poniedziałek, 30 marca 2015

Ewangelia Prawdy - Juliusz Słowacki

EWANGELIA Prawdy - Juliusz Słowacki




Juliusz Słowacki


Juliusz Słowacki herbu Leliwa (ur. 4 września 1809 w Krzemieńcu, zm. 3 kwietnia 1849 w Paryżu) – jeden z najwybitniejszych poetów polskich doby romantyzmu, dramaturg i epistolograf. Obok Mickiewicza, Krasińskiego i Norwida określany dawniej jako jeden z tzw. Wieszczów Narodowych. Jako filozof i mistyk był twórcą filozofii genezyjskiej (pneumatycznej), epizodycznie związany także z mesjanizmem polskim. Jego twórczość wyróżniała się mistycyzmem, wspaniałym bogactwem wyobraźni, poetyckich przenośni i języka. Jako liryk zasłynął pieśniami odwołującymi się do orientu, źródeł ludowych i słowiańszczyzny. Był poetą nastrojów, mistrzem operowania słowem. Obok Cypriana Kamila Norwida i Tadeusza Micińskiego uważany za największego z mistyków polskiej poezji.

Ewangelia Prawdy to utwór, tego znanego chyba wszystkim wielkiego wieszcza, mistyka i proroka Nowej Duchowej Ery, Juliusza Słowackiego. Z radością prezentujemy ten oto mistyczny utwór Juliusza Słowackiego, który był i jest pierwiosnkiem Nowej Ery na ziemiach polskich. Miejmy nadzieję, że wkrótce ta prosta, Polska "Ewangelia Prawdy" Juliusza Słowackiego trafi jako obowiązkowa lektura do gimnazjów i liceum. Wieszczom takim jak Słowacki, najlepszym pomnikiem jest publikowanie ich utworów.

środa, 25 marca 2015

Opowiadanie trzeciego zebraka

Księga 1001 Nocy

Opowiadanie trzeciego żebraka



O dostojna pani, opowieść moja nie jest podobna do opowieści tamtych, lecz jest od nich jeszcze bardziej niezwykła, a to dlatego, że towarzyszy moich dosięgną! los i przeznaczenie, co do mnie zaś, to mam zgoloną brodę i utraciłem oko dlatego, że sam sprowadziłem na siebie taką dolę, a sercu zgotowałem smutek. A było to tak: Byłem królem i synem króla. Ojciec mój zmarł, ja zaś objąłem po nim władzę, rządziłem sprawiedliwie i byłem dobrym dla moich poddanych. A miałem wtedy zamiłowanie do morskich podróży. Miasto moje leżało nad morzem, morze było rozległe, a wokół nas było wiele obronnych wysp. I zapragnąłem kiedyś obejrzeć te wyspy, wyruszyłem więc w dziesięć statków, zabrawszy z sobą żywność na cały miesiąc. Płynęliśmy tak już przez dwadzieścia dni, gdy oto pewnej nocy powiały przeciw nam niepomyślne wiatry, które ucichły dopiero z nastaniem poranka. A skoro wiatr ustał, uspokoiło się morze i wzeszło słońce. Wkrótce zbliżyliśmy się do jakiejś wyspy, wyszliśmy na ląd i ugotowaliśmy sobie coś z zapasów, zjedliśmy i pozostaliśmy tam jeszcze dwa dni. Po czym znów płynęliśmy dwadzieścia dni, gdy nagle wody wydały się zmienione nam i kapitanowi, który nie znał tego morza. Rzekliśmy tedy do wartownika: „Rozejrzyj się uważnie po morzu!”, a on wszedł na maszt. Kiedy zaś zszedł, rzekł do kapitana: „Kapitanie, po prawej stronie widziałem ryby na powierzchni wody, a gdy spojrzałem ku środkowi morza, zobaczyłem w oddali coś, co mieniło się raz biało, a raz czarno.” A skoro kapitan usłyszał słowa wartownika, rzucił zawój na pokład, zaczął szarpać sobie brodę i wołał do ludzi: „Cieszcie się radosną wieścią, że wszyscy zginiemy! Nikt z nas nie ocaleje!” I zaczął płakać, a my wszyscy także płakaliśmy nad sobą. 

wtorek, 24 marca 2015

Kalendarz kontemplacji sufickich

Sufizm - Kalendarz kontemplacji sufickich

Styczeń


1.01. Jak woda w fontannie wznosi się jako jeden strumień, a spada w wielu kroplach rozdzielana przez czas i przestrzeń - tak samo i objawienie jedynego strumienia prawdy.

2.01. Wszystkie imiona i kształty są odzieżą i okryciem pod którym ukryte jest jedyne życie.

3.01. Prawda bez zasłony jest zawsze małointeresująca dla ludzkiego umysłu.

4.01. Kiedy stoisz plecami do słońca, twój cień jest przed tobą, kiedy zwrócisz się twarzą do słońca, twój cień będzie padał z tyłu.

5.01. Nikt nie może zobaczyć Boga i pozostać przy życiu. Ażeby zobaczyć Boga musimy wejść w nieistnienie.

6.01. Prawda nie może być wypowiedziana. To, co może być wypowiedziane nie jest prawdą.

7.01. Jedyną mocą dla mistyka jest moc miłości.

niedziela, 22 marca 2015

Ewangelia wedlug swietego Mateusza apostola

EWANGELIA według Świętego Mateusza Apostoła


Wprowadzenie


Ewangelia według Mateusza (Mt lub Mat) - jedna z czterech Ewangelii Nowego Testamentu, której autorstwo przypisuje się Mateuszowi Ewangeliście. Otwiera wydania Nowego Testamentu, choć niektórzy uważają, że nie jest pierwszą napisaną ewangelią. Ewangelia Mateusza należy do ewangelii synoptycznych. Autorstwo księgi tradycja wczesnochrześcijańska przypisuje Lewi'emu Mateuszowi, jednemu z dwunastu apostołów, wcześniejszemu poborcy podatkowemu. Data powstania księgi budzi dotąd spory wśród biblistów.

Najstarsza tradycja wskazuje na "ósmy rok po śmierci Pana", czyli na rok 41 e.ch. Według niektórych biblistów zawarta w Ewangelii polemika z judaizmem faryzejskim (który zaczął dominować ok. 80 r. n.e.) sugeruje, że mogła ona zostać napisana między 80 i 90 e.ch. Jednak najnowsze datowanie papirusu magdaleńskiego przez Cartstena Petera Thide'a na rok 60 e.ch. znów cofa datę powstania do połowy I wieku. 

Miejscem powstania Ewangelii była prawdopodobnie Palestyna lub Syria w zależności od przyjętej daty powstania. Ewangelia Mateusza była prawdopodobnie pierwotnie napisana po aramejsku, a dopiero później przetłumaczona na grekę. Potwierdzają tę tezę:
* Świadectwo Papiasza z przełomu I i II wieku o mowach Jezusa spisanych przez Mateusza w języku hebrajskim (tak wówczas określano j. aramejski).
* Fakt, że księga była pisana przede wszystkim z myślą o Żydach. Wskazują na to liczne semityzmy (np.: Raka - 5,22; Mamona - 6,24) oraz zwyczaje żydowskie, których autor nie objaśnia (np. obmycia rytualne - 15,2).

Oryginał aramejski musiał jednak zaginąć lub zostać ukryty bardzo wcześnie, gdyż Ojcowie Kościoła z II wieku znają tylko grecką wersję. Zresztą Hieronim podaje, że sam ją przetłumaczył z hebrajskiego na język grecki. Istnieją dwie teorie dotyczące kolejności powstania Ewangelii Mateusza. Według przeważającej opinii współczesnych biblistów autor pisząc swoją Ewangelię korzystał prawdopodobnie z Ewangelii Marka powstałej najwcześniej, ponadto ze źródeł ustnych (Q) oraz źródła specjalnego znanego tylko Mateuszowi. Mniej rozpowszechniona choć obiektywnie bardziej prawdziwa jest teza, że Ewangelia Mateusza powstała najwcześniej, a Ewangelia Marka stanowiła jej streszczenie. Teza ta sięga początków Kościoła chrześcijańskiego - stąd kolejność wśród pism Nowego Testamentu, tam Ewangelia Mateusza jest pierwsza, bo tak uważali najwcześniejsi ojcowie kościoła. Ewangelie Marka oraz Łukasza są jedynie późniejszym potwierdzeniem prawdziwości hebrajskiej i aramejskiej Ewangelii Mateusza i zawierają w sumie niewielkie dodatki lub modyfikacje.

sobota, 21 marca 2015

Ewangelia według świętego Jana Apostoła

EWANGELIA Mistyczna według Świętego Jana Apostoła
Wprowadzenie do Ewangelii Janowej - autor, czas i miejsce spisania


Ewangelia według Jana [J] lub [Jan] - jedna z czterech Ewangelii Nowego Testamentu, której autorstwo przypisuje się Janowi Apostołowi lub Janowi prezbiterowi, tradycyjnie umieszczana jako czwarta. Jest to ewangelia chronologicznie najpóźniejsza ze wszystkich ewangelii nowotestamentowych. Jako jedyna z nich nie jest ewangelią synoptyczną. Na ogół Ewangelię Jana datuje się na koniec I wieku. Większość biblistów określa jej miejsce powstania na Efez, a czas na około 90-100 rok e.ch. Jej rosnącą popularność już na początku II wieku potwierdza odkrycie tzw. Papirusu Rylanda z fragmentem Ewangelii, którego powstanie datowane jest na okołó 120 e.ch. Tradycja chrześcijańska jednoznacznie wskazuje na Jana Apostoła jako autora czwartej ewangelii: (Fragment Muratoriego, Ignacy Antiocheński, Ireneusz, Klemens Aleksandryjski). Zagadnienie autorstwa, mimo to, jest do dziś żywo dyskutowane z powodu trudności, jakie wynikają z dokładnej analizy tekstu. Pojawiają się poglądy o etapowym kształtowaniu się ewangelii i to przez kilku autorów, bądź redaktorów. Tradycyjny pogląd ma jednak mocne podstawy i wielu zwolenników. Wielu biblistów uważa że autorem tej ewangelii jest jednak Jan Apostoł, a pracą redakcyjną może być co najwyżej zakończenie (21 rozdział). Ireneusz z Lyonu (ok. 180r.n.e.) twierdził, że autorem był Jan Apostoł. Uważał on nawet, że Jan Apostoł był także „uczniem, którego Jezus miłował."

czwartek, 19 marca 2015

Apokalipsa - objawienie świętego Jana apostoła

APOKALIPSA - Mistyczne objawienie Świętego Jana Apostoła

W chrześcijańskim kraju nad Wisłą jak okazuje się w badaniach nikła jest znajomość Ewangelii i Nowego Testamentu. Dlatego proponuję jako lekturę Apokalipsę Świętego Jana, w tłumaczeniu popularnej Biblii 2000, oraz Biblii Tysiąclecia. Najpewniej jest to w oryginale jedna z najpóźniej napisanych z ksiąg Nowego Testamentu, ale na pewno zawiera to, co powinni znać poważni wyznawcy Jezusa Chrystusa

Wprowadzenie do Apokalipsy Świętego Jana Apostoła


Apokalipsa Świętego Jana [Ap], Księga Objawienia, Objawienie Jana [Obj] (gr. Ἀποκάλυψις Ιωάννου – Objawienie Jana) to jedyna prorocza księga Nowego Testamentu opisująca wedle interpretatorów zagładę świata i powstanie "Nowego Świata", mityczny czas kiedy nastąpi jego koniec i Sąd Ostateczny. W religiach abrahamowych prorokiem jest osoba będąca w kontakcie z Bogiem, będąca jego "ustami" na ziemi, nierzadko założyciel jakiejś religii i w tym sensie Apostoł Jan jest prorokiem w Nowym Testamencie. Apokalipsa zawiera bardzo liczne odwołania do Starego Testamentu i jego kabalistycznej symboliki. Tradycja za autora uważa Jana Ewangelistę, chociaż nie dla wszystkich badaczy jest to całkowicie pewne, a eschatologia księgi różni się od eschatologii Ewangelii Jana.

wtorek, 17 marca 2015

Sufizm - wyzwania wspołczesności - Hazrat Inayat Khan

Wyzwania - Problemy - Odbudowa - Nauki Sufickie Hazrat Inayat Khan


I. Problem współczesności (1)



Krzątanina i pośpiech życia pozostawia człowiekowi bardzo mało czasu na zastanowienie się nad swym ogólnym stanem, nad swą ogólną sytuacją. Jedyne informacje jakie otrzymuje pochodzą z gazet, tak więc w swych ideach jest on uzależniony od gazet. Odurzenie i upojenie życiem pozostawia mu bardzo mało czasu na zastanowienie się nad prawdziwym znaczeniem życia. Kiedy rozgląda się wokół siebie i rozważa sytuację narodów, w jakiej w obecnych czasach się one znajdują, odkrywa, że mimo ogólnego postępu wzrasta między nimi wzajemna uraza i żal. Przyjaźń ma rację bytu jedynie w pojęciu własnego interesu, własnej korzyści. Każdy naród myśli tylko o swym własnym interesie czy ma do czynienia z przyjacielem, czy z wrogiem. Jeśli człowiek spojrzy na świat jak na pewnego rodzaju ciało, to może stwierdzić, że do jego serca, z powodu nienawiści jaką ludzie do siebie wzajemnie czują, dostała się trucizna. 

niedziela, 15 marca 2015

Opowiadanie drugiego żebraka

Księga 1001 nocy

Opowiadanie drugiego żebraka



O pani, ja także nie urodziłem się ślepy, lecz przeżyłem niezwykłą przygodę. A gdyby ją zapisać igłą w kąciku oka, byłaby przestrogą dla tego, kto wziąłby ją sobie za przykład. Ja także byłem królem i synem króla. Czytałem Koran według siedmiu przekazów i księgi największych mędrców, studiowałem naukę o gwiazdach i słowa poetów i zajmowałem się różnymi gałęziami wiedzy, aż prześcignąłem ludzi moich czasów, a moje pismo przewyższało pismo innych kaligrafów. I rozeszła się wieść o mnie po rozmaitych prowincjach i krajach, i dotarła do różnych władców. Usłyszał o mnie także król Indii i wysłał do mego ojca posła z darami i kosztownościami godnymi królów, prosząc, abym go odwiedził. Ojciec przygotował dla mnie sześć statków, którymi podróżowaliśmy po morzu przez cały miesiąc, aż dopłynęliśmy do lądu. Wtedy wyprowadziliśmy konie, które mieliśmy z sobą na statku, i objuczyliśmy dziesięć wielbłądów darami. A ledwie uszliśmy niewielki kawałek drogi, gdy oto pojawiła się chmura pyłu, wzniosła się, zawirowała i wypełniła całą okolicę, pozostając tak przez chwilę. Potem pył opadł, a spod niego wynurzyło się sześćdziesięciu jeźdźców, podobnych srogim lwom. 

czwartek, 12 marca 2015

Praktyka ścieżki Sufi Chishty

Praktyka Mistycznej Ścieżki Sufi Chishty
SUFI TARIQAT - Praktyka Mistycznej Ścieżki Serca



Praktyka Sufickiej Ścieżki Serca składa się z kilku ważnych punktów, które chcemy sobie dzisiaj omówić. Uczeń osiągnąć musi w pierwszym kroku większą wrażliwość, czułość na dzieło Stwórcy, którym jest Przyroda, Natura i jej subtelne energie oraz Duch Życia tworzący Przyrodę. Wrażliwość na Przyrodę i żyjące Stworzenia to inaczej otwarcie SERCA, otwarcie dla Boga (Allaah, Elohim) i Jego Boskiego Ducha (Ruh, Ruach), zdolność odczuwania i doświadczania Boskości samodzielnie.

środa, 11 marca 2015

Ewangelia apokryficzna Marii Magdaleny

EWANGELIA apokryficzna 

według świętej Marii Magdaleny - Miriam z Magdali


Maria Magdalena (Maria z Magdali) – według Biblii żyjąca w I wieku e.ch. święta kobieta pochodząca z wioski Magdala (Magdallah lub Migdal), obecnie El-Me-dżel. Należała do kręgu najbliższych uczniów Jezusa Chrystusa. Przyłączyła się do niego po tym, gdy wypędził z niej siedem złych duchów. W Kościele rzymskokatolickim przez wieki była utożsamiana z kobietą cudzołożną z Ewangelii Janowej. Wedle pism i dokumentów historycznych ze Wschodu, towarzyszka licznych podróży Jezusa do Persji, Indii, a nawet Tybetu. 

Maria Magdalena pochodziła z miejscowości Magdala (od hebr. migdal - twierdza, zamek, wieża), położonej niedaleko Tyberiady na zachodnim brzegu jeziora Genezaret. Podawanie przy jej imieniu nazwy miejscowości, a nie imienia ojca, męża lub syna – jak to było w zwyczaju, sugeruje, że była kobietą żyjącą samotnie i majętną. Tradycyjnie uważa się ją za osobę majętną, której własnością miał być zamek Magdala. Wielu artystów przedstawiało więc Marię Magdalenę w bogatych, królewskich szatach, a przynajmniej w purpurowym płaszczu/maforionie, oznaczającym godność monarszą, z drogocennym flakonem zawierającym równie cenny balsam (np. Piero della Francesca, Caravaggio, Holbein, Tycjan). Niemal przez całą starożytność i we wczesnym średniowieczu przedstawiano Marię Magdalenę jako tę, która wygłasza kazania do apostołów i pierwszych wyznawców Chrystusa.

czwartek, 5 marca 2015

Kazanie na górze - nauki Jezusa

Czym jest Kazanie na Górze

Prawdziwa nauka Jezusa Chrystusa czy skrajna utopia?

Góra Tabor

Kazanie na Górze - czym jest



Kazanie na Górze" to seria pouczeń, które według Ewangelii Św. Mateusza Apostoła (Mt 5,1 - 7,28) zostały wygłoszone przez samego Jezusa Chrystusa. Do bardziej znanych części Kazania na górze należą Błogosławieństwa oraz modlitwa "Ojcze nasz". Według tradycji katolickiej, kazanie zostało wygłoszone na Górze Błogosławieństw na północnym brzegu jeziora Genezaret, w okolicach Kafarnaum. Szacuje się, że miało to miejsce około 30 roku e.ch. czyli u początku ery chrześcijańskiej. W 1935 odkryto w okolicach Góry Błogosławieństw kaplicę z mozaikami z IV-VI wieku. Świadczy to najprawdopodobniej o długiej tradycji tego miejsca.

wtorek, 3 marca 2015

Opowiadanie pierwszego żebraka

Księga 1001 nocy


Opowiadanie pierwszego żebraka



Wiedz, o pani, że przyczyna tego, iż mam zgoloną brodę i niewidome oko, jest taka: Mój ojciec był królem i miał brata, również króla, lecz w innym kraju. I zdarzyło się, że moja matka urodziła mnie w dniu, w którym urodził się też syn mego stryja. Potem minęły dni i długie lata, aż dorośliśmy; ja zaś odwiedzałem mego stryja co drugi rok Pozostawałem u niego przez kilka miesięcy. A gdy kiedyś go odwiedziłem, syn mego stryja okazał mi wielkie poważnie, zabił dla mnie owcę, odsączył wino i usiedliśmy, aby się napić. A skoro zapanował nad nami trunek, rzekł do mnie: „O synu mego stryja, potrzebuję twej pomocy w bardzo ważnej sprawie i pragnę, abyś mi się nie sprzeciwiał w tym, co chcę uczynić.” Odrzekłem: „Z całego serca!”, a on zaprzysiągł mnie uroczyście i w tejże chwili wstał, po czym oddalił się na pewien czas. Później wrócił, a za nim postępowała jakaś niewiasta, strojna i pachnąca wonnościami, a suknia jej należała do szat bardzo kosztownych. I gdy niewiasta wciąż szła za nim, syn mego stryja zwrócił się do mnie mówiąc: „Zabierz tę kobietę i idź przede mną na taki to a taki cmentarz.” Opisał mi ów cmentarz, tak że mogłem go poznać, i powiedział: „Podejdź z nią do grobowca i czekaj tam na mnie.” Nie mogłem się mu sprzeciwić i odmówić jego prośbie z powodu przysięgi, którą złożyłem.

poniedziałek, 2 marca 2015

Opowieść o tragarzu i dziewczętach

Księga Tysiąca i Jednej Nocy


Opowieść o tragarzu i dziewczętach


Oto żył w Bagdadzie pewien bezżenny człowiek, który był tragarzem. Gdy człowiek ów stał pewnego dnia na bazarze, oparty o swój kosz, zatrzymała się przy nim kobieta, otulona w izar z mosulskiego jedwabiu, zdobiony złotym haftem i obrzeżony brokatem. Kobieta uniosła zasłonę, a spod niej ukazały się czarne oczy, rzęsy i powieki. Miała ona delikatne członki i szlachetny wygląd. I rzekła głosem pełnym słodyczy: „Weź swój kosz i pójdź za mną”, a tragarz, nie śmiąc nawet w to uwierzyć, pochwycił kosz i szedł za kobietą, aż zatrzymała się przy bramie jakiegoś domu. Zastukała do tej bramy i zszedł ku niej pewien człowiek, chrześcijanin, od którego wzięła miarkę oliwek, dając mu w zamian denara. Włożyła oliwki do kosza i rzekła: „Weź to i idź za mną”, a tragarz rzekł: „Na Allacha, to jest dzień błogosławiony”, po czym podniósł kosz i poszedł za kobietą, a ona przystanęła przy kramie handlarza owoców i kupiła u niego syryjskie jabłka, osmańskie pigwy i brzoskwinie z Omanu, jaśmin z Aleppo i nenufary z Damaszku, ogórki znad Nilu, egipskie cytryny i sułtańskie pomarańcze, a także wonny mirt, tamaryszek, stokrotki i czerwone anemony, fiołki, kwiat granatu i białe piżmowe róże. Wszystko to włożyła do kosza tragarza mówiąc: „Nieś.” Niósł tedy i szedł za nią, aż zatrzymała się przed rzeźnikiem i rzekła do niego: „Utnij dziesięć ratli mięsa!” Rzeźnik uciął dla niej mięso, a ona zawinęła je w liść banana, włożyła do kosza i rzekła: „Nieś to, tragarzu!” I tragarz niósł, idąc za kobietą. Potem zatrzymała się przy sprzedawcy kandyzowanych owoców, kupiła sporo przysmaków i rzekła znów do tragarza: „Nieś to i idź za mną!” I niósł kosz idąc za nią, aż stanęła przy kramie cukiernika. Tu kupiła misę i napełniła ją, biorąc trochę z wszystkiego, co miał na sprzedaż cukiernik: precelki i ciastka nadziewane piżmem, ciastka zwane Sabunija i placuszki cytrynowe i marcepanowe. Wzięła też słodycze zwane Miszt, paluszki i ciastka zwane Przysmak Sędziego. Umieściła wszystkie te gatunki słodyczy na misie i włożyła razem do kosza. I rzekł tragarz: „Dlaczego nie powiedziałaś mi o tym wcześniej? Byłbym zabrał z sobą muła i objuczyłbym go tym wszystkim!” Roześmiała się tylko i stanęła przed handlarzem wonności. Kupiła u niego dziesięć rozmaitych wód: wodę różaną i wodę z kwiatu pomarańczy, wodę wierzbową i jeszcze inne. Wzięła też nieco cukru, rozpylacz wody różanej z piżmem, ziarenka kadzidła, aloes, ambrę i piżmo, a także świece aleksandryjskie. Włożyła to wszystko do kosza i rzekła: „Nieś swój kosz i idź za mną.”