania.
(311) Uczeń może być zainspirowany a może też zamknąć dopływ inspiracji. Jeśli nie ma żadnej reakcji ze strony ucznia, wtedy dopływ inspiracji mistrza zostaje odcięty. Rzecz wygląda dokładnie tak, jak z chmurami, które nie mogą dać deszczu, kiedy przechodzą nad pustynią, ale kiedy nadpływają nad las, zostają zwabione przez drzewa i wtedy spada deszcz.
(312) W swym przejawieniu na ziemi dusza wcale nie jest oderwana od wyższych sfer. Żyje we wszystkich sferach, choć na ogół jest świadoma tylko jednego planu. W ten sposób staje się pozbawiona niebiańskiej rozkoszy, a świadoma kłopotów i ograniczeń życia na ziemi.
(313) Mamy promienie i mamy światło. Jeśli promienie są źródłem dusz żywych istot, to wobec tego światło boskiego Słońca jest duchem całego Istnienia.
(314) Kiedy rozwijamy nasze poczucie piękna, wtedy w sposób naturalny odnosimy się krytycznie w stosunku do tego, co nie sięga naszego standardu. Ale kiedy przeszliśmy ten etap, w następnym cyklu w naszej naturze rozwija się boskie współczucie i jesteśmy w stanie dodać wszystko to, czego brak i wyrównać w ten sposób uszczerbki do poziomu doskonałego piękna.
(315) W tworzeniu osobowości Bóg dopełnia swą boską sztukę.
(316) Tak jak jest jeden cel i jedno źródło całego stworzenia, tak jedno jest źródło i jeden cel wszystkich religii.
(317) Prawo Boga jest wieczne i nieograniczone jak sam Bóg, i kiedy już wzrok poszukiwacza przenika przez zasłonę, która przed nim wisi skrywając przed jego oczami rzeczywiste prawo życia, wtedy przejawia się mu tajemnica całego życia; wtedy też szczęście i spokój stają się jego własne, ponieważ dla każdej duszy są one jej prawem z urodzenia.
(318) Dusza tęskni za wnikliwym postrzeganiem. Brak takiego wspaniałego, czystego postrzegania powoduje przygnębienie i pomieszanie, ponieważ potrzeba wiedzenia jest wewnętrzną, duchową tęsknotą.
(319) Nadchodzi etap w ewolucji oświeconej duszy, kiedy zaczyna dostrzegać prawo ukryte za naturą. Całe życie objawia jej swoją tajemnicę.
(320) Im szersze spojrzenie ma człowiek, tym mniejsze są jego kłopoty w życiu. Kiedy człowiek utkwi swój wzrok na horyzoncie tak daleko, jak jest w stanie widzieć, zostaje uchroniony od kłopotów i ciężkich doświadczeń.
(321) Bóg jest horyzontem, nie można dotknąć ani horyzontu, ani Boga. Horyzont jest tak daleko, jak daleko człowiek może sięgnąć wzrokiem, a nawet jeszcze dalej; tak samo jest z Bogiem.
(322) Kiedy odkrywamy wady, a nie widzimy żadnych usprawiedliwień, jesteśmy ślepi na Światło, które może uwolnić człowieka od jego wad i daje początek przebaczeniu będącemu samą esencją i istotą Boga, i które trzeba znaleźć w ludzkim sercu.
(323) Tak życie jak i śmierć są przeciwstawnymi aspektami jednej rzeczy, a rzeczą tą jest zmiana. Śmierć jest jedynie przejściem z życia na ziemi do życia jeszcze wspanialszego.
(324) Im więcej dajesz takiego bogactwa, jak bogactwo duchowe, tym bardziej ono wzrasta; tego, co dałeś, nie utraciłeś, a zyskałeś.
(325) Czym jest dusza? Dusza jest życiem; nigdy nie styka się ze śmiercią. Śmierć przychodzi do czegoś, co dusza trzyma, nie zaś do niej samej.
(326) Nie ma w ogóle takiej rzeczy jak śmiertelność, za wyjątkiem iluzji oraz wrażenia tej iluzji, które człowiek utrzymuje jako strach.
(327) Czy kompozytor może usprawiedliwić istnienie każdej nuty zapisanej w swej kompozycji? Nie może; może tylko powiedzieć: "To jest strumień, który wypłynął z mego serca. Nie interesuję się każdą nutą z osobna. To, co mnie interesuje, to efekt wytworzony moją kompozycją. Co bierze górę, prawo czy miłość? Prawo jest zwyczajem; miłość jest istnieniem. Prawo zostało stworzone; miłość była, jest i zawsze będzie.
(328) Wiara w ludzką duszę jest mostem wiodącym do wiary w Boga.
(329) Przez naszą ufność w boskie piękno w każdej osobie rozwijamy to piękno w nas samych.
(330) Zmartwienie bierze się z użalania się nad sobą. Kiedy jaźń zostaje zapomniana, nie ma żadnego zmartwienia. Zmartwienie wypływa także ze strachu, a strach - z chmur niewiedzy. Światło przenika i rozprasza te chmury.
(331) Dusza zabiera ze sobą w życie po śmierci wszystko to, co zgromadziła dzięki wrażeniom.
(332) Nauka proroków jest odpowiedzią na zapotrzebowanie dusz indywidualnych i grupowych.
(333) Ażeby ważyć, mierzyć, sprawdzać i wyrażać opinię o wielkiej osobowości, trzeba najpierw wznieść się do tego samego poziomu rozwoju.
(334) Jeśli istnieje jakieś rozwiązanie naszych wciąż narastających pytań, to nigdy nie dojdziemy do niego drogą studiowania prawa. Jeśli coś daje nam satysfakcję znalezienia rozwiązania, to jest to pogrążenie się głęboko w miłości i pozwolenie jej, aby nas inspirowała i to umożliwi nam zobaczenie prawa.
(335) Zaprawdę, głęboko odczuta potrzeba jest modlitwą samą w sobie.
(336) Nie ma żadnego wyzwolenia, póki człowiek ma przed sobą ideał. Ideał jest odskocznią w kierunku osiągnięcia zwanego wyzwoleniem.
(337) Miłość jest przelotnym deszczem, który oczyszcza z grzechu; tak, że nie pozostaje żadna plama. Czym jest Bóg? Bóg jest miłością. Kiedy Jego miłosierdzie, Jego współczucie, Jego życzliwość zostają wyrażone poprzez osobowość, która urzeczywistniła Boga, wtedy plamy grzechów, wad i błędów zostają zmyte i dusza staje się czysta.
(338) Ziemskie przyjemności z powodu swej przejściowości są jedynie cieniami szczęścia. Prawdziwe szczęście kryje się w miłości, która jest strumieniem wypływającym z duszy; i kto pozwoli temu strumieniowi płynąć bezustannie we wszystkich okolicznościach życia, we wszystkich sytuacjach, jakkolwiek byłyby trudne, posiądzie szczęście, które rzeczywiście będzie przynależeć do niego, którego źródło znajduje się nie na zewnątrz, ale wewnątrz.
(339) Niepowodzenie nie ma znaczenia w życiu. Dla postępowej osoby nawet tysiąc niepowodzeń nie ma znaczenia. Utrzymuje ona przed swymi oczami sukces i osiągnie go nawet po tysiącu niepowodzeniach. Największe współczucie budzi przypadek, kiedy życie staje w martwym punkcie i nie rusza dalej; wrażliwy człowiek woli śmierć od takiego życia.
(340) Zaiste, prawda (haqq) jest całą religią jaką mamy, i to prawda jest tym, co zbawia. Na każdym kroku w kierunku ostatecznego celu człowiek będzie proszony o ofiarę i z każdym krokiem ta ofiara będzie coraz większa. Kiedy nie pozostaje już nic - ani umysł, ani ciało, ani myśl, ani uczucie, ani działanie, które człowiek zachowywałby od poświęcenia dla innych, wtedy dowodzi on swego urzeczywistnienia boskiej prawdy.
Hazrat Inayat Khan Chishty
Jeżeli chcesz głębiej poznać sufizm, zapraszamy na warsztaty
© Wszelkie prawa do publikacji zastrzeżone przez: sufi-chishty.blogspot.com
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz